Redactrice Sofie (44) is al sinds haar kindertijd fan van Clouseau.
De Clouseautjes zingen het al veertig jaar uit. Een applaus waard, en hier op de redactie loopt er alvast iemand rond die altijd al een zwak had voor de popgroep die op ’t gemakje dertien Sportpaleizen vult.
De markt in Lokeren stond volgepakt met volk. Ik zat op de sterke schouders van mijn pa, en ik had een bril op van de Smurfen. Kort voordien had ik te horen gekregen dat ik flink bijziend was, en ik wilde hem goed kunnen zien, die jongen van op tv. Koen was zijn naam, ik zou het goed onthouden. Toen hij het podium opkwam, moffelde ik de bril in mijn zak. Smurfin moest weg. Koen zou mij niet mooi vinden, met zo’n onnozel brilletje, schoot het door mijn hoofd. En dus keek ik een uur vol liefde naar een wazige gele vlek. Koen had namelijk een kanariegeel jeansvestje aan. Wat niet zoveel stijlvoller was dan een smurfenbril, achteraf bekeken.
Ik was toen een vrouw van negen jaar. Geen twijfel mogelijk dat Koen op een matuurder type viel, zonder smurfenbril. Maar toch. Het was het begin van een jarenlange eenzijdige liefdesrelatie. Dat was spijtig, dat het maar van één kant kwam. Ik snapte het ook wel. Want na de smurfenbril veranderde ik in een wezen waar al eens fronsend naar gekeken wordt: de superfan. De nineties kwamen op gang, en intussen hadden mijn hormonen en ik last van de Clouseau-mania. Ik kocht zeer veel punaises, want mijn kamer moest behangen worden met posters van Koen en zijn vrienden.
Ik had ook twee gibberende zielsvriendinnen, met wie ik naar concerten wilde. Eerst heel af en toe, dan meer en meer. Mijn pa, de moedige man, reed met mij heel Vlaanderen rond. Uren hing hij rond aan de pier in Blankenberge voor een dagje Tien om te Zien, zat hij in de inkomhal van VTM of wachtte hij tot de Worstenfeesten in Vlimmeren erop zaten. Uiteindelijk sleet ik elk weekend wel in een of andere zaal of tent, liefst op de eerste rij. En daar raakte je niet zomaar.
Ik herinner me mijn eerste Clouseau-concert nog: ik zat op de schouders van mijn pa en droeg een bril van De Smurfen
Tien uur met je kont op de stenen zitten wachten voor een hek, dat gebeurde. Fans kunnen erg territoriaal zijn. Soms heerste er een soort pikorde, van wie eerst was en wie dus vooraan de beste plaatsen kreeg. Met alcoholstift kreeg je dan een nummer op je hand. Wanneer de deuren eindelijk opengingen, werd er gespurt en geduwd en als ik het me goed herinner, ben ik eens een schoen verloren. Nee, een ontspannend uitje was dat eigenlijk niet.
En toen moest het concert nog beginnen. Wanneer de band op de planken verscheen, kwamen mijn vriendinnen en ik samen tot een hysterisch kookpunt. Ik was een krijser, en dat terwijl ik in het normale leven een zeer stil meisje was, dat zich nooit liet opmerken. Maar hier wel, oh ja, dit was de plek om eens los te gaan. Tegelijkertijd daalde er altijd een vreugde en verbondenheid over de zaal neer tijdens de concerten, alsof al die mensjes magisch samensmolten tot één brok gelukzaligheid. Het deinde, en het zong en het lachte. Daar had de zanger veel mee te maken. Vanop het podium voerde hij altijd virtuoos de troepen aan, met een tomeloze energie. Hij durfde daarnaast ook weleens ontwapenend en sexy te zijn. Een dodelijke combinatie.
Kris in peignoir
Dood ben ik gelukkig nooit gegaan. En op dit punt denken jullie misschien dat het mij alleen om Koen te doen was, maar dat is niet waar. Ik hield hartsgrondig van de muziek, kon niet slapen wanneer er een nieuwe plaat uitkwam en huilde dikke tranen boven mijn dagboek toen Bob Savenberg de groep verliet. Toegegeven, Koen bleef voor mij lange tijd een soort van Christus met zwarte puntschoenen. Knikkende knieën, rode vlekken in mijn nek: wanneer hij iets te dicht in de buurt kwam, leek ik op een flamingo met een zenuwaandoening.
Knikkende knieën, rode vlekken in mijn nek: als Koen in de buurt kwam, leek ik op een flamingo met een zenuwaandoening
Mijn manie kende een hoogtepunt toen ik belde naar het nummer 1207 en vroeg naar het telefoonnummer op het adres van de toenmalige buren van Koen. De familie Meert, zo bleek. De vrouw aan de lijn zuchtte diep toen ik vroeg of zij echt naast Koen Wauters woonde. Toen ik ook polste ‘of Koen al eens een ei was komen lenen’ moeten haar oogbollen zo ver achterwaarts gerold zijn dat ik het gesprek moest staken.
Of die keer toen mijn iets oudere Clouseau-vriendinnen per se via het huis van Kris Wauters wilden omrijden. Het was al donker. De vriendinnen belden aan, ik zat verscholen achter de bumper van de auto – ik had namelijk zo’n donkerbruin vermoeden dat dit niet geapprecieerd zou worden. Kris deed open in zijn peignoir, wenste vriendelijk goedenavond en sloot de deur weer.
Nog altijd magie
Sorry, sorry en nog eens sorry. Voor deze schaamtelijke praktijken. Wat bezielde mij toch? In een rechtbank zou dit waarschijnlijk ‘onweerstaanbare drang’ genoemd worden. Maar goed nieuws: ik werd beschaafder. Eens de twintig gepasseerd ging ik nog altijd belachelijk vaak naar Clouseau, ik kende er de kliekjes fans en ik had intussen 328 foto’s van mezelf met Koen en alle bandleden. Maar er werd niet meer gekrijst en er werden geen schoenen meer uitgetrapt. En ik deed ook geen huisbezoeken meer. Kortom, de volwassenheid was ingetreden.
En daarbij kwam er iets in mijn leven wat onverwacht mijn stoutste dromen zou vervullen: ik mocht aan de slag op de leukste redactie van het land, die van Libelle. Op een mooie dag in het jaar 2007 stond ik aan de koffiemachine op het werk en terwijl die melk en schuim pruttelde, kwam de toenmalige hoofdredacteur bij mij staan. Of ik dat niet eens wilde proberen, zo’n interview, met Koen Wauters bijvoorbeeld. Je zou denken dat ik op de knieën viel en de armen ten hemel hief, maar nee. Ik zei dat ik er een nachtje over zou slapen.
Dat idool van mij bleek best lief en best gewoon. Maar het werd nooit zó gewoon dat het mij niets meer deed
Was het niet zo dat je je idool beter niet ontmoet en vanop afstand adoreerde? Natuurlijk had ik Koen al ‘ontmoet’, en ik had zelfs al eens zijn trui mogen vasthouden terwijl hij handtekeningen uitdeelde, maar dit was anders. Wat als de flamingo met de zenuwaandoening in mij naar boven kwam? Wat als Koen geen zin had om geïnterviewd te worden door een fan? Wat als mijn jeugd aan diggelen werd gegooid, kortom?
Uiteraard deed ik het. Ik wilde mij niets beklagen op mijn sterfbed. En wat bleek: het viel zo mee dat ik na het interview een halfuur in de auto moest zitten bekomen. En de dagen nadien was ik zo vol vreugde dat ik elk vogeltje goedendag zei. Dat idool van mij bleek best lief en best gewoon. Er volgden nog interviews in de loop der jaren. Ik reed er altijd opnieuw naartoe met ik-weet-niet-hoeveel zenuwen. Om dan opnieuw te concluderen dat Koen dus best lief en best gewoon was. Maar het werd nooit zó gewoon dat het mij niets meer deed. De magie is altijd gebleven.
Liefdevol verslijten
Ja, soms ga ik eens een keertje vreemd, luister ik andere muziekjes. Dan ga ik naar Reggae Geel of zo. Maar toch mist er altijd een dingetje. Ik heb me lang afgevraagd wat dat was. Tot ik besefte: het is de connectie. De emotionele band die ik heb met dat groepje. Míjn groepje.
De plooitjes in Koen zijn gezicht zijn dieper, Kris zijn baard is grijzer. Ik vind het een beetje ontroerend, dat we samen ouder zijn geworden
Wanneer ik naar Clouseau ga, ga ik terug naar een plek die nog niet veel veranderd is. Het is te zeggen: ze zijn live intussen legendarisch geworden. Maar dat meisje van toen staat nog altijd daar. En op het podium staat nog altijd die jongen. Ik zie dat de plooitjes in zijn gezicht dieper zijn geworden. En dat Kris zijn baard almaar langer en grijzer wordt. Maar ik vind het mooi. En een beetje ontroerend. Dat we samen ouder zijn geworden. Zoals die speciale knuffel uit je kindertijd, die je met de jaren verslijt, maar die je daarom altijd maar liever ziet.
‘Clouseau 40’ in het Sportpaleis, vanaf 20 december 2024. Voor alle data en tickets, zie clouseau.be
