“Impulsief stapten we in de auto. Een bestemming hadden we niet, enkel een richting: naar de zon”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over goede beslissingen en slecht weer

Twee weken geleden zoefden we over de Autoroute du Soleil richting zuiden. Dat was niet gepland. De lokroep naar een beetje zon was te groot. Vooral Walter, die tijdens het jaar veel aan een bureau zit, had er nood aan om zijn batterijen op te laden in de zon. We hadden in juli een fijne tijd in de Ardennen en ja, regenwandelingen zijn tot op zekere hoogte avontuurlijk en zelfs plezant. Maar nu snakten we naar een écht zomergevoel. Walter had nog even vakantie en de keuze was snel gemaakt. Wegwezen.

Vorig jaar had ik voor de zomer allerlei plannen gemaakt. Ik had huisjes gereserveerd in Zuid-Frankrijk, voor het geval het weer hier te slecht zou worden. Maar de zomer bleef warm in ons land en we annuleerden alles netjes toen bleek dat het in Zuid-Frankrijk ’s nachts 38 graden was. Op onze heuvel ‘thuis’ scheen overdag de zon en tegen de avond koelde het heerlijk af.

Dit jaar was het omgekeerd. We maakten geen plannen om te reizen en trotseerden, zoals iedereen, weken met regen en wind. Heel impulsief zijn we een paar weken geleden dus in de auto gestapt en beginnen te rijden, wat atypisch is voor mij. Normaal gezien zijn mijn reizen en uitstapjes supergoed gepland. In een ander leven zou ik perfect reisorganisator kunnen zijn geweest. Ik doe niets liever dan een bestemming zoeken, een route uitstippelen langs de mooiste plekjes, betaalbare slaapplekken selecteren en tot in de details bepalen welke wandelingen en bezienswaardigheden er in de buurt zijn.

Het gaat zelfs zo ver dat ik brochures met foto’s maak van onze reizen, de kilometerafstanden erbij noteer en de leuke restaurants in de buurt al op voorhand aanstip. Voor mij is een reis voorbereiden bijna – ik zeg wel: bijna – even leuk als ze maken. Dagen en weken kan ik ermee bezig zijn. Mijn vrienden lachen me er zelfs mee uit. De controlefreak in mij komt dan helemaal naar boven. Niets aan het toeval overlaten, dat zit in mijn persoonlijkheid, het geeft me rust.

Walter vindt het allemaal best, want op die manier sparen we vaak geld uit en kunnen we onderweg volop genieten van cultuur en natuur. De musea die we willen bezoeken, reserveer ik soms op voorhand, zodat we niet hoeven aan te schuiven. Niet dat we ons krampachtig vasthouden aan die voorbereiding. Als er iets mooiers op ons pad komt, wijken we er zonder problemen vanaf.

Toen we dus die ochtend om 7 uur in de wagen stapten, was dat zonder enige voorbereiding. We kenden alleen de richting en niet de bestemming. Best een fijn gevoel. Onderweg beslisten we om de rit in twee etappes te delen. Ongeveer halverwege de route naar Zuid-Frankrijk zouden we stoppen en van daaruit bekijken of we iets vonden om de volgende dagen te verblijven.

Vrienden van ons reizen altijd zo. Ze vliegen naar een verre bestemming zonder voorbereiding en reizen daar met het openbaar vervoer. Dat zou ik niet kunnen, denk ik. Dat is iets té onvoorspelbaar. De zoon van een goede vriendin nam afgelopen maand met zijn vriendin het vliegtuig naar Vietnam. Ze hadden alleen een hotel geboekt voor de eerste drie dagen en hebben een maand rondgetrokken op de wilde boef. Het was de reis van hun leven. Hoe geweldig ik die verhalen ook vind, voor verre reizen zou ik het genot van de wekenlange voorbereiding missen. Ik ben avontuurlijk als de dingen goed voorbereid zijn.

Toen de regenperiode begon, was ik aanvankelijk nog optimistisch, maar dat verdween snel. Iedereen klaagde erover. Het is toch ongelooflijk hoe het weer op ons gemoed kan inwerken. Tijdens de zonnige junimaand verklaarde ik iedereen die naar het Zuiden vertrok nog gek. De zon scheen en we zaten lekker lang in de tuin. Toen de regen en de wolken meer en meer vergezeld werden van koude wind en de buienradar geen beterschap toonde, kraaide ik ineens helemaal anders.

Misschien hebben we hier in België toch wel wat warmte nodig om ons op te laden voor de lange, donkere winter. Ik besef dat het een luxe was om zomaar in de wagen te stappen en die warmte te kunnen opzoeken. Maar toen ik het licht door de voorruit zag schijnen, wist ik dat die impulsieve beslissing op dat moment de juiste was.

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!