“Wat verheug ik me op mijn vakantie. Lekker vrij zijn en je hoofd leegmaken”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Ik zit momenteel op stoel 19A en het is meer dan drie jaar geleden dat ik gevlogen heb. Dat is uitzonderlijk lang voor mij, want vroeger nam ik vaker het vliegtuig dan de bus. Dat ik de laatste tijd minder vlieg, heeft te maken met het bewustzijn van de enorme ecologische voetafdruk, maar meer nog met de wereldwijde pandemie die ons allemaal aan de grond hield. Toen de huisarresten voorbij waren, de grenzen weer opengingen en we weer mochten reizen, was bij mij de zin en de noodzaak over. Ik had mijn groene haven gevonden in de Ardennen en de zomers hier zijn ook mooi.

Er zijn tijden geweest dat ik op luchthavens leefde. Ik vloog de hele wereld rond om warme televisieverhalen te maken over mensen die de liefde hadden gevonden in een ver, vreemd land. Elke maand vloog ik naar een ander continent. Jetlag was mijn bijnaam. Gelukkig vond ik het toen heerlijk om te vliegen. Het waren momenten dat de tijd even stilstond in mijn drukke leven. Ik genoot van de zes tot negen uur rust op lange vluchten.

Ik hield ervan om een klein nestje te maken op mijn zetel, een boek te lezen, een filmpje te kijken. En ja, ik vond zelfs de maaltijdschoteltjes met alles op één plateau gezellig. Ik sliep ook veel, ook al was dat niet altijd evident, want de vluchten naar Latijns- Amerika bijvoorbeeld, waren vaak nogal luidruchtig. De hele nacht door werd er gekwetterd en gelachen. Tegen de tijd dat ik landde was ik al helemaal in de ban van de prachtige Spaanse taal en de opgewekte zuiderse mentaliteit. Hoewel ik beter een paar uur had geslapen natuurlijk.

Wat ik ook zo heerlijk vond aan dat wereldreizen, is dat ik soms op een Braziliaans strand stond te filmen terwijl het in België aan het vriezen was. Je batterij mogen inpluggen in de zon, dat deed me tijdens de lange donkere winters altijd heel veel deugd. Ik kon ook goed tegen het uurverschil. Hoewel ik soms niet meer goed wist in welke tijdzone mijn lichaam zich bevond, kon ik toch altijd snel overschakelen op het ritme van de kinderen als ik weer thuiskwam. Want de kinderen mochten er zeker niet onder lijden.

Hoe gezond dat snel overschakelen is op lange termijn weet ik niet, maar toen deed ik het gewoon. Twaalf jaar lang heb ik voor televisieprogramma’s mogen reizen. En toen was het op. Maar het reizen verdwijnt niet zomaar uit je bloed. Walter en ik maakten volop wandelreizen en citytrips en genoten in onze vrije tijd heel erg van andere culturen. Tot een virus de wereld lamlegde. Sinds dan heb ik dus nog geen voet in een vliegtuig gezet.

Maar toen ik het verdriet om mijn ontslag aan het verwerken was en oplossingen zocht om me weer wat beter te voelen, raadde iemand me aan om een reisje te boeken. Zo had ik iets om naar uit te kijken. Wel, dat reisje maak ik nu. Ik heb een heel klein huisje gehuurd in het zuiden van Portugal. En zo komt het dat ik weer vanuit een krappe zetel uit een klein raampje zit te turen naar een Brussel dat onder mij verdwijnt. Maanden heb ik hiernaar uitgekeken, zeker toen die paasperiode maar koud en nat bleef.

Ik ben wel de routine kwijt. Vroeger kende ik perfect de timing om te vertrekken, op tijd op de luchthaven te zijn en nooit een vlucht te missen. Dat was nu weer even puzzelen. Bovendien zijn sinds de aanslagen de veiligheidsmaatregelen verstrengd en is vliegen toch wat omslachtiger geworden. Na drie jaar binnenland frappeert het me weer hoe makkelijk wij mensen grote afstanden kunnen afleggen. Hoe normaal ik het vroeger vond om binnen de zes weken van Mongolië naar Argentinië te gaan en daarna naar Japan.

Mensen zeiden vaak dat ik altijd vakantie had, maar op reis gaan met een cameraploeg en terug moeten komen met materiaal voor een halfuur goede tv is geen vakantie. Het is leuk, maar het is keihard werken en lange dagen kloppen. Maar vakantie nemen is wel wat ik nu ga doen.

Geen horloge, opstaan en eten wanneer je zin hebt, samen beslissen hoe je de dag gaat vullen en daar perfect weer van kunnen afstappen wanneer er zich iets anders aandient. Vakantie betekent vrij zijn en je hoofd leegmaken. Wat verheug ik me op het moment dat de deuren straks opengaan en de warme wind van de Algarve in mijn gezicht zal waaien.

Uit: Libelle 22/2023

Meer van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!