Uit het hart van Hannelore: “Ik heb vooral voor anderen gezorgd en te weinig voor mezelf”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (12) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Voor de eerste keer vind ik het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Al zo’n honderdvijftig columns vloeien de woorden uit mijn pen, vaak lijken ze zich vanzelf te schrijven.

Ik ben open geweest over het onmetelijke verdriet na de plotse dood van Stijn, over hoe we met ons drieën de draad weer probeerden op te pikken, over de lichtpuntjes en de mooie momenten, over vallen en weer opstaan. En over opnieuw beginnen en nu – helaas – opnieuw met drie verdergaan. Het lief is niet meer in beeld, en dat we niet meer samen zijn, doet pijn, maar is niet de reden waarom ik zoveel moeite heb met deze column.

Al enkele weken voelde ik hoe er een olifant op mijn borst leek te zitten. Er hing een donkere wolk in mijn hoofd en de tranen zaten altijd hoog. En toen de breuk met het lief er ineens was, ontplofte er iets. De breuk bleek een trigger te zijn voor een implosie van alles waar ik weer in was gaan geloven. Een gezin. En misschien nog meer: een warme, veilige toekomst.

Iets zei me dat het scherpe verdriet dat ik voelde niet over de breuk zelf kon gaan. Ik werd overvallen door een paniek die ik nooit eerder had gevoeld, en een pijn alsof iemand een mes diep in een open wonde stak. Het klinkt dramatisch voor iemand die het niet meemaakt – of voor iemand die al veel erger heeft moeten doorstaan – maar het is wat het is. Voor de eerste keer in mijn leven onderging ik een paniekaanval, en nu pas weet ik hoe paniek voelt.

Ondergaan is het juiste woord. Of eerder ‘onder gaan’. Ik wist niet wat me overkwam. De muren leken op me af te komen, ik kon met geen mogelijkheid nog zuurstof in mijn longen pompen en was onophoudelijk aan het huilen. Het voelde alsof ik gek werd. En ik werd er heel angstig van, want even leek ik de controle te verliezen over zowel lichaam als geest.

De voorbije dagen herinnerde iedere stap die ik zette mij aan de dagen en weken na het overlijden van Stijn. Alsof een grote hand mij uit het heden plukte en terug in 2019 heeft gedropt. Zonder waarschuwing. Ik had er mezelf van overtuigd dat ik oké was, dat ik het al wat tijd had gegeven, maar blijkbaar kan een mens zichzelf veel wijsmaken. En dan komt verdriet je met een gigantische hamer op de vingers slaan.

Wie dit soort verlies nog niet heeft meegemaakt, zal misschien denken: kom zeg, na drieënhalf jaar mag het weleens gedaan zijn, of: er zijn toch grotere problemen in de wereld, maar echt, die mensen mogen hun mening steken waar de zon niet schijnt. Ze weten niet wat ze zeggen. De vloedgolf is enorm, de lawine groots. Enkel wie dit soort verlies ervaren heeft, weet hoe lang de weg is. En hoe het je overvalt wanneer je het niet (meer) verwacht.

Er is iets losgekomen wat al heel lang vast zat. Ik besef nu dat het woord ‘verwerken’ eigenlijk geen bestaansrecht zou mogen hebben binnen het gegeven ‘verdriet’. Verwerken zal ik de plotse dood van Stijn waarschijnlijk nooit. Het gemis is milder geworden en Stijn is wat meer naar de achtergrond verdwenen, maar het constante gevoel dat er iets niet klopt in ons gezin, dat onze toekomst er helemaal anders uitziet dan we voor ogen hadden, en de pijn die dat gevoel met zich meebrengt is té aanwezig om te negeren. Nu. Op dit moment.

Ik heb sinds het overlijden vooral voor anderen gezorgd en te weinig voor mezelf. Iemand zei: “Je wilt mij helpen om niet te verdrinken, maar je geeft daarvoor je eigen reddingsvest.” Die zin kwam binnen en raakte een zeer gevoelige snaar. Dus neem ik even tijd voor mezelf en voor de kinderen, tussen mijn vrienden en familie. Want die zijn er. Onvoorwaardelijk. Ook dat heb ik opnieuw mogen ervaren.

Jezelf kwetsbaar opstellen, haalt vaak het warmste in anderen naar boven. Het is tijd om mijn reddingsvest strakker om mijn borst te trekken, de handen vast te nemen die naar mij worden uitgestoken, en terug naar de oever te zwemmen. Of te ploeteren, we zien wel wat het wordt. Ik hoop jullie begin 2023 terug te zien, op dezelfde bladzijde, op het droge, met een handdoek om mij heen en een kop hete chocolademelk in mijn handen.

Lieve Hannelore, neem je tijd, zorg goed voor jezelf. We ontvangen je met open armen wanneer jij daar klaar voor bent.

Lees meer van Hannelore Bedert:

• Uit het hart van Hannelore: “De laatste tijd vraag ik me af waar ik al dat verdriet aan heb verdiend”
• Uit het hart van Hannelore: “Hoe goed je ook omringd bent, verdriet verwerken, doe je alleen”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik vind die nieuwe schoolwereld vooral eng, druk en moeilijk”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!