Begin vorig jaar verloor Hannelore (35) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Onze columniste in het kort: Hannelore Bedert is bij het grote publiek bekend als singer-songwriter, en auteur van ‘Lam’, waarmee ze de Bronzen Uil publieksprijs 2019 won.
Moeilijke, eerste keren
Bijna een jaar verder zijn we. Twaalf maanden van overleven. Van rauw verdriet, verlies en af en toe lichtpuntjes. Een jaar waarin alles een eerste keer passeerde. Er wordt gezegd dat het na die eerste keren draaglijker wordt.
Alle eerste keren zijn moeilijk, zei mijn opa vroeger. Hij had het over andere dingen natuurlijk. Maar hij had gelijk. Het afgelopen jaar leek het alsof ik me elke dag opnieuw moest uitvinden. Zoveel keer een eerste keer.
De eerste keer terug op een podium staan. De hele tijd hopen dat hij zich ergens in de coulissen of in de zaal heeft verstopt en beseffen dat het podium niet meer als een veilige plaats aanvoelt.
De eerste keer naar zee. Uitwaaien en niet meer kunnen lachen om het feit dat hij met zijn kale hoofd geen haren meer kon laten wapperen.
De eerste keer thuis aan de piano zitten. Na enkele maten spelen al volledig instorten en beseffen dat het te vroeg is.
De eerste keer het maandelijkse gezinsetentje bij mijn ouders. De neefjes en nichtjes zien voetballen en weten dat Stijn nooit meer mee zal spelen.
De eerste keer aan mijn schrijftafel. Voelen dat dat deugd doet.
De eerste keer met Polly het ziekenhuis in. Weten dat Hoppe in die vele dagen door anderen moet worden opgevangen in plaats van thuis, bij zijn papa.
“De eerste keer verjaren zonder Stijn. Wakker worden en denken: over enkele jaren steek ik hem in leeftijd voorbij.”
De eerste keer de slappe lach. Uit pure miserie, omdat het me allemaal te veel wordt, maar toch: een lach.
De eerste keer paaseieren rapen en niet verbaasd zeggen: komaan, Stijn, zo hoog kunnen de kinderen toch niet klimmen?
De eerste keer zijn verjaardag vieren, terwijl hij niet ouder wordt. Niet weten wat ik moet antwoorden wanneer Polly vraagt of we taart gaan brengen naar zijn graf.
De eerste keer de kinderen een weekend bij de grootouders laten. Zelf op adem komen met vriendinnen, maar toch opluchting voelen wanneer ik de kinderen terug bij me heb.
De eerste keer barbecueën met vrienden omdat het al wat zomer lijkt in de lente. Voelen dat het idee van een zomer zonder Stijn stilaan voor angst zorgt.
De eerste keer Hoppe laten vertrekken op scoutskamp. Hem uitzwaaien en elke dag hopen dat hij het heerlijk vindt, dat het verdriet hem eens een week met rust laat.
De eerste keer verbouwen in huis, zonder Stijn, maar met alle vrienden. Blij zijn dat we al die tijd met twee hadden verbouwd en dat ik nog steeds handen aan mijn lijf heb.
De eerste keer oprecht vrolijk zijn. Voorzichtig, dat wel. Maar toch: vrolijk.
De eerste zomeravond alleen in de tuin, een boek lezen in de avondzon. Een zomeravond zonder Stijn en de eerste van velen.
De eerste keer zwemmen met de kinderen. Niet weten hoe ik met een kleutertje toch kan delen in het glijbaanplezier van de oudste.
De eerste keer op reis, met vrienden nu. Mezelf keihard tegenkomen en voelen dat het gemis na al die maanden harder begint te snijden.
De eerste keer volledig onderuit gaan en wekenlang niet recht kunnen staan. Beseffen dat het nu pas zwaarder is dan in het begin.
De eerste keer een eerste schooldag. De kinderen ’s avonds honderduit laten vertellen en niet kunnen glimlachen naar Stijn.
De eerste keer een prijs ontvangen voor mijn debuutroman. Beseffen dat hij ook tijdens die momenten niet meer naast mij staat.
De eerste keer Sinterklaas.
De eerste keer feestdagen.
De eerste keer een eerste jaar.
“Na een eerste keer komt een tweede keer en ook die zal waarschijnlijk nog pijn doen. Maar hopelijk elke keer een beetje minder.”
’t Is bijna voorbij. Alles een eerste keer achter de rug. Ik weet niet of het daarna zoveel beter zal worden. Na een eerste keer komt een tweede keer en ook die zal waarschijnlijk nog pijn doen. Maar hopelijk elke keer een beetje minder.
Nog eenmaal een eerste keer nu. De eerste “verjaardag”. We planten een bos dat weekend, met familie, vrienden en collega’s. Vijfhonderd nieuwe bomen. Een bos voor Stijn.
Het eerste jaar. En daarna zien we wel weer. Tijd voor nieuwe dagen, nieuwe situaties, nieuw moois. Tijd voor nieuwe herinneringen.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Mijn broer speelt nu de spelletjes met Polly, die haar papa ook met haar speelde”
- Uit het hart van Hannelore: “Het oude vrouwtje legt haar hand op mijn rug, en vraagt: ‘Mag ik je een knuffel geven?’”
- Uit het hart van Hannelore: “Er is zoveel om kwaad over te zijn. Maar na elke zwarte gedachte komt meestal iets moois”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!