Uit het hart van Hannelore: “Een babysitter als Emelie is goud waard voor een alleenstaande mama”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Belangrijke mensen

Toen Hoppe zo’n elf jaar geleden op de wereld kwam, hadden we er geen idee van hoe dat ons leven op z’n kop zou zetten. Elke ouder kan dat beamen: je hebt geen benul van waaraan je begint. En toen we na enkele maanden − volop in verbouwwerken aan ons huis – even snakten naar wat ademruimte, zochten we dan ook voor het eerst een babysitter.

In de jaren die volgden en met de komst van Polly, passeerden er verschillende meisjes en jongens. De ene babysitter was al leuker dan de andere, maar we vonden het vooral vaak een gedoe om alweer iemand nieuw aan de kinderen voor te stellen. Niet dat het zo extreem vaak gebeurde, maar het leek wel altijd veel uitleg voor die paar uurtjes. Je stelt tenslotte je huis voor iemand open, je vertrouwt je kinderen aan die persoon toe en je wilt met een gerust hart de deur uitgaan.

“Het werd alsmaar moeilijker een babysitter te vinden die op alle vlakken aan haar kon tippen”

Maar toen was daar ineens Emelie. Studente, scoutsleidster, open naar ons toe, vrolijk en rustig naar de kinderen. Meteen waren we op ons gemak en naarmate ze vaker kwam, bleek het alsmaar moeilijker een babysitter te vinden die op alle vlakken aan haar kon tippen. Het klinkt misschien pathetisch, maar we waren dan ook echt enthousiast. Je vertrouwt je kinderen, je hoogste goed, niet zomaar aan de eerste de beste toe. Toch?

Toen Stijn stierf, las Emelie het nieuws in een bericht dat ik − na de eerste dag van telefoontjes en bezoek − naar een grote groep mensen rondstuurde. Pas kort geleden hoorde ik van haar hoe dat bericht was aangekomen. Zij had niet – zoals veel vrienden – de mogelijkheid om bij iemand te verifiëren of het bericht van het overlijden niet gewoon een mop was, een zoveelste grap van Stijn zelf, of een macabere uitnodiging voor een al even luguber feestje. Ik stond er toen niet bij stil hoe mijn bericht bij mensen binnenkwam, ik wilde vooral dat iedereen snel op de hoogte was en dat ik me niet hoefde bezig te houden met mensen contacteren.

Al vrij snel liet Emelie me weten dat ik haar kon ‘inschakelen’, eender wanneer, dat ik maar een berichtje te sturen had. Maar in die eerste weken sloot ik me op in huis, met de kinderen, met vrienden en familie, en het kwam niet in me op ergens heen te gaan. Niet naar een feestje, niet op restaurant, niet op café, en al helemaal niet iets zonder de kinderen. Ik had geen babysitter nodig. Maar Emelie stuurde af en toe opnieuw een bericht, zonder enig aandringen, enkel maar om aan te geven dat ze er was.

“Toen ik stilaan weer wat onder de mensen kwam, was Emelie er elke keer”

Toen ik na enkele weken eens het huis uit wilde, even op adem wilde komen, bij vrienden wilde zijn en op het laatste moment besefte dat ik helemaal niet weg kón, want dat ik vanaf dan altijd iemand zou nodig hebben om op mijn twee jonge kinderen te passen, was ze er meteen. En toen ik later die avond thuiskwam, de sleutel in het slot van de voordeur stak en de paniek voelde die ik enkele weken tevoren had gevoeld tijdens de nacht waarin Stijn stierf, was ze de geruststellende figuur, die mij niet liet thuiskomen in een donker huis.

Het duurde na die ene avond een hele tijd voor ik opnieuw iets buitenshuis kon en wilde doen, maar toen ik stilaan weer wat onder de mensen kwam, was Emelie er elke keer. Ondertussen zijn we drie jaar verder en is ze er nog steeds. Het feit dat ze de kinderen goed kent, dat ik zelf zo op mijn gemak ben bij haar én dat ze bovendien weet hoe te reanimeren indien dat nodig zou zijn, geeft mij als alleenstaande mama de kans om toch nog onder de mensen te komen, ook wanneer de kinderen eens niet bij grootouders terechtkunnen.

Het wordt onderschat hoe een alleenstaande ouder de dingen moet aanpakken. Ik hoef er geen schouderklopjes voor, maar ik steek het ook niet onder stoelen of banken: soms is het puzzelen om ook wat tijd voor jezelf te hebben. En dan is een goeie babysitter goud waard. Ik schreef al vaker eens een ode, maar deze is er eentje aan goeie babysitters. Meer nog: een ode aan Emelie. Iemand aan wie je zonder zorgen je kinderen toevertrouwt, die grappend ‘Veel plezier!’ zegt wanneer je vertrekt, als ware ze een mama die haar feestende dochter uitzwaait. Zonder meer: goud waard.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Geen van ons kan uitleggen waarom we elkaar blijven vinden, maar er is iets wat ‘klopt’ bij onze groep vriendinnen”
• Uit het hart van Hannelore: “Wat Stijn voor zijn dood al deed, mensen samenbrengen, deed hij opnieuw bij zijn eigen bos”
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Eigenlijk hoef ik geen juweeltjes te maken’, zeg ik tegen de kinderen. ‘Want ik heb er al twee’ “

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!