Annick
“Zouden we niet beter allemaal elke dag van ons leven vieren en koesteren?”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Walter is jarig en ik organiseer een weekend met zijn dochter Leen, schoonzoon Tom en kleinkinderen Lucie en Odette in De Haan. Met de meisjes naar zee, dat hebben we nog niet gedaan. En ook een heel weekend samen doorbrengen gebeurt niet vaak. We maken er een feest van.
Lucie is geen langslaper en ik ben ook altijd vroeg uit de veren. Zo komt het dat wij twee al heel vroeg in de ochtend samen cakejes staan te bakken. Ze glundert, bij bonnie mag ze veel: de olie en de melk bij de bloem gieten, fruit snijden met een echt mes, roeren en morsen. Als je tijd hebt om met kleuters bezig te zijn, kunnen ze onder toezicht best al veel.
Zo kregen we dat weekend allemaal het allermooiste cadeau: we konden nog eens goed voelen wat ‘mekaargraagzien’ echt betekent
De chocolade om cakejes te versieren moet duchtig worden voorgeproefd, maar we slagen erin om iets lekkers met kaarsjes erop op tafel te zetten. Klaar voor het feestvarken. Als jarige slaapt Walter uiteraard wat uit en wanneer hij de trap afkomt, zingen we ‘Lang zal hij leven’. Lucie roept meteen: “Ik ben ook jarig! Ik ben drie jaar.” Ze was in januari jarig, maar voor haar is het sinds dan altijd ook ‘haar verjaardag’. En gelijk heeft ze, zouden we niet beter allemaal elke dag van ons leven vieren en koesteren?
Onze oudste kleindochter heeft dat goed begrepen. Walter is niet zo’n verjaardagvierder. Hij houdt er niet van om het middelpunt van alle aandacht te zijn. Met een grote party doe ik hem geen plezier. Ook bedenken welk cadeau hij wil, is voor hem een inspanning. Vroeger hadden we daar een geweldige oplossing voor. We gaven nooit feestjes of geschenken, we deden elkaar een citytrip cadeau.
Heel Europa hebben we zo doorkruist. De jarige koos een Europese hoofdstad en de ander organiseerde het weekend. De ene is jarig in het voorjaar en de andere in de winter. Twee keer per jaar vlogen we er even uit. Het was een heerlijke gewoonte. Corona maakte hier een einde aan. Gedaan met snoepreisjes en korte trips in Europa.
We voelden ons in die rare periode acht verdiepingen hoog in ons Brusselse appartement heel erg opgesloten. Zouden we ooit nog in een vliegtuig stappen? Waar eindigde dit en wanneer? Zo rijpte het idee om een huisje te kopen in eigen land, in de Ardennen. Om buiten te kunnen zijn, lange wandelingen te maken en de drukte van de stad af te wisselen met de rust van het platteland. Het is de grootste luxe die we ons ooit gunden.
Maar die aankoop had een invloed op onze verjaardagscadeaus. We zijn geen Rockefellers en daarom besloten we om elkaar de volgende jaren geen citytrips meer te geven, maar het cadeaugeld in ons huis te steken. We kochten er zonnepanelen mee en lieten vochtige muren impregneren. Nodig en vruchtbaar, want er waren heel veel onvoorziene kosten. Wat wil je, met een huis van meer dan honderd jaar oud.
Je kunt lang discussiëren over het belang van attenties, cadeaus en bloemen. Het zijn materiële zaken, maar ze kunnen toch veel betekenen
Als ik heel eerlijk ben, mis ik de verjaardagsmagie wel een beetje. Ik sta namelijk wél graag in de spotlight met mijn verjaardag. Niet overdreven, maar ik geniet van bloemen, kaartjes, wensen en cadeautjes. Zonnepanelen zijn nuttig, maar verwend worden is ook leuk. Het leven is zo kort dat ik het echt wel wil vieren. Het liefst elke dag en zeker op mijn geboortedag.
Walter is daar minder mee bezig. Zo heeft hij zich strikt aan de regels gehouden bij mijn vorige verjaardag, waardoor er niets op de agenda stond. De dag zelf kreeg ik wensen en een zoen en dat was het. Ik had zelf een uitstap georganiseerd met mijn jongste zoon Milo en mijn beste vriendin, ’s avonds een restaurantje geboekt en zo werd het toch nog heel gezellig.
Je kunt lang discussiëren over het belang van attenties, cadeaus en bloemen. Het zijn materiële zaken, maar ze kunnen toch veel betekenen. Ze kunnen troosten en liefde tonen. Maar toch: er gaat niets boven het rondrennen met je driejarige kleindochter aan zee. Zo’n klein mensje voelt de weidsheid en pakt de vrijheid om ver weg te lopen en hard te gillen.
Samen schelpjes zoeken, van de duinen rollen en keihard in plassen springen, samen dagen plukken en gekke herinneringen maken, daar worden kleinkinderen en grootouders gelukkig van. En zo kregen we dat weekend allemaal het allermooiste cadeau: we konden nog eens goed voelen wat ‘mekaargraagzien’ echt betekent.
Uit: Libelle 18/2023
Meer van Annick:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!