“Er is altijd een nieuw begin. Geen idee hoe het er zal uitzien, maar ik geloof erin”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Pasen is net voorbij en de natuur wordt wakker. Heerlijk frisse lentedagen en kleuren die na een winterslaap weer helemaal tot bloei komen. Wat hou ik hiervan. De zomer is mijn favoriete seizoen, maar de lente is het perfecte voorspel.

Enkele weken geleden liep ik de tuin in die er nog bruin en winters bijlag. Houtzaagsel en mulch bedekten wat toen sliep en nu kiemt. Heerlijk vind ik het om de seizoenen van dichtbij te observeren. Sinds ik als honderd procent stadsmens deeltijds in de Ardennen ben gaan wonen, zit ik met mijn neus op elke minieme verandering in de natuur. Mijn eerste daad van de dag hier is even de tuin ingaan.

Toegegeven, in de winter durf ik weleens eerst de kachel aan te maken en de koffie op het vuur te zetten. Maar dat kleine plekje achter ons oude huis trekt als een magneet. We wonen in een van de oudste huizen van een klein dorp in de provincie Namen. Frankrijk ligt een wandeling ver. Ons tuintje is klein en wordt omringd door het groen van de tuinen van de buren. En we hebben een prachtig uitzicht omdat we boven op een heuvel wonen.

De lucht hier klaart mijn hoofd altijd op. Er is echt iets veranderd vannacht. De tuin is ontwinterd. Ik zie een klein paars kopje tussen het bruin. Daar is Pablo weer, denk ik onmiddellijk. Pablo, dat is de Chileense dichter Pablo Neruda. Een van zijn uitspraken is sinds decennia mijn lijfspreuk. “Ook al zouden jullie alle bloemen plukken, de lente kunnen jullie niet tegenhouden.”

Die wijsheid is dit jaar meer dan ooit van toepassing op mij. Het jaar waarin ik na drieëndertig jaar trouwe dienst onverwacht en zonder uitleg mijn job verloor. Een job die ik met hart en ziel deed en waarvan ik nog steeds denk dat het de mooiste job ter wereld is. Een kaakslag. De afgelopen maanden kwam er een tsunami over me heen. Een tsunami van verdriet, onbegrip en machteloosheid.

Ik had mijn ontslag niet zien aankomen. En wat het met me deed nog veel minder. Pure rouw, rauw verdriet en heel veel angst in al zijn fasen, daar zat ik plots in. Of beter: dat overkwam mij, overkomt mij nog af en toe en ik heb voor één keer eens geen antwoord. Wat ik wel heel snel heb beslist, is om de rouw recht in de ogen te kijken en zo het verdriet te verwerken.

Hoe, daar had en heb ik nog steeds geen antwoord op. Maar ik probeer. Omdat ik geloof dat ik het anders ergens opsla en het terug kan komen. Dat het me ziek kan maken. Ik kies voor de open wonde en het litteken, eerder dan het wegmoffelen onder eelt. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Waar haal je het zelfvertrouwen om dat te doen? Hoe begin je er überhaupt aan? Ik ben begonnen met oneindig lief te zijn voor mezelf. Voor een keer eens niets te moeten. De dingen laten gebeuren. Huilen wanneer de leegte groot is, praten wanneer er woorden zijn, voelen wanneer de woorden vastzitten.

Er is wetenschappelijk onderzoek gedaan naar rouwverwerking na ontslag. Qua hevigheid staat het op het niveau van het verlies van een familielid. Dat vind ik een vrij bizarre vergelijking, want het ene familielid is het andere niet. Maar het is wel waar dat het heftig is. En dat er geen handleiding bestaat over hoe het zal verlopen. Over hoe je uit die allesoverheersende stroom van negatieve gedachten en onbeantwoorde vragen geraakt.

Ik heb me nu even opgesloten in mijn kleinste cirkel en word daar gedragen door warmte en liefde, waardoor het soms een beetje lichter wordt. Er zijn al dagen dat het beter gaat. Maar dan is er weer een terugval en hangt het hele verhaal als een rotte slak in mijn nek. Dan zie ik geen toekomst en is ook mijn blik achteruit heel troebel. Maar dat kleine paarse hyacintje wijst me erop dat dit eindig is. Dat ze alle mooie dingen kunnen kapotmaken, maar dat er toch altijd weer een nieuw begin is. Hoe dat er zal uitzien, daar heb ik nog geen idee van. Maar ik geloof er wel in. Het wordt altijd weer lente. Altijd.

Uit: Libelle 16/2023

Ontdek ook onze andere columnisten:

• Koens column: “Als Kwinten op kot gaat, zullen we pas beseffen hoe hij ons ontglipt”
• Groeten uit Zweden: “Hier in Zweden hebben we een vijfde seizoen, vårvinter”
• Koens column: “We bleven het boeken van onze reis maar uitstellen, omdat we bang waren”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!