“Zo’n scheef geboetseerd potje, met een kaartje vol lieve woorden. Is dat niet het perfecte cadeau?”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over twijfels rond zelfgemaakte geschenken

Durf ik het, of durf ik het niet? Ik zit met een dilemma in verband met zelfgemaakte cadeaus. Al bijna één jaar ga ik regelmatig naar een keramiekstudio. Na mijn ontslag schreef ik me onmiddellijk in voor een cursus van tien weken, waarbij ik verschillende technieken zou leren. Sindsdien blijf ik op eigen houtje en met de hulp van een paar handboeken spulletjes maken. Het resultaat is verre van verfijnd, maar ik amuseer me geweldig door creatief bezig te zijn.

De meeste mensen die keramiek maken, doen dat aan de draaischijf. Dat kan ik op dit moment niet en mijn schouder laat weten dat ik best nog een tijdje wacht vooraleer ik het opnieuw probeer. Dus maak ik voorwerpen uit stukken klei of boetseer ik kleine potjes met mijn duimen. Het geeft me zoveel rust. De uren die ik in de studio spendeer, zijn de beste zenmomenten van de week. En meer en meer zit ik ook thuis een hele avond met een paar hompjes klei te boetseren in de zetel. Er staan hier twee theelichtjes en een koffiemok naast mij te drogen.

Klei werkt voor mij als een psycholoog, maar dan een die niets zegt. Boetseren is de ultieme oefening in geduld, en ik heb weinig geduld. Het hele proces van homp klei naar theelichtje duurt lang. De stukken die ik gisteren thuis maakte, moeten eerst een vijftal dagen drogen en dan neem ik ze mee naar de studio waar ze ze een eerste keer ‘biscuit’ bakken. Spannend vind ik dat, want het voorwerp krimpt tien procent tijdens die bakbeurt en als er luchtbellen in de klei zitten, kan het ontploffen in de oven.

Vooraleer ik nog maar begin met boetseren, moet ik de klei kneden om alle lucht eruit te knijpen. Ik ben er nooit gerust in of ik dat wel goed doe en het is altijd een opluchting als ik mijn spulletjes wit gebakken op de plank zie staan. Oef, weer creaties die niet ontploft zijn. Voorwerpen in ongebakken klei zijn heel fragiel en ook na die biscuit bakbeurt blijven ze breekbaar.

Om van de biscuit gebakken stukken steengoed te maken en ze te gebruiken voor consumptie moet ik ze nog glazuren. Daarna worden ze op heel hoge temperatuur gebakken. Glazuren doe ik heel graag. Ik hou ervan om kleuren te kiezen, de biscuit te verven met een penseel of onder te dompelen in een grote pot glazuur. Het spannende is dat de kleur van het ongebakken glazuur niets zegt over hoe het er gebakken zal uitzien.

Zo is zwart, als het niet gebakken is, rood. Pure scheikunde vind ik het. Je kunt wel een kleur kiezen, maar je weet nooit honderd procent of die er zo zal uitzien. Pas als zo’n potje finaal uit de oven komt, is het keramiek, en best wel sterk.

Omdat ik het zo plezant vind, begint onze keukenkast langzamerhand uit te puilen van de schaaltjes, potjes en scheve kopjes. Walter vindt het allemaal best, maar merkte onlangs wel fijntjes op dat het nieuwe keukengerief wel nogal moeilijk stapelt en daardoor begon dus het idee te rijpen om dingen te maken die ik cadeau kan doen. Ik maakte al vijf kleurrijke letters die LUCIE vormen. Die vonden een plekje onder de kerstboom.

Onlangs is mijn beste vriendin verhuisd. Ik had net een vaasje, kommetje en schoteltje in dezelfde tinten geglazuurd. Ik pakte ze in en gaf ze als housewarminggeschenk. Ze leek er oprecht blij mee en ik zag ze later op haar tafel staan in de woonkamer. Ik ben altijd blij met zelfgemaakte cadeaus. Deze week nog kreeg ik drie potten homemade confituur van een vriendin. Ik hou echt van het idee dat iemand zijn tijd in iets heeft gestoken, maar toch blijf ik er zelf schroom over voelen. Wat als ik iedereen opzadel met scheve potjes waar ze niets aan vinden?

Misschien moet ik het anders aanpakken en een verzameling van heel verschillende potjes en schaaltjes maken en mijn vriendinnen daar zelf uit laten kiezen. Of misschien moet ik stoppen met denken dat het belangrijk is dat ze perfect zijn. Misschien krijgen de mensen die mij graag zien liever een scheef potje liefde dan een industrieel potje uit de winkel? Misschien is het kaartje met mooie woorden over waarom ik hen graag zie wel het mooiste cadeau. En zo blijft de klei me lessen leren, zonder woorden.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!