Tienduizend luchtballonnen: deze ballonvaarders kleuren de horizon
Als je deze zomer een luchtballon voorbij ziet zweven, wuif dan maar eens enthousiast. Want de kans bestaat dat ballonvaarders Tine, Yves of Elisabeth aan boord zijn.
1. Yves kreeg de smaak van het ballonvaren te pakken in de antiekwinkel van zijn ouders
Yves (53): “De meeste piloten die ik ken, hebben een hele familiehistorie in de ballonvaart. Ik daarentegen ben een buitenbeentje. Mijn ouders en grootouders vlogen niet, en zelfs verre ooms en tantes hadden nog nooit in een ballon gezeten. Bij mij begon het allemaal in de antiekwinkel van mijn ouders in hartje Brugge. Mama en papa waren verzamelaars van alles met een geschiedenis.
Mijn vader had in de winkel ook een hoekje opgeëist waar hij alles wat met luchtvaart te maken had, uitstalde. Denk maar aan miniatuurvliegtuigjes, pilotenbrillen, foto’s, boeken… Uren heb ik als kind in dat hoekje gezeten, en kwam ik alles te weten over ballonnen. In mijn tienerjaren mocht ik dan eens met een ballonvlucht mee, en toen wist ik: ik word ballonvaarder. De rest is geschiedenis. Inmiddels heb ik van mijn hobby mijn beroep kunnen maken, en sta ik aan het hoofd van een ballonvaartbedrijf met maar liefst negen ballonnen. Dat is geen evidentie, als je het prijskaartje kent: tachtig- tot honderdvijftigduizend euro per ballon. Dat is een bom geld, maar gelukkig hoef ik dat niet allemaal zelf te betalen.
1/2
© Ann De Wulf
2/2
© Ann De Wulf
1/2
© Ann De Wulf
2/2
© Ann De Wulf
Zo vlieg ik met ballonnen van onder meer Radio Minerva, Plopsa en Radio Nostalgie, die mee de kosten dragen. Ik kan vliegen, zij krijgen de reclame. Toch als het weer meezit, want dat is de laatste jaren een stuk onstuimiger geworden. Het is niet zo dat als de zon schijnt je zomaar de lucht in kunt. Eigenlijk kan er alleen maar ’s morgens en ’s avonds gevaren worden. Dat heeft alles te maken met thermiek.
Alleen met de luchtballon kom je op plekken waar absolute rust en stilte heerst. Plekken die je nergens nog vindt op deze aardbol
Simpel uitgelegd: overdag zweeft er een luchtbel van warme lucht boven het aardoppervlak, wat een vlagerige wind geeft. Als je daarin terechtkomt met een ballon, sta je als piloot machteloos. Je hebt dan geen enkele grip meer. ’s Avonds, als het wat frisser wordt, verdwijnt die thermiek weer. ‘De wind is gevallen’, zeggen de mensen weleens. Pas dan kunnen we de lucht in. Als het seizoen gedaan is – dat loopt van maart tot halfweg oktober – trek ik geregeld naar het zuiden. Een absolute aanrader: de Loire-streek in Frankrijk. Opstijgen in de tuin van een kasteel, zo idyllisch. Of vliegen over Rocamadour, een Frans stadje op een kalkklif!
Eigenlijk bestaan er geen ‘mindere’ ballonvaarten, want het is vooral de rust, de absolute stilte wat het zo bijzonder maakt. Het is een zeldzaam plekje waar je naartoe vliegt, zo’n plek die je nergens nog vindt op onze aardbol.”
2. Voor Tine is ballonvaren een pure hobby, maar ze heeft wel haar eigen ballon
Tine (35): “Ik heb hoogtevrees! Niet met-een wat je verwacht van een ballonvaarder, natuurlijk. Maar eigenlijk heeft dat niets met ballonvaren te maken. Ik heb daar in mijn mand nooit last van, omdat ik de grond niet raak. Dat is anders dan wanneer je bovenop een ladder of erger, een reusachtige berg, staat. Ballonvaren is eigenlijk hetzelfde als het vliegtuig nemen. Als je vliegangst hebt, kan dat dus wel een probleem zijn, maar daar heb ik gelukkig geen last van.
1/3
© Ann De Wulf
2/3
© Ann De Wulf
3/3
© Ann De Wulf
1/3
© Ann De Wulf
2/3
© Ann De Wulf
3/3
© Ann De Wulf
Als klein meisje al wist ik dat ik later met een ballon wilde vliegen. Mijn ouders waren er ook door gefascineerd. Niet dat ze zelf vlogen, maar ze gingen wel dikwijls mee als bemanning en namen mij altijd mee. En zeg nu zelf: welk kind vindt zo’n luchtballon nu niet magisch? Alleen is dat gevoel bij mij nooit verdwenen. Net als mama en papa ging ik als crew mee met de ballon, en zo kwam ik op heel wat mooie plekken in de wereld.
Het was op een ballonfestival in Nederland dat ik trouwens mijn vriend Tim tegenkwam. Hij was net als ik ‘maar’ een bemanningslid, maar het jaar nadien kwam daar verandering in, toen we alle twee ons vliegbrevet haalden en onze eigen ballon kochten in Engeland. Prijskaartje: zestigduizend euro! Dat is niet niks. Om uit de kosten te komen, kunnen mensen bij ons een ballonvlucht boeken. Voor een verjaardag, Valentijn of een origineel huwelijksaanzoek? Het kan allemaal.
Ooit zag ik tijdens een landing een koppeltje ‘bezig’ in hun jacuzzi. Toen moest ik toch even gniffelen
Een ballonvlucht is altijd een avontuur. Je weet waar je vertrekt, maar nooit waar je kunt landen. Maar het is heerlijk om telkens weer in die stilte terecht te komen, boven alle drukte, met prachtige uitzichten. Je kunt even ontsnappen aan het echte leven, want veel zie je niet van daarboven. Toch geen details. Als je boven een dorp of een stad vliegt, moet dat op een hoogte van minstens driehonderd meter. Mensen lijken dan net kleine mieren. Tijdens het landen wordt er wel weer meer zichtbaar. Zo zag ik ooit een koppeltje ‘bezig’ in hun jacuzzi. (lacht) Ik moest even gniffelen, maar enkele luttele seconden later was ik het alweer vergeten. Ik moet natuurlijk wel nog mijn ballon aan de grond krijgen.”
3. Elisabeth nam het roer over van haar grootmoeder Jacqueline Sax, een van de eerste vrouwelijke ballonvaarders van ons land
Elisabeth (41): “Dat ik ballonvaarder zou worden, stond in de sterren geschreven. Of zeg maar wolken. (lacht) Mijn eerste vlucht maakte ik toen ik nog maar tweeënhalf jaar oud was. Mijn grootmoeder, Jacqueline Sax, was een van de eerste vrouwen in ons land die de lucht in ging met een ballon. En ze was de allereerste vrouw die in haar eentje het Kanaal overstak, dat was in de zomer van 1986.
Als klein meisje was ik erbij toen ze landde in Calais, in een aardappelveld. De witte overall die ze droeg, overleefde het maar net. Als ode aan oma haalde ik later zelf mijn brevet. Ze overleed op 6 september 1999, de dag dat de Vredefeesten (ook wel het ballonfestival genoemd, red.) in Sint-Niklaas volop aan de gang waren. Als laatste eerbetoon hebben we haar ballon die dag rechtgezet op de Grote Markt. Het is trouwens ook met dieballon dat ik mijn vliegbrevet haalde. Tien dagen na haar overlijden legde ik mijn eerste examen af.
1/3
© Ann De Wulf
2/3
© Ann De Wulf
3/3
© Ann De Wulf
1/3
© Ann De Wulf
2/3
© Ann De Wulf
3/3
© Ann De Wulf
Intussen heb ik al heel wat onvergetelijke ballonvaarten gemaakt. Boven de Zwitserse Alpen, om maar iets te zeggen. Ik ben ook verliefd op woestijnen. Jaren geleden ben ik eens over de Negev-woestijn in Israël gevlogen. Dat was onbeschrijfelijk. Maar de mooiste vlucht? Dat was die waarbij ik met wel negenennegentig andere ballonvaarders – waaronder mijn broer en mijn man Peter – het Kanaal overstak. Dat was in het voorjaar van 2017.
Het was altijd al een droom om in de voetsporen van mijn grootmoeder te kunnen treden. Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de vlucht dacht: wat een ongelooflijk straffe madam was mijn oma wel niet. Zij zat destijds helemaal alleen in de mand, zonder gps en zonder radar. Zot! En net als ik bijna veertig jaar geleden mijn oma stond op te wachten in Calais, zag ik nu mijn mama samen met mijn dochter zenuwachtig staan trappelen in de velden. Na de landing hebben we elkaar eens goed vastgepakt, met oma in onze gedachten. Want het is allemaal dankzij haar dat ik zo’n fantastische momenten kan beleven.”