Annick
“Eigenlijk zorgen we heel ons volwassen leven. Er is altijd wel een partij die uit de nood moet worden geholpen, die ziek is of aandacht vraagt”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over de superzorgers die we zijn
Al heel vroeg ’s ochtends stuurt ze me een foto van haar schoondochter, een kersverse mama die met alle liefde van de wereld haar pasgeboren baby’tje vasthoudt. Even later volgt er een foto van haar zoon met het kleine hummeltje op zijn borst. Ze is er!
Mijn vriendin leefde al dagen in spanning. Na een eerste vals alarm zou haar tweede kleinkind elk moment geboren worden. Een blij moment dat ze uitbundig met me deelt. Later op de dag krijg ik nog een hoop enthousiaste berichten, en ze gaat helemaal uit haar dak als ze haar kleindochter heeft gezien en vastgehouden. Ik realiseer me dat een aantal van mijn vriendinnen en ik nu definitief zijn opgeschoven op de tijdlijn. We zijn nog dezelfde moeders, maar de foto’s die we naar elkaar sturen, zijn van onze kleinkinderen.
Het is grappig om te zien hoe we als vriendinnen met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd qua grootmoederschap in verschillende fases zitten. De ene kreeg net haar tweede kleinkind, een andere vriendin stuurt aan de lopende band foto’s van haar eerste kleine wonder. Gisteren kreeg ik een opgewonden telefoontje van een vriendin die me toevertrouwde dat haar dochter net zwanger is. Niemand mag het al weten, want het is nog heel pril.
De kersverse ouders kregen een prachtige baby, hun liefde is verdiept en alles draait om hun kleine meisje
En ik pleit schuldig als het gaat over de twee kleine meisjes die zo in mijn hart zitten. Ook ik praat vaak over Lucie en Odette en toon met de nodige trots alle grappige filmpjes. De meeste kinderen van mijn vriendinnen heb ik zien opgroeien, er zijn er zelfs die bij mijn kinderen in de klas hebben gezeten of die elkaar goed kennen via onze vriendenkring. Het zijn allemaal heerlijke volwassenen geworden. Maar de kinderen van die kinderen ken ik vooral van op foto’s. Of van een kraambezoekje toen ze net geboren waren.
Omgekeerd geldt hetzelfde: Lucie en Odette zijn voor mijn vriendinnen verhalen en foto’s. Ze hebben ze nog niet live ontmoet. Misschien verandert dat nog als ze ouder worden. Ik ga wél op kraambezoek bij Sézane, de splinternieuwe kleindochter van mijn vriendin. Als ik binnenkom, valt me meteen op hoe warm en rustig het in het appartement is. Het koppel is veranderd in een koesterend duo dat heel zorgzaam en lief is. Ze kregen een prachtige baby, hun liefde is verdiept en alles draait om hun kleine meisje. Voeden, slapen, pampers verversen… Zo’n pasgeboren kindje zoekt nog een ritme en de ouders gaan daar helemaal in mee. Wat zijn wij toch wonderlijke zorgende wezens. Ook ik hou het kindje met veel zachtheid in mijn armen en vind Odetje en Lucie plots reuzen.
Wat we niet beseffen als we jong zijn, is dat het zorgen niet stopt na de babytijd. Alle vrouwen die ik ken die boven de vijftig zijn, zijn eigenlijk SUPERzorgers. Ze zijn zelf dochters van moeders die ouder worden. In heel wat gevallen hebben die moeders extra zorg nodig. En die ‘extra’ komt vaak op de schouders van mijn vriendinnen terecht. Ofwel hebben ze moeders die verhuisd moeten worden, ofwel een dementerende moeder die ze vaak bezoeken en voor wie ze de was doen, ofwel doen ze boodschappen voor hun moeder die slecht te been is.
“Er is altijd wel iemand om voor te zorgen. Vermoeiend, maar zouden we het anders willen?”
Daarnaast blijven al die vrouwen natuurlijk moeder van hun eigen opgroeiende kinderen. Ik zie ze meeleven met hun problemen en zich zorgen maken als het even niet goed loopt. Zij die geen kinderen hebben, zorgen dan weer vaak voor de kinderen van iemand anders. En nu komen daar steeds vaker ook kleinkinderen bij. En worden ze grootmoeders van kleintjes aan wie ze nog een keer zoveel liefde geven. En dus ook af en toe voor zorgen.
Eigenlijk zorgen we heel ons volwassen leven. Er is altijd wel een partij die uit de nood moet worden geholpen, die ziek is of aandacht vraagt. Dat is o zo vermoeiend, maar zouden we het anders willen? Gisteren werd een vriendin zestig. Aan tafel vertelde ze hoe ze ernaar uitkeek om ook grootmoeder te worden. Het mooie was dat haar drie dochters, die mee aan tafel zaten, met glanzende ogen naar hun moeder keken. Wetend dat ze de beste grootmoeder van allemaal zou worden. Zoals wij allemaal de beste grootmoeders zijn.
Meer van onze columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!