Uit het hart van Hannelore: “Wat Stijn voor zijn dood al deed, mensen samenbrengen, deed hij opnieuw bij zijn eigen bos”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Beloftes waarmaken

Toen Stijn stierf, nu drie jaar geleden, beloofden zijn collega’s tijdens de begrafenis dat ze een bos zouden aanplanten, als blijvende herinnering aan Stijn. Terwijl ze die zin uitspraken, was het de zoveelste golf warmte die over ons heen kwam. Maar achteraf kwam mijn – zeer kleine, maar toch af en toe de kop opstekende – cynische kantje piepen, dat zei dat dat wel een loze belofte zou zijn, zoals er zoveel worden gemaakt.

Mensen zijn meesters in beloftes maken die ze niet kunnen (of willen) nakomen, ikzelf incluis. Hoe vaak zeggen we niet “We moeten nog eens afspreken!”, wanneer we elkaar na lange tijd hebben teruggezien? Terwijl we het uitspreken, weten we vaak al dat de belofte niet zal kunnen worden waargemaakt. Sinds ons leven hier een andere wending nam dan we hadden gehoopt of gedacht, weiger ik die zin nog uit te spreken zonder nadien ook effectief te handelen.

“Exact een jaar na zijn dood stonden we met vrienden, familie en collega’s zo’n driehonderd boompjes te planten”

Maar de collega’s hielden woord. Stijn werkte bij een natuurorganisatie, die de handen in elkaar sloeg met een bosbeheerder (haha, valt het op dat ik geen namen – en dus sluikreclame – durf te plaatsen?) en exact een jaar na zijn dood stonden we met vrienden, familie en collega’s zo’n driehonderd boompjes te planten. Op een open vlakte aan de voet van de Vlaamse Ardennen warmden we ons aan koffie en vriendschap en staken spades en jonge boompjes in de grond. Vrienden uit alle windstreken vonden elkaar en er werd gevloekt, gehuild én gelachen.

Meermaals ging ik figuurlijk tegen de vlakte die dag, elke keer was er wel ergens een vriend of vriendin die me een knuffel gaf, knipoogde of meehuilde. De zon scheen en het deed deugd zo samen te zijn. Het klinkt zo melig als het was. In alle enthousiasme en warmte van die dag spraken we af dat het een jaarlijkse gewoonte moest worden, die samenkomst aan het bos van Stijn. Maar het vervloekte virus stak daar al meteen het eerste jaar een stokje voor.

Toen de bomen een jaar aan het groeien waren, stonden de regels op hun scherpst en stonden we als makke lammetjes toe te kijken hoe ons enthousiasme de kop werd ingedrukt. Ik was dan ook vastberaden de derde ‘verjaardag’ niet zomaar te laten passeren en begon ruim op voorhand te plannen. Ik koos een zondagse datum dicht bij de bewuste februari-dag en stuurde een uitnodiging naar vrienden en familie. Aan mijn broer, de broers van Stijn en enkele van zijn dichtste vrienden vroeg ik of ze wat wilden meedenken, wat wilden helpen met vuurschalen en hout.

Ik schoot in regelmodus, maakte afspraken met de bosbeheerder, ging vooraf met een vriend het bos nog eens bekijken, bracht de buren van het bos op de hoogte, de weersvoorspelling zag er goed uit, ik mailde en belde. Het gaf me houvast, iets om handen, in aanloop naar de ‘verjaardag’. Enkele dagen vooraf keerde de weersvoorspelling echter. Waar eerst zon werd verwacht, werd nu zware regenval voorspeld en de moed zakte me in de schoenen. Omdat ons plan ineens twijfelachtig werd, sloop er onbewust ook wat meer verdriet binnen, iets wat ik niet had zien aankomen. We spraken af dat we zouden afwachten en nog niks zouden annuleren, maar in mijn hoofd had ik het plan al in de vuilnisbak gegooid. En toen er ineens tóch weer zon werd voorspeld, had ik er nog amper zin in.

“Wat is het goed om toch de moed bijeen te rapen en een afgevoerd plan opnieuw op te rakelen”

Maar o, wat zijn twijfels en ongerustheid soms onnodig. Wat is het goed om toch de moed bijeen te rapen en een afgevoerd plan opnieuw op te rakelen. Want wat een hartverwarmende dag werd het. Wat een ode aan vriendschap. Een ode aan warmte, liefde, familie en vooral: een ode aan Stijn. Bij aankomst baadde de vlakte naast het bos in zonlicht, alsof Stijn er de hele tijd bij was. De kinderen speelden, vrienden stonden rond vuurschalen, de kampeertafeltjes waren overladen met gebak en hapjes. We warmden ons aan koffie, pintjes en elkaar. En ik voelde alles als een warme deken om mij heen vallen.

Alsof de hele groep mij – onbewust – sterker wilde maken voor de ‘verjaardag’ die er enkele dagen later zat aan te komen. Wat Stijn voor zijn dood al deed, namelijk mensen samenbrengen, deed hij daar opnieuw. Aan zijn eigen bos. Wat zou hij hebben staan glunderen.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Eigenlijk hoef ik geen juweeltjes te maken’, zeg ik tegen de kinderen. ‘Want ik heb er al twee’ “
• Uit het hart van Hannelore: “Het doet deugd als mensen die dicht bij ons staan quasi terloops zeggen hoe goed we het doen”
• Uit het hart van Hannelore: “Het echte weten wat je aan iemand hebt, start soms te laat, wanneer die iemand er niet meer is”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!