“Wandelen gaat wat trager bij mijn moeder, maar met een stok en haar vastberadenheid lukt het prima”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over samen reizen, in een aangepast tempo

Het is acht uur in de ochtend en we zijn net voorbij Keulen. Twee uur al zitten we in de auto opgewonden te praten over wat de komende week ons zal brengen. Wij, dat zijn Walter, ik en mijn 83-jarige moeder Hilda. We gaan een week samen naar Zuid-Tirol. We maken plannen over wat we allemaal gaan doen. En dat is best veel.

Het landschap verandert in steeds mooiere plaatjes, de zon schijnt volop en even voorbij München doemen plots de Alpen op. Een magisch moment, het ene moment rijd je gewoon op een snelweg en dan is daar plots die muur van hoge bergen. Ik krijg daar nooit genoeg van. Op de achterbank hoor ik mijn moeder ook bewonderend zuchten. Zij reist al een tijd niet meer naar het buitenland en heeft duidelijk zin in al dit moois.

Na de Brennerpas is het nog een uurtje rijden en dan zijn we op de wijnboerderij waar we logeren. Na de rit van twaalf uur ben ik wat stijfjes, maar voor mijn moeder, die veel last heeft van haar benen en haar rug, moet dit hels zijn. Ze klaagt niet, ze stapt alleen wat trager. Haar benen willen niet meer zo goed mee, een van de minder leuke kanten aan ouder worden.

Ze heeft haar stok bij en mijn arm om aan te hangen. Zo gaan we het de hele week doen. Uitstapjes organiseren, maar dan trager. Zelfs naar de bergen. En zorgen dat ze niet te ver moet lopen. Op dag één van onze vakantie halen we een rolstoel op die ik gehuurd heb in een plaatselijke zorgwinkel. Een idee van mij dat eerst op wat verzet stuitte bij mijn trotse moeder. Maar het argument dat we zo stadjes kunnen bezoeken en terrasjes kunnen doen, liet haar al snel overstag gaan.

We testen hem meteen uit en zoeken in het mooie stadje Brixen een terrasje om een lekkere koffie te gaan drinken. Walter duwt de stoel door de straten van de oude stad die soms wat hobbelig zijn, maar zij glundert en daar geniet ik dan weer van. Ze leert dat een koffie met veel melk hier ‘latte macchiato’ heet en dat de mensen hier Duits en Italiaans door elkaar spreken. Zuid-Tirol behoorde vroeger immers tot Oostenrijk, maar is na WO I aan Italië gegeven. Op sommige plaatsen hangt er hier een echte Italiaanse sfeer en op andere plaatsen waan je je in Oostenrijk.

Ondanks het feit dat we de hele week rekening houden met wat mijn moeder nog aankan, gaan Walter en ik toch elke dag wandelen in de bergen. Dat hebben we zo afgesproken. Wij maken wandelingen van maximaal drie uur en zorgen dat zij ondertussen op een mooi en comfortabel plekje kan genieten van de omgeving met haar boeken en tijdschriften. Dat vergt soms wat organisatie en voorbereiding. We moeten er zeker van zijn dat er dicht bij de auto een cafetaria open is met terras, want heel ver stappen lukt in deze bergomgeving zeker niet.

En zo gaan we de ene dag met de auto de Zanser alm op waar we een rolstoelvriendelijke wandeling willen maken. Maar de rolstoel moeten we al gauw parkeren want we krijgen hem niet vooruit geduwd op de kiezelwegen. Gelukkig is er vlakbij een leuke berghut met terras en drankjes. Twee dagen later rijden we naar het wondermooie bergmeer Lago di Braies en vindt Walter een plekje vlak bij het water waar ze een prachtig uitzicht heeft. Eén keer blijft ze lekker thuis maar wel op het zonneterras dat bij onze boerderij hoort.

Op de laatste dag van ons verblijf gaan we met ons drie de berg Plose op met een kabelbaan. Dat is nog even spannend want we moeten vrij snel instappen omdat de cabine blijft bewegen. We laten de rolstoel thuis en met haar stok en haar grote vastberadenheid lukt het. Walter en ik maken er een echte bergwandeling en wanneer we afdalen hebben we zicht op de witte parasollen van het terras waar zij zit te genieten van het uitzicht op 2050 meter hoogte.

Ze zuigt de bergen binnen want onze vakantie zit erop. En ik neem foto’s. En zo zitten we na een week in het wondermooie Zuid-Tirol opnieuw met ons drie in de auto. We zijn stilletjes deze keer, duidelijk moe van de berglucht en de zon maar wel helemaal voldaan. Blij dat we dit samen hebben kunnen doen. Even voorbij München zijn ze plots weer weg, de Alpen.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!