Het is de normale gang van het leven, en toch: de dood van je ouders, is voor veel mensen een kantelpunt. Ook voor Tinne, die na de dood van haar moeder voor een nieuwe carrière koos.

Automatische piloot

Tinne (42): “Een jaar geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn moeder. Ze had longkanker met uitzaaiingen in haar hoofd en haar botten… Een half jaar lang heeft mama keihard gevochten, maar toen was het op. Ik heb die laatste maanden van haar leven van heel dichtbij beleefd. Op mijn werk had ik halftijds zorgkrediet opgenomen, zodat ik haar zo veel mogelijk zelf kon verzorgen: haar helpen eten, naar het toilet gaan, wassen… Ik deed het allemaal op automatische piloot.

In die laatste maanden heb ik met mama heel zware, maar ook heel mooie momenten beleefd. Op een dag belde ze me huilend op: door de chemotherapie kon ze nauwelijks nog naar het wc gaan. Ze verging van de pijn en wist met zichzelf geen blijf meer. Omdat ik vroeger nog in de zorgsector had gewerkt; in plaats van haar naar de spoed te brengen, heb ik alles zelf geprobeerd. En dat werkte: na veel moeite kon mama weer naar het toilet gaan. Het klinkt misschien een beetje raar, maar dat moment staat nog steeds in mijn geheugen gegrift als een van de mooiste van mijn leven: mama voelde zich zo opgelucht, en zelf was ik dolblij dat ik haar had kunnen helpen.

Verlies verwerken

De dag dat mama uiteindelijk overleed, was ik helemaal het noorden kwijt. Ik verloor niet alleen mijn moeder, maar ook aan die intense periode van zorg kwam in één klap een eind. Plots had ik weer tijd vrij voor mezelf en kon ik weer voltijds aan het werk. Maar mijn job in de verkoopsector zei me totaal niets meer. Ik ging wel weer werken, maar het wrong langs alle kanten.

Plots besefte ik waarom ik mijn draai niet meer vond: ik had heimwee naar de zorgsector. Voor ik moest stoppen door rugklachten, had ik al eens een paar jaar als verzorgster gewerkt. Door de lijdensweg van mama van dichtbij mee te maken, besefte ik dat mijn roeping toch daar lag: ik wilde weer mensen gaan helpen, voor hen zorgen zoals ik dat voor mama gedaan had.

Ik besloot om me in te schrijven voor een nieuwe opleiding tot zorgkundige. In het begin was ik wel bang, want de opleiding bestond voor een groot deel uit praktijkuren, in het ziekenhuis. De herinnering aan mama in zo’n ziekenhuisbed was nog zo vers: haar pijn, haar tranen, haar ogen die langzaam uitdoofden… Zou ik die stage-uren in het ziekenhuis wel aankunnen? Maar mijn angst bleek ongegrond, sterker nog: door met andere kankerpatiënten in het ziekenhuis te praten en hen te verzorgen, kon ik het verlies van mama net beter aan.

Ondertussen ben ik effectief aan het werk in het ziekenhuis, maar ik ben van plan om me nog meer te verdiepen in de zorg voor anderen. Zo wil ik ook zorgmassages gaan geven aan kankerpatiënten. Want die extra verzorging schiet er bij hen zo vaak bij in… Dat zag ik ook bij mama.

Een jaar na de dood van mama, kan ik zeggen dat de scherpe kantjes van mijn verdriet zijn, maar toch heb ik het soms nog moeilijk. Als ik op café zit, denk ik vaak: ‘Zat ik hier nu maar met mama, dan konden we samen een cava’tje drinken zoals vroeger.’ Ik heb vroeger ook al mijn vader en mijn broer moeten afgeven. Soms besef ik plots met een schok dat ik nu een wees ben. Dat ik eigenlijk geen familie meer heb, behalve mijn dochter. Maar ik probeer ook de positieve kant van afscheid nemen te zien: dankzij mama weet ik wel 100% zeker dat ik in de zorgsector thuishoor…”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!