“Daar in dat prachtige decor van de Magdalenafjord, fluisterde Walter: ‘Wil jij met mij trouwen, schat?’”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over romantische knievallen, of nog veel beter…

Walter komt naar huis met een grappig verhaal over een collega die aan het wachten is tot haar vriend haar ten huwelijk vraagt. Ik moet lachen, want ik was eerder die week gaan lunchen bij een vriendin die ook aan het wachten is op een aanzoek van haar vriend.

Blijkbaar verwachten nogal wat vrouwen een officieel aanzoek, zelfs al heeft het koppel al afgesproken dat ze zullen trouwen. Zou dat komen omdat hun mannen op het juiste moment wachten om een knieval te maken? Hebben vrouwen misschien te grote verwachtingen over een romantisch aanzoek op een speciale plek? Of zouden sommige mannen het simpelweg vergeten, omdat zij denken: dat was toch al afgesproken?

Ik pleit in ieder geval schuldig, want hoewel het mijn tweede huwelijk was, had ik ook grote verwachtingen over het aanzoek dat Walter me zou doen. Ook wij waren het er al over eens dat we met eigendom en drie kinderen uit twee gezinnen best een paar dingen op papier zouden zetten. De reden voor ons huwelijk was dus praktisch en rationeel. Maar dat hield mij niet tegen om te hopen op een heel romantisch aanzoek. En dat bleef lang uit.

Tot een paar weken voor onze trouw was ik nog steeds niet officieel gevraagd door mijn wederhelft. Ik plaagde hem door te zeggen dat ik niet zou trouwen als hij niet fatsoenlijk, of liever nog romantisch, naar mijn hand zou dingen.

Toen ik een opdracht kreeg om interviews en presentaties te doen op een cruise naar de Noordpool mocht Walter mee. Het was een van die zeldzaam mooie cruises door de Noorse fjorden, over de Noordpool tot in Spitsbergen. Het gezelschap was uiterst aangenaam, de natuur schitterend en mijn echtgenoot bijzonder stil als het op huwelijksaanzoeken aankwam.

Maar zoals vaak bij mijn stille, bescheiden man koos hij zijn momentje. We reisden tijdens de zomer door het Hoge Noorden, dus het werd nooit donker. Op een heel vroege ochtend voeren we op Spitsbergen de adembenemende Magdalenafjord binnen in zacht ijzig licht. Iedereen keek met open mond naar het waanzinnig mooie landschap dat zich voor ons ontvouwde.

We kwamen langs felblauwe ijsschotsen, de bergen weerspiegelden in de vlakke zee en het licht en de lucht waren op hun allerzuiverst. Het was heel stil op het dek, iedereen was diep onder de indruk. Maar plots pakte Walter me van achteren vast en fluisterde heel zachtjes in mijn oor: “Wil jij met mij trouwen, schat?” Hoe goed ik ook wist dat we zouden gaan trouwen, hoezeer ik ook voorbereid was op het feit dat deze vraag waarschijnlijk wel zou komen, toch maakte dat zinnetje me heel emotioneel. Ik zei natuurlijk ja en voegde er meteen aan toe: “Er gaan heel weinig mensen de plaats en het moment van dit aanzoek kunnen overtreffen.”

Daar lachen we nu mee in de familie. Geen van onze kinderen is getrouwd. En soms zegt er een al grappend: “Wij kunnen dat aanzoek van Walter niet overtreffen, hè. Om te kunnen trouwen, moeten we eerst naar Spitsbergen.”

Het is natuurlijk waar dat wij wat dat betreft een herinnering uit de duizend hebben. Maar nog beter is dat we meer dan tien jaar later nog altijd heel gelukkig zijn met elkaar. En dat geluk wensen wij onze kinderen ook toe. Milo is single, Romeo en Claire hebben geen trouwplannen, maar beginnen me er wel op voor te bereiden dat ze ooit in Australië, waar haar roots liggen, zullen gaan wonen. Leen en Tom hebben nu twee kindjes en ik denk dat ze erover nadenken.

Nu, het kan me niet schelen of ze trouwen of niet, en al helemaal niet of het aanzoek origineel is. Wat ik hen toewens, is een ongecompliceerde liefde. Een partner die dezelfde waarden heeft om samen met hen door het leven te gaan. Onlangs vond ik een veertig jaar oude liefdesverklaring terug. Mijn toenmalige liefje schreef op de wikkel van een chocoladereep: ‘Je t’adore, je t’adore, comme une pièce de Côte d’Or.’ Die liefde heeft niet standgehouden, maar dat briefje heb ik altijd bijgehouden. Het is een reminder dat liefde soms zo simpel kan zijn als graag zien.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!