“Die glanzende oogjes wanneer de kleinkinderen iets ontdekken, dat is puur genieten”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft tweezonen en een plusdochter.

Wanneer was de laatste keer dat je iets voor de eerste keer hebt gedaan? Dat zinnetje komt bij me op wanneer ik met mijn oudste kleindochter Lucie voor jeugdtheater Bronx sta. Het is haar eerste keer theater. Ze is net drie en vol vertrouwen stapt ze mee door het grote Brussel aan de hand van Wally en Bonnie, dat zijn wij.

Onze twee kleindochters wonen in West-Vlaanderen op een uur rijden van ons huis in Brussel, twee uur van ons andere huis in de Ardennen. Lucie en haar zusje Odette hebben zes grootouders, van wie er vier in hun buurt wonen. Wij doen vanop afstand ons best om een plaats te hebben in hun leventjes, om ze vaak te zien en samen op avontuur te gaan.

Odette is nog maar tien maanden oud. In haar wereld is iedereen lief en Brussel maar een ronkende autorit ver. Lucie begint te beseffen dat de wereld groter is dan haar thuis. Haar wereld is sinds vorig jaar uitgebreid met de school, met logeerpartijtjes bij de oma’s en met het besef dat Bonnie en Wally er minder vaak zijn. Ze lijkt daardoor veel gegroeid.

Als we naar het theater wandelen, kwebbelt ze honderduit. “Het is een beetje koud, hee Bonnie.” “We gaan ook naar de dierentuin, hee Bonnie.” Die “hee Bonnie” aan het eind van elke zin geeft me altijd een warm gevoel. Kleinkinderen, dat is gewoon genieten.

Met mijn zonen Romeo en Milo ben ik heel veel naar theater- en dansvoorstellingen gegaan. Maar toen knipperde ik even met mijn ogen en waren ze volwassen en de deur uit. De meisjes geven ons de gelegenheid om al die fijne dingen nog eens over te doen. Om nog eens kinderogen te zien glanzen als ze dingen ontdekken, voor het eerst.

We zijn een beetje te vroeg. Lucie vindt meteen een tafeltje in de cafetaria, wil geen appelsap maar water en gaat samen met Walter een boek kiezen uit de kleine kinderbibliotheek in het theatercafé. Daarna kleuren we samen een beetje op een schoolbord dat er hangt.

Als de voorstelling begint, zoeken we een plek vooraan in de zaal. De eerste keer klapstoeltjes, de eerste keer in een theaterzaal, Lucie kijkt nieuwsgierig rond. Wanneer een van de kinderen hard huilt, zoekt ze hem met haar ogen en zegt dat hij niet hoeft te huilen, hee Bonnie…

Theater voor jonge kinderen is fantastisch. Ik geniet er zelf heel erg van om te kijken hoe de makers de leefwereld van driejarigen perfect begrijpen en hen bereiken met woorden, zinnen en bewegingen en hen allemaal samen doen lachen. Lucie doet actief mee. Wanneer er geteld wordt: 1, 2, 3, 4, 5, roept zij 6, 7, 8.

Ze amuseert zich duidelijk. Soms even hard met achteromkijken naar de volle zaal, als met wat er zich op het podium afspeelt. Ik kijk vooral naar haar. Naar die glanzende ogen. Na de voorstelling mogen de kinderen het podium op. Ook daar gaat ze in mee, eerst wat aarzelend aan mijn hand, maar dan lost ze die en verdwijnt ze in een decorstuk.

Ik dacht dat ze aan ons zou plakken door al die nieuwe indrukken en plekken, maar dat is helemaal niet het geval. Ze zoekt af en toe nabijheid en bevestiging, hee Bonnie, maar is vooral bezig met exploreren. Met nieuwe dingen ontdekken.

Na de voorstelling gaan we nog niet meteen naar huis. Onze flinke meid heeft een ijsje verdiend. Thuis wil ze het korte aankondigingsfilmpje van de voorstelling op eindeloze repeat bekijken terwijl ze op mijn schoot zit. Indrukken genoeg om te verwerken. En dan is ze weer weg en keert de rust terug.

Ik denk na over die eerste keer. Wanneer je jong bent, bestaat je kleine leven de hele tijd uit eerste keren. Ik ben veel ouder. Maar er gebeuren de laatste tijd ook veel dingen voor de eerste keer. Voor de eerste keer ontslagen worden, voor de eerste keer geen werk, voor de eerste keer nadenken over wat ik nog wil doen.

Misschien kan ik leren uit dat onvoorwaardelijke vertrouwen van Lucie. Misschien moet ik geloven dat wanneer je vertrouwen hebt, goed observeert en dapper meedoet, er ergens op de wereld altijd een ijsje op je wacht. Hee Bonnie.

Uit: Libelle 24/2023

Meer van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!