Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over de leerkracht die een onuitwisbare indruk naliet
Meester Luc is dood. Ik kreeg het bericht gisteren en meteen speelde zich een hele reeks herinneringen af voor mijn ogen. Tegelijkertijd brak mijn hart. Iedereen heeft in zijn leven een leraar die een onuitwisbare indruk heeft gemaakt en je leven mee richting heeft gegeven. Bij mij was dat mijn leraar Nederlands in het hoger middelbaar, mijnheer Lavigne. Hij voedde mijn liefde voor taal, literatuur en voor theater.
Mijn oudste zoon Romeo is erg beïnvloed door mijnheer Van Slambrouck, zijn leraar fysica in het lyceum. Een coole jonge kerel die de lat hoog legde en de intelligentie van de bollebozen prikkelde met interessante projecten. Voor Milo was dat dus meester Luc. Een kleuterleraar uit de duizend. Toen meester Luc begon te werken in de Molenstraat zat Milo in zijn eerste klasje. Een kleuterleider met dreadlocks tot op zijn rug en een oorbel hadden ze zelfs daar, in die progressieve school nog nooit gezien.
Drie jaar lang hebben Milo en zijn klasgenootjes mogen genieten van de creativiteit van een onwaarschijnlijk bevlogen leerkracht. Geen poppenhoek in de klas van meester Luc, wel een klein cafeetje. Als het winter was en het vroor, dan zette meeste Luc bakken water buiten en werden er ijssculpturen gehakt. Onze kinderen leerden kunst en kunstenaars kennen en maakten zelf prachtige kunstwerken. Er hangen er nog altijd drie in mijn huizen.
Een kleuterleider met dreadlocks hadden ze zelfs in die progressieve school nog nooit gezien
Toen Milo in de tweede kleuterklas diabetes kreeg, maakte Luc daar niet veel drama rond. Niet dat hij niet meeleefde, integendeel, maar het enige wat hij vroeg was om het goed uit te leggen en een paar keer voor te doen. Vanaf dan nam hij het over. Dankzij Luc heeft Milo een normale schooltijd gehad.
Toen ik op een keer crashte omdat ik zoveel verdriet had over wat mijn zoon overkwam, heeft hij me de beste speech ooit gegeven. Over kracht vinden om er voor een ander te zijn in plaats van energie te verspillen aan jezelf. Toen een van de kinderen in de derde kleuterklas een boek over voortplanting meebracht, slaagde hij erin om op een heel ontwapenende en juiste manier aan zesjarigen uit te leggen hoe kinderen worden gemaakt met tekeningen en kringgesprekken en heel veel gegiechel.
Luc bezat de vaardigheid om kleuters au sérieux te nemen. Hij was zacht maar nooit betuttelend. Hij zag de talenten van elk kind afzonderlijk en hielp hen die te ontplooien. Hij was de held van alle kinderen en van hun ouders. De klassen van meester Luc bleven jaren na datum contact houden omdat er zo’n speciale band was gesmeed. Dankzij meester Luc. En hij, hij bleef daar ontzettend bescheiden onder. Blij met complimenten die hij meestal heel hard wegwuifde.
Meester Luc speelde geen blokfluit in de klas, maar djembé en didgeridoo. Hij hield van de wijde wereld en benutte elke schoolvakantie om die te verkennen. Hij trok vaak rond in de Himalaya, probeerde het wereldrecord fietsen op hoge hoogte te verbreken en was naast kleuterleider ook een ideale reisgids. Het lijkt allemaal alsof het gisteren was, maar het is wel 26 jaar geleden dat Milo bij hem in de klas zat. Een hechte klas die tot vandaag nog aan elkaar hangt en met veel liefde en melancholie over hun meester spreekt. Hij bleef zijn vroegere leerlingen volgen en aanmoedigen, ook als ze volwassen waren.
Meester Luc bleef zijn vroegere leerlingen volgen en aanmoedigen, ook als ze volwassen waren
En nu is zijn Facebookpagina een rouwregister geworden. Geen nieuwe reisverhalen meer over zijn Royal Enfield motor of verslagen van fijne weekends en feesten, maar berichten van vrienden, familie, oud-leerlingen en hun ouders. Heel vaak gebruiken ze de woorden ‘held’ en ‘rolmodel’. Heel vaak zeggen ze dat ze zijn twinkeloogjes zullen missen, en zijn lach.
Altijd is er ongeloof over dit plotse heengaan. Ik zou graag mooie woorden schrijven voor Luc. Maar ik vind er geen. Dus wil ik hem een laatste keer bedanken voor wat hij voor ons en heel veel mensen heeft betekend. Dank je, lieve Luc, je weet waarvoor.
Meer van onze columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!