“Zouden we eens geen term uitvinden voor mensen die op hun zestigste nog volop durven te dromen?”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over nieuwe kansen bij elke verjaardag

Afgelopen week vierde ik twee verjaardagen. Op 27 november werd ik zestig. Op 29 november was het één jaar geleden dat ik onverwacht werd ontslagen. Twee verjaardagen, dat gaf me de gelegenheid om eens terug te blikken.

Mijn eigen verjaardag vierde ik in de Ardennen, samen met alle kinderen, kleinkinderen en mijn moeder. Een weekend lang lekker eten, spelletjes spelen, wandelen en discussiëren voor de open haard. We zijn niet zo vaak allemaal samen omdat Amsterdam, Antwerpen en Wevelgem allemaal ver van ons Naamse vakantiehuis vandaan liggen. Daar is plaats voor zeven en we zijn met tien. Gelukkig kon ik het huis van onze lieve buren erbij huren zodat de jongens konden uitslapen in het ene huis terwijl de kleintjes vroeg en vrolijk speelden in het andere.

Ik dacht altijd dat de middelbare leeftijd begon op zestig, maar nu ik het opzoek, blijkt hij tussen je veertigste en je zestigste te liggen. Ik heb die van mij dus grandioos gemist. Daar moet ik om lachen, want ik vind middelbare leeftijd een onaantrekkelijke uitdrukking. Ooit dacht ik een jaar lang dat ik zevenendertig was. Toen ik jarig was, bleek ik zevenendertig te worden. Dat voelde echt als een jaar gewonnen.

Met mijn middelbare leeftijd voelt het weer zo. Ik behoor nu blijkbaar tot de leeftijdsgroep die vijftigplus heet, bejaard ben je pas vanaf je zesenzestigste. Zouden we eens geen term uitvinden voor mensen die op hun zestigste nog het zot in hun kop hebben en keihard durven te dromen? Veel mensen vragen me hoe erg ik het vind om zestig te worden. Eerlijk? Die getallen doen mij niets. Energie, gezondheid en openheid van geest houden mij fris en zorgen ervoor dat ik met passie en vaak veel vrolijkheid door het leven blijf walsen.

Tijdens het Ardennenweekend had ik het veel te druk met genieten om aan zessen te denken. De andere verjaardag, die van mijn ontslag, was wel een moment om bij stil te staan. Heel bewust heb ik overlopen hoe ik het afgelopen jaar dat trauma heb verwerkt. Door een boek te schrijven had ik natuurlijk alles al eens op een rijtje gezet. Maar nu ik een jaar na datum nog eens voor één keer de balans opmaak, zie ik dat ik grote stappen heb gezet.

Een van de grootste stappen is dat ik de collega die mij opvolgde oprecht succes heb kunnen wensen. Dat was een half jaar geleden ondenkbaar. Veel heeft natuurlijk te maken met het feit dat ik een nieuwe carrière aan het uitbouwen ben en daar opnieuw gelukkig van word. Dat ik ontdekt heb dat ze míj wel kunnen ontslaan, maar mijn passie niet.

Ik leerde dit jaar dat ik graag schrijf en ik kreeg de kans te schrijven voor dit heerlijke blad. Ik leerde dat ik graag communiceer en ik kreeg communicatieopdrachten. Ik geef weer lezingen en modereer avonden, waarbij ik in aanraking kom met de meest uiteenlopende thema’s, van kansarmoede tot wiskunde. Ik ga boeken maken met en over mensen die ik heel boeiend vind. Werelden die ik niet ken en waar ik me met veel goesting in verdiep.

Het jaar begon vol angsten voor de toekomst en het onbekende en eindigt met hoop en nieuwsgierigheid naar wat nog gaat komen. Dat ging heel traag, stapje voor stapje en met soms heel veel stapjes terug. Maar ik heb goed naar mezelf geluisterd en de raad van experten gevolgd. Ik heb geleerd om milder te zijn. Voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik ben vertraagd, heb nieuwe dingen geleerd en ben uitdagingen aangegaan. Ieder stapje vooruit was een overwinning waardoor ik een stukje van mezelf terugvond.

Ik kan nu zo blij zijn met kleine dingen, zoals een theelichthoudertje dat goed gelukt is in keramiek. Kleine succesjes helpen tegen stress en onzekerheid. De aanpak om zonder druk iets nieuws te leren, is een manier om faalangst te overwinnen. Ik vind het een gouden tip.

Wat ben ik blij dat ik op mijn zestigste met overtuiging kan zeggen dat ik mijn leven helemaal zou overdoen. Dat ik van weinig dingen spijt heb. En dat ik na de woeste golven en de grote emoties nu kan leven naar de geest van iets wat mijn grootvader altijd zei: “Te is nooit goed, behalve in tevreden.” Maar tegelijk ook blijven gaan!

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!