“Als we met vakantie zijn, dobberen we mee op het ritme van de natuur en onszelf”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over lange avonden en meer tijd

Ik was vergeten hoe mooi het licht er is, hoe blauw de lucht en dat het er vaak waait. Walter en ik zijn begin augustus, op de vlucht voor de aanhoudende Belgische regen, in een gerenoveerde schapenstal in de Provence beland. De stal was klein maar leuk verbouwd en met veel smaak ingericht. We hadden een grote gedeelde tuin met een weids uitzicht.

We waren al onderweg toen ik deze plek vond. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven dat zoiets leuks nog te huur was zo laat in de zomer. We bleven er vier nachten en trokken dan een beetje noordwaarts naar een ander adresje. Een huisje in een adembenemend landschap tussen de bergen, met geitjes in de tuin en het allerliefste poesje ter wereld. Mocht Walter niet zo allergisch zijn, ik had ze meegesmokkeld.

We hielden de weerkaarten in de gaten en zouden pas naar huis gaan als die beterschap voorspelden. De berichten die we uit België kregen, gingen over regen, en dat begon op veel mensen te wegen. Zolang Walter niet terug aan het werk moest, waren wij vrije vogels. Het fijne aan mijn schrijvers-bestaan is dat ik overal kan schrijven – zelfs onder de luifel van een schapenstal bijvoorbeeld.

Maar het was natuurlijk ook vakantie voor mij. Vakantie is leven zonder klok. Tijd bestaat niet, er is alleen het nu. Als we honger hebben, eten we, en zijn we moe, gaan we slapen. Af en toe kijken we wel wat op de gsm – daar wil ik nog van afkicken – maar verder is het alleen eten, drinken, wandelen, slapen en doen waar we zin in hebben. Tijdens het jaar is alles vaak getimed en afgesproken, maar als we met vakantie zijn, dobberen we mee op het ritme van de natuur en onszelf.

We kunnen verschrikkelijk lui zijn maar er zijn ook ochtenden dat we tien kilometer gaan wandelen. Voor een slapeloze als ik is zo’n bestaan heel aangenaam. Na een slechte nacht blijf ik gewoon wat langer liggen, ik bepaal zelf hoe straf de inspanningen zijn die ik overdag wil doen en ik denk minder aan de problemen die er thuis zijn. Of ik kan er op zijn minst wat meer afstand van nemen, want er zitten geen rekeningen in de bus en alle verplichtingen staan even on hold.

Ach, ik ben een zomermens. Ik kijk een heel jaar uit naar het lengen van de dagen en schrik me altijd een hoedje zodra de dagen in juni alweer korter worden. Eind augustus is het einde van de zomer echt wel in zicht. De scholen beginnen weer en dan wordt het voor de meeste mensen weer een pak drukker.

Toen de jongens klein waren, nam ik altijd vrij op 31 augustus en 1 september. Om nog eens alles uit die allerlaatste vakantiedagen te halen en om hen te kunnen brengen en ophalen op hun eerste schooldag. Ik werd er altijd een beestje triest van. De uitgestrektheid van onze tijd samen kromp weer.

Eigenlijk verlang ik van september tot april naar de periode van mei tot augustus. Het is fijn om op een plek te wonen waar er vier seizoenen zijn. Ik zou niet in de tropen willen leven: daar is het wel of geen regenseizoen en is het altijd tropisch van temperatuur. Onze winters zijn oergezellig met vrieskou, vuurtjes en zachte wollen truien. En de lente, wanneer de natuur ontwaakt en alles weer tot leven komt, is zo verfrissend.

De herfst is mijn minst favoriete seizoen. Wandelen in rood-bruin-oranje-kleurige bossen is natuurlijk prachtig. Maar ik hou niet van dat mistige. Doe mij maar die trage, lome zomer, met meer tijd en langere avonden. Het weer moet natuurlijk wat meezitten, maar de natuur is dan zo vol en rijp. Zomers zijn er om te oogsten, ook wat samenzijn betreft. Mensen nemen samen vakantie en er is tijd voor de kinderen. Lui zijn is een deugd en de meeste mensen kunnen het werk even vergeten. Zij die geluk hebben, maken reizen als ze daar zin in hebben. Of ze blijven thuis.

Veel mensen doen in de zomer andere dingen dan tijdens het jaar. Zeker in België worden er terrasjes gezet vanaf de eerste zonnestraal, vaak bij temperaturen waar ze in het zuiden nog een winterjas voor zouden dragen. Ook ik ben een terrasjesmens. De zomer is echt mijn seizoen en nu is hij weer bijna voorbij. Het goede is dat mooie momenten mooie herinneringen maken. En die koester ik dan op koude dagen.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!