Brief aan mijn jeugdliefde: waarom heb ik jou toch laten gaan?
Een jeugdliefde die blijft spoken in je gedachten en je maar niet kan loslaten... Lizy maakte het mee en schreef er een pakkende brief over in Libelle nummer 39 van deze week. Kan jij meeleven met Lizy haar emoties?
"Na al die jaren denk ik nog steeds met spijt aan jou terug. Hoe dom ben ik geweest om je te laten gaan? Je bent alles wat ik zoek in een man: intelligent, lief, knap… Je droeg me op handen en ook tussen de lakens sprongen de vonken ervan af. Het was de perfecte relatie, alleen op het verkeerde moment. Jij wou niets liever dan settelen en kindjes krijgen. Mij schrikte dat af. Dus werd onze relatie een spelletje: aantrekken, afstoten, steeds opnieuw. Je had gelijk dat je er op een dag een punt achter zette. Dat ik zo met je voeten bleef rammelen, verdiende je niet."
"Herinner je je nog dat we elkaar een paar jaar geleden opnieuw tegen het lijf liepen? Wat je me toen toevertrouwde, is nooit meer uit mijn gedachten gegaan: je nieuwe relatie heeft nooit dat intense gevoel tussen ons geëvenaard, maar je huidige vriendin maakt je wel gelukkig. Zij gaf je twee schatjes van kinderen en samen wonen jullie in een tof huis. Eerlijk? Dat steekt. Ik zou geld willen geven voor zo'n mooi gezin. Maar mijn huidige vriend wil niet samenwonen en kinderen zijn al helemaal geen optie. Dat leven dat jij nu leidt, had ik ook kunnen hebben. En ik kan alleen mezelf verwijten voor dat gemis."