“Walter en ik bewandelen nu al een aantal jaren samen een pad. Figuurlijk én letterlijk: we delen het plezier van het wandelen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en deels in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over de liefde voor wandelen en elkaar

Walter en ik hebben het getroffen met elkaar. We waren 45 en 50 toen we een koppel werden. Op die leeftijd heb je al wat dingen meegemaakt. Onze tegengestelde karakters, gemeenschappelijke interesse in cultuur, reizen en lekker eten en onze gelijkaardige visie op de maatschappij, maken dat we een goede mix zijn. Ik de strijder, hij de man die zijn oorlogen kiest.

We bewandelen nu al een aantal jaren samen een pad. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Een van de dingen die we samen hebben ontdekt, is het plezier van wandelen. Mijn vakanties waren tot dan gericht op iets leuks verzinnen voor de jongens. We hebben veel gedaan samen, maar wandelen was daar niet bij. Walter kende ook vooral gezinsvakanties en reisde de laatste jaren al eens alleen.

Maar in 2013 gingen we dus voor het eerst met z’n tweetjes weg. Het werd een roadtrip door de Schotse Highlands. We trokken van de ene B&B naar de andere en hadden voor elke dag een lange wandeling uitgestippeld. De Highlands openden zich met de onwaarschijnlijk mooie Glencoe-vallei, vervolgens beklommen we de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk, de Ben Nevis, en dan werd ik verliefd op een eiland. The Isle of Skye is een van de meest wonderlijke plekken op aarde.

We hadden de hele reis lang geluk, het was zeer mooi weer, elke dag zon, en we hadden superfijne gastheren en -vrouwen op de plekken waar we sliepen. Ik heb me op de maan gewaand toen we in het barre landschap tussen Unapool en Ullapool plots waterlelies zagen op een zwart meer. En de magie om tijdens een wandeling achterom te kijken en de hele heuvelflank achter je vol rode herten te zien, bezorgt me nog altijd kippenvel.

Het was de mooiste reis van ons leven en een nieuwe liefde was geboren. We werden fervente wandelaars. We bewandelden Noorwegen, de Lofoten, Ierland en Wales. We hebben een gemeenschappelijke voorliefde voor ruige kusten met kliffen en wilde zee. We kochten steeds betere schoenen en leerden om altijd voldoende water mee te nemen. We hebben ons eigen wandelpicknick-recept met knackworst, crackers en wortelen. En we kwamen elkaar tegen. In de gedeelde liefde voor het trekken, de schitterende foto’s op bergtoppen of desolate stranden en in mijn gevloek.

Walter heeft de natuurlijke fysiek van een berggeit. Na een jaar aan zijn bureau te zitten en maar sporadisch te sporten of alleen maar platte wandelingen te doen, gaat hij op vakantie gezwind elke heuvel op. Ik heb het moeilijker. Omhoog durf ik weleens een vloek richting berg te sturen of ongelovig te reageren wanneer ik zie dat we na uren wandelen nog niet eens in de helft zijn. Maar hij heeft geduld, mijn man. Hij motiveert me, laat me rusten en trekt soms wat kilometers af van de eindmeet zodat ik niet helemaal ontmoedigd geraak.

Eén keer is hij dat vergeten. Bij een afdaling van een hoge berg in de Alpen ging hij ervan uit dat ik wel beneden zou raken. We zouden daar een klein kapelletje bezoeken. Hij stoomde door en zat doodgemoedereerd op mij te wachten op een bankje. Wat hij niet wist, is dat ik ongelofelijke kramp had in een kuit en dat mijn tenen heel veel zeer deden door de steile weg naar beneden. Ik was echt aan het strompelen met een stok. Verschillende mensen zijn gestopt om te vragen of het ging en ik zei altijd dat als ze een man met een blauw T-shirt tegenkwamen, ze moesten zeggen dat zijn vrouw het lastig had. Enfin, ik ben er uiteindelijk geraakt aan dat bankje, maar dat kapelletje hebben we niet bezocht…

De bossen en de velden rond ons huis en bij uitbreiding de hele wijde omtrek in onze streek in de Ardennen zijn we nu uitvoerig aan het bewandelen. We hebben kaarten van elke regio en duiden elke gemaakte wandeling aan met fluostift. Het doet elke keer weer zoveel deugd. Dat trage kijken, dat diepe ademenen en het gefluit en geritsel van de natuur.

Ik las ooit dat liefde is dat je je eigen pad bewandelt, maar op elkaar wacht op elk kruispunt. Ik hoop dat Walter en ik dat nog heel lang mogen doen. En dat hij dan ook wacht.

Ontdek ook onze andere columnisten

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!