“Eén blik van een hond en ik ben verkocht. Maar Walter is niet te vermurwen: geen dier in huis”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over het effect van een weekje dogsitten

Hij kijkt me aan met die bolle buldog-oogjes van hem en maakt rechtsomkeer richting ons Ardennenhuis. Ik trek nog een beetje tegen, maar het regent en Thurstan houdt niet van wandelen in de regen. Thuis laat hij braafjes zijn pootjes afdrogen en springt hij op het oude bankje dat voor de open haard staat. Het is zijn favoriete plek en hij ligt er bijna de hele dag rustig te soezen.

Nee, ik ben geen kersverse hondeneigenaar, maar wel de hondensitter van de hond van Romeo en Claire die Nieuwjaar in Schotland vieren. Thurstan kan daar niet bij zijn en daarom blijft hij een weekje bij mij. Ik zeg wel degelijk ‘bij mij’ en niet ‘bij ons’, want Walter is geen fan van honden. Hij staat toe dat ik mijn kinderen uit de nood help en op hun dieren pas, maar als het aan hem lag, kwam er geen hond binnen in ons huis.

Dat is zo jammer, want ik zou het heerlijk vinden om zo’n zachte viervoeter aan mijn zij te hebben. Een gezellige wandelcompagnon die ’s avonds tegen me aanschurkt in de zetel, me ’s ochtends kwispelend staat op te wachten en zijn snoet tegen me aanduwt als het even wat moeilijker gaat.

Ik droom al heel mijn leven van een hond, maar met mijn drukke bestaan en het feit dat ik op een appartement woon in Brussel, weet ik dat dat geen goed leven is voor zo’n beestje. En Walter zal nooit te vermurwen zijn als het op dieren in huis aankomt.

Dat hij geen katten wil, begrijp ik, want hij is er allergisch voor, maar zijn onverschilligheid tegenover honden vind ik een spijtige zaak. Niet dat hij een afkeer heeft van Thurstan, hij is gewoon niet te verleiden door een smekende hondenblik en laat de zorg voor Thurstan honderd procent aan mij over. Ik blijf dat raar vinden. Bij mij kunnen honden er met één enkele zucht voor zorgen dat ik ze in mijn hart sluit.

Al moet ik eerlijk toegeven: zo’n weekje hondensitten is ook wel een realitycheck. Vanochtend wilde ik met Thurstan naar buiten. Ik grabbelde nog snel zo’n groen ‘geen-kakje-zonder-zakje’ mee en zou daarna een vriendin ophalen aan het station. Vlak voor het huis van de buurman voelde ik dat Thurstan niet meewilde. In plaats van een klein kakje te doen, legde hij een heel schilderij op de stoep van onze buurman. Gedaan met de wandeling, ik kon de stoep gaan poetsen en moest me haasten om op tijd aan het station te zijn.

Wat voor Walter denk ik nog het ergst is, is dat Thurstan gewend is om bij Romeo en Claire in bed te liggen. Geen haar op zijn hoofd dat daar aan denkt. Geen hond in zijn bed. Maar ook geen haar op het hoofd van Thurstan dat eraan denkt om alleen te blijven ’s nachts. Het gevolg is dat ik de eerste twee nachten bij Thurstan in de logeerkamer slaap, tot de vriendin komt en die het overneemt. Gelukkig is zij even gek op honden als ik en slaapt ze door zijn luide gesnurk heen.

Ik voel de hele week dat een hond hebben echt een manier van leven is. Dat er een engagement aan vasthangt dat verder gaat dan geknuffel en gekwispel. Ik vraag me af hoe al die hondeneigenaars die ook drukke levens hebben, dat doen, zelfs in de stad. Een hond vraagt veel aandacht, beweging en plaats. Reken daar eten, dierenarts en verzorging bij en het financiële plaatje loopt ook op. Een hond is een dier dat jou onvoorwaardelijk graag ziet, dus je moet er veel liefde aan kunnen teruggeven.

Als ik dan lees dat de dierenasielen nog altijd tjokvol zitten met honden die tijdens de corona-lockdowns wel voor afleiding mochten zorgen, maar erna niet meer in de agenda pasten, dan word ik boos. Iedereen kan zomaar een hond kopen. Dierenwelzijnsorganisaties wijten de problemen aan het gemak en de impulsiviteit waarmee huisdieren worden aangeschaft. Eén klik en je hebt een dier. Mensen wilden afleiding en warmte tijdens corona, maar dachten niet na over wat een huisdier op lange termijn betekent.

Ik vind dat iedereen eens een paar weken op een hond zou moeten passen. Om aan den lijve te voelen of je dat wel aankunt. Mijn droom om een hond te hebben, is niet voorbij door deze week met Thurstan. Maar ik ga hem wel nog even opbergen.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!