“Grootmoeder mogen zijn, is een geschenk. Wat kijken Walter en ik uit naar uitjes en vakanties met de twee meisjes”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en deels in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over hoe fijn het is om grootmoeder te zijn

Onze jongste kleindochter, Odetje, is één jaar geworden. Mijn eigen kinderen werden in mijn ogen heel snel groot, veel te snel voor een mama. Bij de kleinkinderen is dat niet anders. Het eerste jaar is weer voorbijgevlogen. Omdat we ver van elkaar wonen, krijgen we geregeld foto’s en filmpjes van Lucie en Odette doorgestuurd.

Iedere keer merken we grote verschillen op. Lucie is drie en haar spraak evolueert heel snel. Van een verlegen peutertje veranderde ze in een honderduit babbelende grappige kleuter. De ene keer krijgen we een foto van een tekening van een peer met oogjes, de andere keer een filmpje waarop ze een liedje zingt voor Moederdag.

En dan was er nog die keer dat haar mama Leen probeerde uit te leggen dat ik – Bonnie – ook een van haar oma’s was. De andere twee oma’s heten oma Poes, want er staat een stenen poes in haar tuin, de andere oma Nini. Heerlijk hoe kleine kinderen altijd een naam verzinnen voor wie ze graag zien. Mijn moeder was plots Momo voor Romeo en dat is ze altijd gebleven. Maar toen Leen dus zei dat ik ook een oma was, schudde Lucie heel stellig neen en zei: ‘Bonnie is mijn Bonnie.’ Je hart gaat voor minder smelten. Op de vraag wie Wally dan was, zei ze rustig: ‘Wally is de zus van Bonnie.’ Ik ben dus getrouwd met mijn zus. Hilarisch.

Odetje heeft andere troeven om ons te verleiden. Ze is nog klein, maar weet de allermooiste glimlach ter wereld tevoorschijn te toveren op foto’s of wanneer we een videocall doen. Dat, in combinatie met een paar reuzegrote stralende blauwe ogen, maakt dat we haar ook het liefst willen opeten.

Toen ik zelf zwanger was van mijn tweede kind, was ik bang. Ik hield immers zo onwaarschijnlijk veel van Romeo dat er geen plaats meer zou zijn voor een tweede even grote liefde. Ik zou ze moeten verdelen en dat leek me niet eerlijk tegenover Romeo. Maar dat kindje groeit in je buik en je liefde groeit mee. Toen Milo geboren werd, kwam er gewoon nog eens een even grote liefde bovenop. Daar moest ik niet over nadenken, dat was een kracht van de natuur en van een ouderhart. Bij Leen voelde ik diezelfde vraag. Ik wist dat het geen zin had om mijn ervaring te delen. Vroeger dacht ik zelf dat het bij andere vrouwen zo kon zijn, maar dat ik misschien minder geluk zou hebben.

En dan wordt dat kindje geboren met de prachtige naam Odette en zie je hoe een moeder en een vader helemaal terugplooien op dat minimensje en haar besnuffelen en aanraken, voeden en aaien. De tekst op het geboortekaartje van Lucie vond ik prachtig. ‘Alleen maar liefde’, stond er. Twee jaar later stond er weer zo iets moois op het kaartje van Odette: ‘Nog meer liefde’. Het is heerlijk om je kleinkinderen in een bad van liefde, moedermelk en geborgenheid te zien opgroeien.

Grootmoeder mogen zijn en in al dat moois delen is een geschenk. Wat kijken Walter en ik uit naar uitjes en wie weet vakanties met de twee meisjes. Het is vanop een afstand en zonder de slapeloze oudernachten zo fijn om te merken dat ze dingen beginnen te onthouden. Wally heeft een trompet waarop ze mag blazen, met Bonnie heeft ze al samen taarten gemaakt, oma Poes kan prachtig knutselen en met oma Nini kleurt ze heel graag. Opa Nini is een zottemutse en met opa Poes gaat ze vaak naar de speeltuin. Ze praat over die dingen en zo weet je dat elke ervaring kans maakt om een mooie herinnering te worden.

Ik had zelf maar één grootmoeder en vond haar de liefste vrouw op aarde. Ze stond altijd aan mijn kant, zelfs wanneer het in mijn woelige tienerjaren thuis weleens knetterde. Mijn eigen moeder was ook een rots in de branding voor mijn twee zonen en helpt nu nog waar ze kan.

Ons Odetje is nu de kleinste van de familie. Alles ligt nog open voor haar. En net als bij je eigen kinderen hoop je dat ze het gezondste en gelukkigste leven mag leiden. Maar eerst is er taart en een feestje. Een éénjarigentaart die ik met liefde en zonder suiker ga bakken. Om dan samen op te eten. Één jaar met Odetje, en je kunt je al geen jaar meer voorstellen zonder haar.

Maak ook kennis met onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!