Uit het hart van Hannelore: “Ga ik nu tegen de vlakte, dan sta ik weer recht. Nog niet gezwind, maar wel met minder moeite”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (10) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

De 100ste column

Mijn 100ste Libelle-column. Een rond getal, een verjaardag, iets om de slingers bij uit te hangen. Hoera! Feest! Taart! Ik ben trots op mezelf. En dat mag ook al eens. Mensen zijn veel te weinig trots op zichzelf. Toen ik mijn eerste columns schreef hier, nu bijna twee jaar geleden, dacht ik dat ik het na enkele weken voor bekeken zou houden, dat ik het te confronterend zou vinden telkens over dat rauwe verdriet te schrijven. Maar het tegendeel was waar. Het was – en is nog steeds – een wekelijkse, deugddoende vorm van therapie.

“Ik ben trots op mezelf. En dat mag ook al eens. Mensen zijn veel te weinig trots op zichzelf”

Dus wil ik bij deze 100ste column graag afscheid nemen van de ondertitel die hierboven 99 keer onder mijn naam stond. ‘Over rouwen en overeind krabbelen’ dekt de lading niet meer, ik ben meer dan enkel een weduwe die pogingen doet om overeind te krabbelen. Ik rouw nog steeds, absoluut. Soms rouw ik dagelijks, soms laat het verdriet me weken met rust en zit het in een hoekje te wachten tot het me bespringt. Alleen: ik laat het niet zo vaak meer toe. Ik weet ondertussen in welke hoek het verdriet zit en ik spreek het strenger toe, als ware het een dier dat de regels van het huis moet kennen. Zit! Af! Weg! Dat soort bevelen.

Ik heb een haat-liefdeverhouding ontwikkeld met het ding. Ik wil het niet in mijn buurt, maar neem het weg en ik zou het missen, me ontheemd voelen. Omdat ik het verdriet – tegen wil en dank – toch eigen ben gaan maken. Het is een deel geworden van mezelf, een deel dat meer dan waarschijnlijk nooit meer zal verdwijnen. Maar ik ben niet meer overeind aan het krabbelen. Ga ik nu tegen de vlakte, dan sta ik weer recht. Nog niet gezwind of elegant, maar wel met minder moeite.

Na 100 columns heb ik ontzettend veel conclusies kunnen trekken. Door over zoveel na te denken, mijn verdriet te analyseren en beschrijven, heb ik mezelf, mijn leven en dat van mijn kinderen tot in de kleinste details ontleed en onder een microscoop gelegd. Geregeld voeg ik in mijn hoofd nog een conclusie toe aan het lijstje.

Bij deze: een selectie!

1. Verdriet heb je niet onder controle. Je leert ermee omgaan, maar het is en blijft een dier dat je nooit helemaal blindelings kunt vertrouwen.
2. Mensen vergelijken graag. Gaat de ene weduwe sneller vooruit in het leven, dan verbazen ze zich over het feit dat je zelf nog niet toe bent aan iets nieuws. Er valt niks te vergelijken, hou ermee op, iedereen verwerkt verlies op zijn of haar manier. Leef en laat leven.
3. Er valt geen lijn te trekken in rouw. De ene dag voelt rouw loodzwaar aan, de dag erna lijkt het iets wat je met gemak tientallen jaren op je schouders kunt dragen.
4. Er zijn mensen die niet om kunnen met verdriet, voor wie het gewoon te groot is. Je kunt hen dat kwalijk nemen, maar het verandert weinig, vraagt veel energie en doet simpelweg zeer.
5. Soms is er schuldgevoel. Omdat je lief niet meer leeft en jij wel. Alsof je het niet verdient. Dat schuldgevoel komt en gaat. En hoewel je weet dat het idioot is, steekt het toch af en toe de kop op.
6. Onbehouwenheid is des mensen, maar sommigen zitten er zo vaak naast dat het ronduit lachwekkend wordt.
7. Er zijn er altijd die het nóg moeilijker hebben. Dat maakt dat je je eigen verdriet soms minimaliseert en wegduwt.
   Waarop het enkele dagen later als een boemerang terugkeert.
8. Zij van wie je dacht dat ze er zouden zijn, zijn er niet altijd. Of zelfs niet (meer). Zij van wie je het het minst (of minder) had verwacht, verrassen je nog dagelijks. Vooral dat laatste is het onthouden waard.
9. Veerkracht is een wonderlijk iets.
10. Humor is écht de beste saus. Af en toe lachen met de dood, grappen maken over de persoon die er niet meer is en over je eigen miserie, is beter dan eender welke therapie.

Ik koester de stille hoop dat mijn conclusies vanaf nu alleen maar vrolijker zullen worden. Want één ding staat vast: het grote verdriet krijgt stilaan minder scherpe randjes. Ik heb schuurpapier in mijn handen gekregen en gebruik het met plezier. En hoewel ik me nog steeds diep kan snijden, gaan de wondjes elke keer wat makkelijker dicht.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Dat ik, die niets met voetbal heb, aan de zijlijn sta te supporteren … Stijn zou het geweldig vinden”
• Uit het hart van Hannelore: “Loslaten en je door de stroom laten meedrijven is niet iedereen gegeven”
• Uit het hart van Hannelore: “Afspreken met een wildvreemde, dat doe ik zelden. Maar zijn bericht had me geraakt”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!