Brief aan mijn kleinkind: grootouders vol warmte over hun allergrootste liefde

Lieve Jinthe,

toen ik wist dat jij op komst was, besloot ik meteen een dag minder te gaan werken. Ik wilde zo graag mee voor je zorgen, dat stond vast. Zo’n nieuw leven in onze familie, zo’n hummeltje om te koesteren, daar keek ik ontzettend naar uit. Helaas, weinig roze wolken om op te vertoeven sinds je komst. Drie maanden na je geboorte bleek je mama schildklierkanker te hebben. Met uitzaaiingen. Ik werd verdeeld tussen de zorg voor jou, mijn kleinkind, én mijn kind. De babyborrel waarmee we je wilden vieren, lieve Jinthe, werd uiteindelijk een spoedoperatie die het leven van je mama moest redden.

Van meet af aan heb ik gevochten voor jullie allebei. Dat zorgen voor een ander doe je vanuit moederinstinct, dat gebeurt gewoon vanzelf. Je nono en ik stonden altijd klaar om je op te vangen. Jou ’s nachts met koorts komen ophalen om je mama even te sparen, was geen enkele moeite. Op die manier kon ik iets betekenen voor jullie allebei. Dubbel natuurlijk, want ik neem dan de moederrol over die eigenlijk voor je mama is weggelegd. De ganse familie probeerde van bij het begin zo eerlijk mogelijk tegen je te zijn. Met je twee jaar ben je nog erg klein, lieve Jinthe, maar we hebben meteen tegen jou – zelfs toen je nog een baby’tje was en nog flesjes dronk – verteld waarom je mama er soms niet voor je kon zijn. Omdat ze in het ziekenhuis verbleef of tijdelijk in behandeling was met het radioactieve, en voor jou gevaarlijke jodium… Jij knikte en snikte. Uiteraard heb je het er lastig mee, lieve schat. Als jij je mama mist, dan kom je hangen tegen mijn been, huil je sneller… Dan knuffelen en kleuren we. Samen spelen blijkt de beste remedie voor ons allebei. Samen zijn we sterker.

Zonder het te beseffen, Jinthe, ben jij de steunpilaar die een ganse familie recht houdt in deze moeilijkere tijden. Je geeft ons energie, je doet ons lachen, je zorgt voor hoop, leeft van dag tot dag, inspireert ons. Het is bovendien een wonder dat jij er bent. Dat vind ik toch. Was de kanker bij je mama er een jaar eerder geweest, dan had jij nooit in haar buik kunnen groeien, was je er nooit geweest. Een broertje of zusje voor jou zit er niet meer in, maar jij bent er wel. En dat maakt jou zo bijzonder. Wat ’n geluk.

Ik wens je een mooie en gezonde toekomst.

Voor altijd, je nona x

PS: Als we met de auto de oprit opdraaien, dan brabbel je ‘thuis’, en dan gloei ik van contentement. Je hebt verschillende nestjes waar je je goed voelt, en dus ook hier, bij nona en nono. Je bent het hier gewoon, kent de lades met je favoriete speelgoed, voelt je rustig en blij. Da’s wat jij nu nodig hebt. En da’s hoe we jouw mama Elien op dit ogenblik het beste kunnen helpen.

—

Dag Briek en Warre, dag jongens,

trotser wordt Bontje niet als ze jullie samen bezig ziet. Jullie zijn zo’n mooi team, jullie zorgen zo goed voor elkaar. Warre, je bent ondertussen zes, en kent je oudere broer als geen ander. Je komt voor hem op, je leest Briek voor en je legt starende mensen uit dat je broer ‘speciaal’ is. En jij, Briek, geniet met je stralende oogjes van Warres aandacht en grapjes. Briek, jij bent nu acht jaar in ons leven, en je zette onze wereld helemaal op zijn kop. Het was schrikken toen we je als baby’tje niet zagen evolueren zoals het moest. Er bleek genetisch iets fout met je te zijn, waardoor je niet kunt praten, een vorm van autisme hebt en motorisch beperkt bent. In het begin was ik boos omdat er van alles mis met je was. Waarom jij, waarom wij?

Maar Briek, jij bracht uiteindelijk heel veel gelach in huis. Via gegibber en gegiechel communiceren we met elkaar. We zien je stralen als we je stappen vooruit zien zetten – letterlijk: je stapt nu van de zetel naar de tafel en dat maakt ons zo trots. We zien je blij worden van lekker eten en je blinkt als je met je driewieler vooruit trapt onder ons gesupporter. We hebben onze verwachtingen voor jou met veel liefde bijgestuurd, maar we geven niet op. We werken samen naar meer zelfstandigheid, naar meer zelfvertrouwen, naar dagen vol voldoening. We gingen op zoek naar en laten ons omringen door de liefste begeleiders, geëngageerde leerkrachten en centra met een missie. De dingen die je dankzij hen vandaag wel lukken zijn ons grootste geluk. Samen met je bijzondere broer Warre brengen jullie zoveel feel-good in onze huizen.

Want met jou, Warre, hebben we het evengoed getroffen. Waar Briek onze kijk op het leven puurder maakte en uitdiepte, maakte jij onze wereld twee jaar later opnieuw groter. Een gezonde kerel, geboren met een hart van goud, die opvalt door zijn gevoel voor humor, zijn gevoeligheid en zijn zorgzaamheid voor Briek. Warre en Briek, jullie houden elkaar in evenwicht, en tegelijk ook jullie mama, ons en de rest van de familie. Jullie vormen het mooiste voorbeeld en tonen ons hoe het moet.

Is het omdat je als grootouder meer tijd hebt, of omdat je meer weet over het leven, maar ik voel me bezorgder om jullie, jongens, dan over jullie mama en Metie – mama’s zus – die we natuurlijk ook dolgraag zien. Ik kan er wakker van liggen, breek mijn hoofd over jullie toekomst. Jullie kunnen altijd bij ons terecht, maar wat als we te oud worden, of er niet meer zijn. Warre zal tegen dan hopelijk op eigen benen staan, maar voor jou, Briek, ligt dat anders. Ik had geen gemoedsrust alvorens dat voor jou geregeld was. Samen met je mama en een gans team werken we momenteel aan jouw woonplek voor later. Het zal in orde zijn, beloofd!

Warre en Briek, nog dit. Ik had me mijn leven niet kunnen voorstellen zonder jullie. Jullie maken alles beter, mooier, intenser, drukker en gelukkiger. Jullie halen het beste in onze familie naar boven. Ik klaag niet. We zijn – zonder enige beperking – gezegend.

Liefs,

Bontje, en ook opa!

—

Dag Natan, mijn oogappel.

Je bent mijn enige kleinkind, en dat zorgt voor een heel bijzondere band. Je bent tien en ik ben zestig, maar we doen zoveel samen. Je bent mijn cultuur-, vakantie- en babbelmaatje. We waren samen al in Frankrijk, Griekenland, Nederland, Turkije… Ik breng je er cultuur bij, en jij trekt me de golven in tijdens het parasailen of jetskiën. Dankzij jou blijf ik me jong voelen. Als ouder speelde mijn leven zich versneld af tussen mijn werk en mijn gezin, maar als grootouder is er wel tijd voor een kind en spendeer ik die bewuster met je. Als zestiger weet ik beter wat ik jou wil meegeven: de waarden die ik belangrijk vind, de lessen die het leven mij heeft gegeven. Wees altijd jezelf, doe iets met je talenten, wees niet bang om eens te falen… Schrijf je eigen verhaal!

De tijd vliegt met jou, Natan. Ik hoop dat we nog veel samen frietjes kunnen eten, hotdogs kunnen maken, naar de film kunnen gaan of naschoolse gesprekjes kunnen voeren. En voor altijd koester ik je glimlach die je me geeft als je me na school opmerkt en dan stralend naar me komt aangerend, nog steeds.

Op nog veel mooie herinneringen en fijn samen zijn.

Je omi

—

Dag meisjes,

jullie maakten van mij een jonge oma, een formidabele rol. Ik was amper 42 toen Laura, mijn eerste kleindochter, werd geboren. Erna volgden nog jullie, Emma, Naomi en Elise. Ik voel me zoveel rijker met jullie erbij. Had ik geweten dat kleinkinderen zo lief waren, dan had ik ze graag eerst gehad. Een spreuk die al bestond, maar voor mij 100% waar.

Ik mag jullie van dichtbij zien opgroeien, jullie vaak over de vloer krijgen, we brengen jullie naar school en pikken jullie er weer op… Pé en ik zijn jullie grootste supporters. De momenten samen met jullie zijn zo’n geschenk voor ons. Jullie komen eens per week beurtelings logeren. Nog steeds, en dat vind ik niet evident voor stoere tienermeiden. Dan kijken we tv, eten chocolade en luister ik naar jullie avonturen… waarvan ik niets verder vertel. Het is op die momenten dat de band tussen ons kon groeien, en die tussen jullie onderling. Vier nichtjes, vier beste vriendinnen, vier mooie mensen die elkaar alles gunnen en zo mooi hecht zijn. Als oma is dat mijn grote geluk.

Ik wens jullie alle goeds, een gezond en gelukkig leven. En Laura, die als eerste aan haar hogere studies begint en de lat hoog durft te leggen voor zichzelf, wens ik veel succes en doorzettingsvermogen. Je bent het mooiste voorbeeld voor die andere dames in wording.

Liefs, en altijd welkom!

Jullie oma

—

Dag Sem en Rik,

mijn favoriete acht- en zesjarige. Ik word makkelijke emotioneel als het over jullie gaat, omdat jullie de allerbelangrijkste jongetjes in mijn leven zijn. Twee kereltjes die na schooltijd rond mijn nek vliegen, het is nog steeds mijn opperste geluk.

We doen veel dingen samen: naar het pretpark of de dierentuin, een weekje aan zee, fastfoodfrietjes eten… Of ik spring mee met jullie op de trampoline en graaf mee kuilen in het zand. ‘Komaan, moeke: meedoen!’, roepen jullie dan. Jullie geven me energie, en doen me vergeten dat ik al 64 ben. Tot ik het de dag erna toch een beetje voel in mijn rug (lacht). Tegelijk besef ik dat we samen herinneringen maken, dat jullie me niet meer zouden kunnen missen. Of misschien correcter: dat jullie dat puddinkje dat ik serveer na schooltijd niet meer kunnen missen (lacht).

Toen ik enkele jaren terug in een depressie sukkelde, was het baby Sem die me erdoor trok. Fruitpapjes geven en iets kunnen betekenen voor zo’n klein ukje, gaf me terug de energie die ik nodig had. Het maakte van mij opnieuw de bezige bij die ik altijd was.

Jullie kunnen altijd bij ons terecht, en jullie weten wat dat betekent. Dan hoor ik jou, Sem, tegen Rikje zeggen: ‘Nooit boos zijn op moeke, zij is zo goed voor ons.’ Op zo’n momenten moet ik even naar adem happen. Het betekent zoveel. Jullie zijn twee bengels, maar wat zien vokke en ik jullie graag. Dat jullie het ver mogen schoppen in dit leven.

Liefs,

jullie moeke

—

Hallo meisjes,

mijn onmisbare team van plus- en andere kleinkinderen. Nooit onderscheid gemaakt, enthousiaste oma van alle vijf de meisjes. Ik keek al lang uit naar kleinkinderen, maar mijn zonen – jullie vaders – lieten zich niet opjagen. Tot ik er ineens twee tegelijk kreeg – de (plus)kinderen van mijn schoondochter. Emma en Leia, jullie waren vijf en drie toen jullie in mijn leven kwamen. Een geluk bij een ongeluk, want ik kreeg in die periode ook borstkanker. Jullie werden mijn lichtpuntjes, jullie hielpen me vechten. Samen met het nieuws van een nieuwe zwangerschap – jouw komst, Jana – zorgde dat voor een mooi perspectief in een moeilijke periode. Gefrustreerd door mijn ziekte kon ik toen niet de oma zijn die ik wilde zijn. Maar een jaar later lukte me dat wel, en kon ik voluit ‘grootmoederen’. Snel volgden er nog twee kleindochters.

Drie van jullie komen zeer geregeld over de vloer: met Emma ga ik shoppen in de stad, met Leia babbel ik veel, met Louise kleur en knutsel ik. En dan is er nog een ander bijzonder duo, Jana en Loeka – ‘onze Amerikaantjes’, zo noemen we jullie omdat jullie in het verre North Carolina wonen. Als jullie er bij zijn, dan pas zijn we écht compleet.

Ik denk dat ik voor jullie het klassieke beeld ben van de oma: een huis vol knutselwerkjes, die kampen maken in de woonkamer toelaat, een XL snoepkast heeft, een tafel die rommelig mag liggen… Een à twee keer per jaar doen we een prinsessendag, zo’n dag met verrassingen en verwennerijen. Onvergetelijk. Gek ook om vast te stellen hoe meer ik, mét veel liefde, verdraag van mijn kleindochters dan van mijn zonen destijds. En dat maakt het cliché helemaal waar: als oma heb je enkel de voordelen en niet de verantwoordelijkheid van het opvoeden. Dat is erg bijzonder. Jullie komen hier graag, en het is een hele agenda om iedereen in te plannen. Jullie leeftijden liggen iets te fel uit elkaar om leuke dingen samen te doen, en ik vind het ook plezieriger om mijn volledige aandacht één van jullie te kunnen geven. Er wacht jullie hier telkens een warme ontvangst, nu en altijd.

Meisjes, jullie zijn de rode draad in mijn leven vandaag, en ik hoop die ook te kunnen blijven voor jullie, zelfs als ik er niet meer ben. Ik hoop jullie tegen dan voldoende levenskennis meegegeven te hebben, zodat jullie me in gedachten kunnen raadplegen met de vraag ‘Wat zou oma gedaan hebben?’

En verder nog dit lesje, lieverds: geniet, dans, schitter en straal. Kies er niet eentje, maar doe het allemaal.

Dikke zoen,

oma en opa Frank

—

Lieve Julie,

een kindje krijgen bleek voor je mama en papa niet gemakkelijk. Na enkele miskramen, veel verdriet en diepe rouw werd je mama toch nog zwanger. Opa kreeg op Vaderdag een kaartje met een echo, onze eerste glimp van jou. We hielden nog steeds rekening met een foute afloop. Die ongerustheid verdween niet, maar er was ook opnieuw hoop op een nieuw leventje. Dat je mama je uiteindelijk kon uitdragen, tot zelfs na de uitgerekende bevallingsdatum, was voor ons een wonder, een godsgeschenk. Een gezond brokje van iets meer dan drie kilogram was je. Toen we je in onze armen hielden, wist ik dat ik voor je zou vechten. We hadden maar één kleinkind, jou mocht niets overkomen.

Er was enkel de afstand. Jij groeide op in Leuven, wij woonden in het Waasland. We hebben je gemist. We hadden graag een belangrijkere rol willen spelen, je opgevangen na school, je naar hobby’s gebracht… Het is nu anders, en we gingen een intense telefoonrelatie aan. Onze rekeningen liepen hoog op, net zoals onze liefde voor jou. Eerst kletsen met bonnie, dan met opa. Door de lijn hoorde ik of het goed met je ging of niet. En wanneer je bij ons thuis was, zat je naast mijn naaimachine. Ik maakte jurkjes en rokjes, en jij draaide ermee in het rond en keurde goed. Die passie voor mode bleken we gemeen te hebben. Het werd een standaardvraag als je langskwam ‘Bonnie, heb je nog iets in de pas?’ En als je met een afgewerkt ensemble naar huis ging, dan droeg (en draag) je dat de dag erna meteen voor school. Je droeg mijn schoenen met hakken als kleine meid met trots, terwijl ik dat bij je mama nooit toeliet. Grappig hoe toegeeflijker je bent als grootouder. Toen je puberde, was er even die schaamte toen je vriendinnen vroegen waar dat bloesje vandaan kwam, en ik het had gemaakt, en niet Zara. Maar nu pronk je met me, en spraken we af dat ik je trouwkleed mag maken. Ik hoop heel erg dat we dat moment nog mogen meemaken. Je bent nu zestien, studeert heel hard en wil naar de universiteit. Opa is 76, ik 73, dus de tijd die ons samen rest wordt korter.

De bezorgdheid die ontstond toen je mama zwanger probeerde te worden, is er nog steeds. De wereld lijkt zoveel complexer en onveiliger. Het verkeer waarin jij je moet begeven, het aantal relatiebreuken… Beloof je ons dat je altijd voorzichtig zult zijn, en steeds je gezond verstand zult gebruiken?

Als je vijfentwintig bent en deze brief – opnieuw – leest, hoop ik dat je gelukkig bent, gezond en al enkele mooie stappen vooruit hebt gezet. En hopelijk mogen we dat dan beleven van op de eerste rij.

Je trouwste supporters, bonnie en opa

—

Lieve zusjes Julie en Féline,

er was eens een koppeltje dat zo verliefd was, dat iedereen blij werd in hun gezelschap. Jullie mama en papa in spé waren zo mooi samen. En algauw werd jullie komst met roze ballonnen aangekondigd. Want ze verwachtten niet één, maar twee kindjes. De wereld was te klein voor ons geluk… Julie en Féline, jullie waren bedoeld als lentekindjes, maar een gescheurd vruchtzakje maakte alles erg spannend waardoor jullie al putje winter op deze wereld kwamen. ’n Meisjestweeling, twee keer 740 gram, piepkleine vechters omarmd door een gouden mama en papa. Alle lief en leed werd in dat kleine kamertje in Gasthuisberg gedeeld, alles werd gedaan om jullie te redden. Het was een heel moeilijk pad. Jullie leven heeft dikwijls aan een zijden draadje gehangen, maar samen met jullie ouders zetten jullie door en hielden jullie elkaar recht in moeilijke tijden.

Met draadjes en snoertjes verbonden aan machines, en gelijk ook liggend op het warme lijf van jullie kersverse, stralende ouders – een veiliger, meer geborgen plekje bestond er toen niet. Als jullie oma bewonderde ik jullie snoetjes en zag ik meteen dat jij, Julie, op je mama, lijkt en jij, Féline, helemaal je papa bent. Julie en Féline, onze tweelingprematuurtjes, het was alsof jullie voelden dat de toekomst veelbelovend, liefdevol, zorgzaam kon zijn. Jullie toonden je elke dag sterker en na enkele maanden neonatologie kwam jullie thuiskomst ook echt dichterbij… Tot een motoruitje in de Ardennen dit prille gezinsgeluk gruwelijk onderuit haalde.

Jullie papa, Wouter, was one of a kind. Goedlachs, enthousiast, zot van kinderen – en intens gelukkig met jullie. Een man van kicks ook, met een liefde voor snelheid. We zaten in het ziekenhuiskamertje, omringd door jullie harttonen en saturatiegrafieken, met daartussen, aan draden en buisjes, jullie, twee minimensjes van vijf maanden. Jullie papa, gek op motorrijden, kondigde toen een ritje aan in de Ardennen. Iets voor de dag erna, samen met een vriend. Niemand reageerde enthousiast, iedereen dacht en zei ‘Wouter, niet doen’. Alsof we een voorgevoel hadden. En helaas eindigde zijn verhaal volgens onze doemgedachten. Wouter, onze zoon, jullie liefdevolle, unieke, kersverse papa, verongelukte in een Ardense bocht. Op slag dood. Weg voor altijd.

Jullie papa, onze Wouter, was iemand die uitblonk in betrokkenheid en zorgzaamheid, jullie mama steunde in woelige, premature tijden, die jullie wiegde en koesterde. Een papa met veel plannen en dromen voor de toekomst. Als ik jullie zie opgroeien, grote stappen vooruit zie zetten in jullie kleine leven, dan herken ik de gretigheid van Wouter. Vooral in jou, Féline, herken ik die blonde wildebras, en die guitige lach van je papa. Dat die spilfiguur tussen jullie en ons dood is, doet afschuwelijk veel pijn.

Jullie beseffen op deze jonge leeftijd nog niet wat jullie zullen moeten missen. Een gekke papa, een lieve vader, een baken. ‘Papa’ kunnen jullie vooralsnog niet zeggen, maar geloof me dat het voor jullie geen hol woord zal worden, maar bol zal staan van betekenis. Als jullie deze gebeurtenissen een beetje beter snappen, dan zullen we over hem vertellen. Over zijn avonturen, wat hem typeerde, kleine en grote herinneringen. En we zullen zijn dromen voor jullie nastreven: veel doen, véél spelen, graag lachen. En zorgen voor een stabiele omgeving, eentje waar jullie en je mama opnieuw gelukkig kunnen worden samen.

Ondertussen vullen jullie tweetjes op een speelse en onschuldige manier de intense leegte op die Wouter achterliet. En dat troost, maakt de toekomst iets zachter.

Liefs en knuffels,

Oma en opa

—

Lieve kindjes,

oma van jullie mogen worden was niet minder dan een openbaring. Ik vond het meteen heerlijk, en wilde er vaak voor jullie zijn. Als belangrijkste mensjes in mijn leven verving ik met plezier de onthaalmoeder of de crèche, en ging mijn vrije tijd zonder moeite naar jullie. Jullie mochten altijd van alles ietsje meer bij oma en opa, dan bij jullie ouders, maar da’s wat grootouders doen, hè! De oudste onder jullie, Nilke, genoot drie jaar lang van mijn exclusieve aandacht. Dat blijft bijzonder. En dan volgden er nog zeven speciale schatjes – de jongste is zes. Ik heb het gevoel dat ik jullie een stukje mee mag opvoeden, iets kan bijbrengen: leren omgaan met teleurstellingen – het kan niet altijd ‘ja’ zijn – en leren relativeren, dat lijken me belangrijke lessen voor nu en later. Weet je, zo hecht met jullie zijn is heel plezant, maar nu Nilke twaalf is, kondigt zich het grote loslaten aan. Pubers gaan nu eenmaal meer hun eigen weg. Eerlijk, dat vind ik lastig. Het contact verandert, er gaat veel tijd naar hobby’s en school. Maar hey, we sturen elkaar dan maar extra veel berichtjes en foto’s. En oma en opa mogen figureren in jullie TikTok-filmpjes – dan zit de band nog steeds heel goed, me dunkt 🙂

Nog veel plezier, lievekes!

Oma, en groetjes ook van opa

Libelle Grootouders

Zin om andere grootouders beter te leren kennen? Heb je heel wat uitstaptips die je maar wat graag wilt delen? Geniet je van je kleinkinderen, maar heb je soms wat twijfels? Dan zit je helemaal goed bij Libelle Grootouders. Een Facebookgroep op maat van grootouders en hun kleinkinderen. Je ontdekt ‘m hier!