“Een boek cadeau krijgen, maakt me altijd blij. Lezen is echt reizen in mijn eigen hoofd”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over het plezier van boeken te geven én te krijgen

Het leven geeft soms onverwachte geschenken. Ik ben te vroeg voor een afspraak met een ex-collega en loop wat doelloos rond in het centrum van Brussel. Het is 17 uur. Het wordt snel donker en meteen ook een pak killer. Ik slenter door de Dansaertstraat waar een van de weinige Nederlandstalige boekenwinkels in deze stad ligt.

Omdat ik het echt koud krijg, besluit ik om wat in boeken te gaan snuisteren. Ik kom er al jaren en ken het personeel. Een van de vrouwen die er werkt, deed ooit haar stage bij ‘Alleen Elvis blijft bestaan’. Myrthe, een slimme studente, een zachte, ietwat stille jonge vrouw met wie ik toen fijn samen heb gewerkt.

We maken een praatje, want ik heb haar al bijna een jaar niet gezien. Plots zie ik haar aarzelen. Ze staat recht en zegt: “Ik volg je op sociale media. Ik zag dat je veel verdriet had met je ontslag. Maar ook dat je veel naar de Ardennen gaat en in je tuin bezig bent. Ik wil je graag een boek aanraden waarvan ik denk dat het je beter zal doen voelen.”

Ik smelt ter plekke, wat een lieve gedachte. Ik volg haar door de winkel waar ze me naar het boek leidt en een beetje uitleg geeft bij de inhoud en de schrijfster. Dat is Olga Tokarczuk, een Poolse Nobelprijswinnares. Uiteraard koop ik het boek meteen! Met een dankbaar knikje verlaat ik de winkel. Helemaal op wolkjes loop ik naar mijn afspraak en doe meteen het verhaal, omdat ik het zo’n ontroerende geste vind.

Een goed boek maakt mij altijd blij. Een boek dat iemand speciaal voor mij heeft uitgezocht maakt me nog blijer. Want een boek is voor mij het ideale cadeau, zowel om te krijgen als om te geven. Zo kocht ik ooit ‘De Passie’ van Jeanette Winterson in twintigvoud om het aan al mijn vrienden te geven. Zo veel moois in één boek.

Boeken cadeau doen is voor mij een stuk emotie cadeau doen, zeker bij literatuur. Wanneer een verhaal me meeneemt, vergeet ik de wereld rondom mij. Lezen is echt reizen in mijn eigen hoofd. Wanneer ik overdag bezig ben, kan me plots het verlangen overvallen om verder te lezen in een meeslepend boek. Wanneer zo’n ‘ikkanernietinstoppen’-boek uit is, dan heb ik daar echt spijt van.

Nochtans heb ik na mijn ontslag maanden bijna niets kunnen lezen vanwege watten in mijn hoofd. Vreselijk vond ik dat, ik had toen zeeën van tijd, er lagen een paar dikke boeken op me te wachten, maar na drie zinnen was ik de draad al kwijt. Trauma doet wat met een mens. Deze zomer moest ik veel lezen om me te documenteren voor mijn eigen boek en voelde ik dat het weer begon te lukken. Ik was niet alleen opgelucht, maar ook erg blij. Omdat boeken altijd mijn trouwe metgezellen zijn geweest.

Volgens mijn moeder was dat al vanaf dat ik kon lezen. Ik was enig kind. Vaak kroop ik stilletjes in een hoekje en las. Uren kon ik me zoet houden met een boek. Op school was ik een van de weinige leerlingen die doodgraag boekbesprekingen deed. Ik las wel tien keer meer boeken dan verplicht en vertelde er heel graag over in de klas.

Maar ondanks dat ik de leeskriebels weer te pakken heb, las ik de afgelopen weken toch minder dan ik zou willen. De drukte van mijn boeklancering, nieuwe opdrachten en de herfstmoeheid maken dat ik ’s avonds afgepeigerd ben. En ook al geniet er ik er dan van om extra vroeg in bed te kruipen en diep onder mijn dons een holletje te maken voor mij en mijn boek, vaak moet Walter dan toch het nachtlampje uitklikken omdat ik tijdens het lezen in slaap ben gevallen.

Ik kijk dan ook extra uit naar de komende weken, want naast familiefeesten is de kerstperiode toch ook een periode van rust, stilte en bezinning voor mij. Wat is er gezelliger dan een pot kruidige Christmas tea te zetten, het vuur aan te steken en in een mooi verhaal te duiken? Af en toe wat wegdommelen, je dekentje goed leggen en daarna lekker verder lezen. En intussen alleen het knisperen van de open haard horen, het geluid van een blad dat omgeslagen wordt en het vage geluid van mijn man die trompet speelt onder de nok van ons dak. Wedden dat ik Olga Tokarczuk tegen dan al lang uit heb?

Meer lezen van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!