“Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik dingen miste door zo door het leven te razen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Eigenlijk heb ik mijn hele leven op dubbele snelheid geleefd. Mijn televisiejob slorpte heel veel van mijn tijd op, de rest ging naar de kinderen, reizen, vrienden en familie. Ik was gulzig en nieuwsgierig naar nieuws, boeken en cultuur. Ik heb er gewoon nooit bij stilgestaan dat ik daardoor misschien aan dingen voorbijging, dat ik dingen miste door zo door het leven te razen. Wat kun je missen als je zo veel aan het doen bent?

Toen alles begin dit jaar tot stilstand kwam omdat ik geen werk meer had, heb ik prachtige ontdekkingen gedaan. Het was een openbaring hoeveel schoonheid er zit in troost. Hoe heerlijk warm goede vrienden kunnen zijn als je zelf op een koude plek zit. Hoe je je eindeloos kunt laven aan mooie woorden en zachte muziek.

Maar wat me het meest trof, was iets waarbij ik nooit eerder had stilgestaan. Ik heb het genot ontdekt van ‘kleine vriendelijkheid’. Daarmee bedoel ik dat ik mensen ben tegengekomen die gewoon hun job aan het doen waren, maar dat deden met een extra laagje vriendelijkheid en begrip.

Het begon bij A., een medewerker van mijn oude huis die de praktische afhandeling van mijn ontslag moest regelen. Er komt een hoop papierwerk bij kijken en er moeten computers en zaken worden ingeleverd. Allemaal heftige dingen op een moment waarop in je hoofd alleen maar een gigantische prop watten zit en je niet helder kunt denken.

De vriendelijkheid en het geduld van A. heeft die pijn voor mij verzacht. Hij had net zoals sommige anderen de kordate zakelijkheid kunnen hanteren, niet onvriendelijk, maar eerder emotieloos. Dat deed hij niet. Hij was altijd begripvol en warm. Belde soms zelf om extra uitleg te geven zodat ik de angsten die ik toen voor alles en nog wat had, kon bedwingen. Ik ga dat voor altijd onthouden en heb hem er hopelijk vaak genoeg voor bedankt.

Warme menselijkheid

Toen ik me met een klein hartje inschreef bij Actiris, dat is de Brusselse VDAB, stuitte ik weer op zo iemand. Deze keer een totaal onbekende man, die me door de procedure loodste met net dat beetje extra aandacht en geduld. Die begreep dat ik bleef herhalen hoe moeilijk en vreselijk ik het allemaal vond. Ook hier weer, die man hoefde niet zo lang te luisteren en al zeker niet te zeggen hoe goed hij dat allemaal begreep, maar hij deed het wel.

Ook op Facebook kreeg ik de afgelopen maanden heel vaak superlieve berichtjes van mensen die ik niet ken, maar die toch even de tijd namen om me een hart onder de riem te steken. Hoe goed dat toch doet. Gewoon even iets vriendelijks doen of zeggen. Het tegenovergestelde doen van wat maar al te vaak op social media gebeurt, namelijk anoniem of zelfs niet anoniem iemand uitschelden.

Misschien had ik vroeger geen tijd of aandacht voor dat soort kleine gebaren. Maar nu duiken ze overal op, de vriendelijkaards. Waar ik vroeger precies veel kwade en ongeduldige mensen tegenkwam, ontmoet ik nu veel meer warme menselijkheid. Gisteren nog, de instructeur op het rijexamen van mijn schoondochter, een hele warme man die haar (en mij) helemaal rustig maakte.

Is het misschien projectie vraag ik me af? Want ik ben natuurlijk doordat ik veel trager leef ook zelf een tikkeltje minder ongeduldig. En doordat ik zo veel pijn en verdriet heb gehad vast en zeker ook wat milder. En misschien pikken mijn antennes deze dingen beter op omdat er meer ruimte en tijd is. Wat fijn dat ik het ontdekt heb en wat ga ik dit koesteren.

Vlak na mijn ontslag zeiden veel mensen dat er een nieuw leven is na de VRT, dat een ontslag meestal het begin van iets nieuws is. Vaak zelfs iets beters. Ik kon me dat toen absoluut niet voorstellen. Maar beetje bij beetje begin ik ook mooie kanten te zien aan mijn gedwongen nieuwe leven. Ik ben vrijer. Ik maak weer mijn eigen keuzes. Ik ben mijn eigen baas.

Ik durf er weer in te geloven. Ik zet stappen die ik anders nooit meer zou hebben gezet. En ik maak me sterk dat dat voor een stuk te wijten is aan het feit dat ik de kleine vriendelijkheid heb ontdekt en omarmd. Dus A. en alle anderen, jullie beseffen het misschien niet, maar jullie hebben iets heel wezenlijks voor mij gedaan.

Uit: Libelle 21/2023

Meer van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!