“‘Zorg voor de mama’, was je laatste wens. Samen met de hele familie doe ik alles om die te vervullen”
De vader van Kristel (55), flow- en planningmanager bij Libelle, overleed 24 jaar geleden plots, op z’n 60ste. Nu schrijft ze hem een pakkende brief.
Dag papa,
je bent er al 24 jaar niet meer, maar vorige maand hebben we nog samen getoost op je verjaardag. 85 zou je zijn geworden, en dat konden we niet zomaar laten voorbijgaan. Jij blijft vernoemd worden, en op elk feestje pinkt ons mama nog steeds een traan voor je weg. Je was zo snel weg. Je zei ’s morgens dag tegen mama, vertrok met je fietsclubje voor je vaste zondagse rit en een paar uur later was je er niet meer. Je bent van je fiets gevallen en dat was het dan. Hartaderbreuk, niks aan te doen. Je hebt zelfs niet meer kunnen zeggen of je iets voelde.
De schok was enorm. Ik had net twee kleine kindjes, Kiki was amper 4 maanden, en plots kwam er dat enorme verdriet bij. Ik heb die periode veel moeten denken aan jouw woorden van een paar maanden ervoor: “Zorg voor de mama als er iets met mij zou gebeuren.” Je sprak ze uit voor je met je fietsclub naar Australië zou vertrekken, niet wetende hoe waardevol ze voor ons zouden blijken. Ik heb ze beschouwd als een laatste wens en heb gedaan wat ik kon om die te vervullen, samen met de onvoorwaardelijke steun van Koen. Het papierwerk regelen, de financiële vragen oplossen, mama troosten als ze al wenend belde aan het poortje bij het kerkhof, we hebben het allemaal met veel liefde gedaan.
Wat ik ongelooflijk mooi vind, is dat jouw vier kleinkinderen jouw wens mee waarmaken. Geen één van hen heeft jou bewust gekend, niemand heeft hen die opdracht gegeven, en toch doen zij wat jij hebt gevraagd: zorgen voor ‘de Bonnie’. Ze doen dat elk op hun eigen manier. Flikkert er een lichtje op haar telefoon dat Bonnie niet begrijpt, dan legt Kiki het haar uit. Voor haar geneesmiddelen zorgt Kato, Senne is er altijd voor een helpende hand (jas aangeven, auto uitladen…) en Fien zorgt voor de juiste cadeautips of een gezellige lunchuitstap.
En weet je dat ik haar elke dag rond 8 uur bel? Koen maakt er grapjes over, en noemt ons telefoontje ‘het dagboek’, en dat is exact wat het is. Wij bespreken wat er op onze planningen staat, en het is vooral bij mama veel, ze heeft een drukke agenda en altijd van alles te vertellen. Ze is ook nog altijd in de weer voor ons. Ze is taxi Bonnie voor de kleinkinderen, voor mij haalt ze elke week de strijk op en brengt alles terug, en voor Molly, de hond van Werner en Daphné, is ze de favoriete oppas. We zijn close, nog closer dan ervoor.
Ze wordt dit jaar al 80, ons mama. Ze wil natuurlijk een groot feest geven, bij onze Werner en Daphné in de tuin. Honderd man zal er zijn, want ze zit in een boekenclub, een breiclub én een wandelclub, en nu vergeet ik er nog een paar. Ook hier zetten we allemaal onze schouders onder. Alle kleinkinderen zullen er zijn, en broeden op plannetjes om Bonnie in de bloemetjes te zetten. Als de tent moet opgezet worden, komt iedereen helpen, daar is geen discussie over. En mama gaat natuurlijk weer shinen, zoals altijd. Herinner jij je nog dat zij een verrassingsfeest gaf voor jouw 50ste? Dat was vooral voor zichzelf, want zij was de voortrekker van jullie twee, jij was meer ingehouden, zoals ik.
Weet je wat ik gek vind? Dat ik nu in de leeftijdscategorie van jou beland, toen je stierf. Mama was 55 toen je wegviel, dat is exact even oud als ik nu ben. En Werner begint zo hard op jou te lijken. Vroeger viel dat niet op, maar hoe ouder hij wordt, hoe meer trekken hij van jou krijgt. Het beneemt me soms de adem als ik naar hem kijk, en tegelijk is het ook fijn.
Je bent al zo lang weg dat het goed doet om nog stukjes van jou terug te vinden. Want er zijn steeds minder mensen over die jou hebben gekend. Een paar jaar geleden is je jeugdvriend Guy overleden, ik heb zo’n goede herinneringen aan onze vakanties samen. Op zijn begrafenis dacht ik: weer iemand die ons als gezin kende, die verdwijnt. Dat jij zo jong en onverwacht bent gestorven, dat blijft een tragedie. Maar wij hebben geprobeerd een manier te vinden om daar betekenis aan te geven, door te doen wat jij zo graag wilde. En dat troost me. Nu toch al 24 jaar. Kristel”
Meer pakkende verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!