“Waar ik het lastig mee heb, papa, is alles wat jij níét meer meemaakt. Al die kleine en grote dingen”
Hoofdredactrice Karen (48) verloor haar papa onverwacht 5 jaar geleden, hij was 68. Indien ze een laddertje had naar de hemel, zou ze hem dit nog willen vertellen…
Dag papa,
‘Dit had ik nog willen vragen, dat nog willen zeggen,’ dat gevoel heb ik nooit gehad. Ook niet die laatste verschrikkelijke week, toen je in coma lag. Ik zou het te erg voor jou hebben gevonden als je nog wakker was geworden om afscheid te nemen. Je was immers niet de man van grote woorden, en er voelde niks onuitgesproken tussen ons.
Met een Duvel erbij werd je loslippiger, maar je was nooit de papa die makkelijk zei: “Ik zie jullie graag” of “Ik ben fier op u”. Toch wist ik dat wel. Ik hoorde het via ons mama of via vrienden, waaraan je blijkbaar veel meer over je kinderen had verteld dan wij voor mogelijk hielden. Ik wist het ook door al die andere manieren die je gebruikte om iets te zeggen: je blik die boekdelen sprak, die twinkel in je ogen, een geamuseerde trek rond je mond, de knijpende hand in m’n nek als kind. Op jouw begrafenis zei een van je beste vrienden, Harry: “Ongelooflijk hoe iemand met zo weinig woorden toch zo aanwezig kon zijn.”
Met een Duvel erbij werd je loslippiger, maar je was nooit de papa die makkelijk zei: ‘Ik zie jullie graag’ of ‘ik ben fier op u’. Toch wist ik dat wel
We wisten ook heel goed wat jij belangrijk vond: familie. Als iemand trouwde, móést de hele familie uitgenodigd worden. Jij betaalde en had verder maar één voorwaarde: de zaal moest toegankelijk zijn voor nonkel Ronny, die een verlamming aan de benen had. Hoe druk je dag ook was, elke avond ging je bij hem en tante Lieve langs. Zogezegd ‘om de krant te brengen’… Nu ik zelf een drukke job heb, besef ik pas wat dat betekende, hoezeer jij familie altijd op de eerste plaats zette. Nonkel is trouwens een jaar na jou gestorven. De band tussen jullie viel niet te verbreken.
Toen ik klein was, waren wij eerder tegengestelden. Jij was de rots, met de voeten op de grond, ik de dromer tussen de wolken. Jij was goed in wiskunde, ik, zoals mama, in talen. Jij vond dat we al voor onze eerste tennisles 100 keer met een bal tegen de muur moesten kunnen slaan, ik deed liever ballet, omdat het me gewoon blij maakte. Ik was een typisch tussenin-kind, eentje zonder specifieke rol. M’n oudere zus leek op jou, zowel uiterlijk als qua doorzettingsvermogen en rekentalent, en m’n jongere broer was de zoon die je altijd graag had gewild. Ik bengelde wat tussen wal en schip, maar erg heb ik dat nooit gevonden. Ik kon dromen, mijn zin doen, in alle veilige geborgenheid.
Pas toen ik afstudeerde aan de universiteit, zag ik voor het eerst hoe trots je ook op mij was. Je werd er zowaar emotioneel van. Misschien omdat het voor jou onverwacht was. Misschien dacht je voor het eerst: wauw, ze gaat voor iets. Misschien… was dat ook wel zo. Toen ik begon te werken, veranderde er iets tussen ons. Meer en meer wisselden we blikken van verstandhouding, kreeg ik je blik van goedkeuring. Jaar na jaar – zeker met de kleinkinderen – werd jij zachter, en ik meer die doorzetter die 100 balletjes tegen de muur klopt. Ik denk dat we allebei beseften dat we toch niet zo verschillend waren.
Toen ik begon te werken, veranderde er iets tussen ons. Jij werd zachter, ik meer die doorzetter. Zo verschillend waren we blijkbaar niet
Waar ik het nu nog steeds lastig mee heb, is alles wat jij níét meer meemaakt. Al die kleine en grote dingen. Oliver en Noor zien afstuderen, hun liefjes die ze komen voorstellen, Anthony die naar het eerste middelbaar gaat, Koen die 50 jaar werd… Zoveel momenten waar je niet meer bij bent en gemist wordt.
Als ik je ooit terugzie, dan zou ik je dus eerst bijpraten. Over de hele familie, over Victor die nu samenwoont met Colette en neef Jeff die getrouwd is met een toffe Canadese. Jij zou vooral luisteren en af en toe ‘droog’ tussenkomen. Ik zou je ook vertellen over mama en Paul. Met een knipoog zou je dan zeggen: “Dat is nogal een match, twee leerkrachten bij elkaar.” Het zou niet al te emotioneel worden tussen ons, we zouden lachen en het leven relativeren.
Het is met diezelfde humor dat we jou herdenken. Tijdens de jaarlijkse kerstbingo met de familie, spreekt tante Chris het cijfer 7 nog altijd plechtig als ‘zeuven’ uit, net zoals jij. En als je kleinzonen een Duvel drinken, zeggen ze: “Da’s eten en drinken tegelijk.” Ik hoop dat er daarboven eentje koud staat voor jou, in een gekoeld glas, zoals bij Peter in ’t Glazen Huys, naast de rijstpap van ons bomma.
Kus, Karen