Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Durven te dromen
Net als vorig jaar heb ik een vakantie gepland met mijn zus en de kinderen. Zij gescheiden, ik weduwe, maar sowieso twee ‘plantrekkers’, zoals ze het in West-Vlaanderen zo mooi zeggen. We hebben allebei al wat watertjes doorzwommen, elk op onze eigen manier, en dat we allebei – ondanks nogal wat tegenslagen – niet bij de pakken blijven neerzitten, staat vast.
De kinderen van gescheiden ouders hébben hun papa nog, en de lasten, emotioneel en financieel, kunnen altijd worden gedeeld
Ik heb er al vaak gesprekken over gehad, met veel mensen, en het is gek hoe graag iedereen vergelijkt. Alleen: het is moeilijk een vergelijking te maken tussen gescheiden mensen en weduwen of weduwnaars. De enige gelijkenis die er is, is dat anderen je bekijken als alleenstaand. Alleenstaanden met kinderen worden gemakshalve in één vakje geplaatst.
Vakjes zijn nu eenmaal eenvoudig: als iets in het vakje past, hoeven we er niet over na te denken. Maar daar stopt het dan ook, bij dat woord ‘alleenstaand’. De kinderen van mijn zus, en bij uitbreiding van vele andere gescheiden ouders, hébben hun papa nog en de lasten, emotioneel en financieel, kunnen altijd worden gedeeld. Dat maakt een heel groot verschil en doet soms ook gewoon pijn om te zien.
Niet omdat je het de ander niet gunt, wél omdat het confronterend is. Als mijn zus zegt dat ze de kinderen mist wanneer die een week naar hun papa gaan, dan denk ik: ja, maar ze kunnen er tenminste wel nog naartoe. Als zij zegt dat ze een drukke week heeft, dan denk ik: ja, maar volgende week zijn de kinderen bij hun papa en heb je tijd voor jezelf. Geen haar op mijn hoofd dat het haar – en alle andere gescheiden ouders – niet gunt, maar soms denk ik: ik moet het niet meer horen, jullie beseffen niet wat het is om alleenstaande ouder te zijn.
Ik wil niet te lang stilstaan bij de verwezenlijkte droom van de eigenaars, want die hadden Stijn en ik ook
Ik heb vanaf het begin besloten niet te klagen, want dat helpt me geen stap vooruit. Ik verbaas mezelf bovendien vaak, dat het mij écht lukt, dat voluit optimistisch leven. Het is zo en ik kan er maar beter vrede mee hebben. Ik geef me voluit, zowel naar mezelf als voor mijn kinderen. Dat is voldoende, voor nu. En als ik het lastig heb, dan schrijf ik het van mij af, of dan huil ik bij vrienden, of alleen, en dan kan ik er weer tegen.
De voorbije week heb ik echter een nieuw gemis ontdekt: kunnen dromen, samen met iemand anders. Plannen maken, kijken naar de toekomst. Bij aankomst in het vakantiehuisje vertellen de Vlaamse eigenaars, die in het huis ernaast verblijven, hoe ze ooit de grond hier konden kopen, hoe ze genieten van wat ze hier hebben opgebouwd. Ik glimlach, maar voel een krop in mijn keel en besef dat ik niet te lang wil stilstaan bij hun verwezenlijkte droom. Want die hadden Stijn en ik ooit ook.
Tijdens onze laatste vakantie samen ontdekten we een oude hoeve, midden in het groen. Instant verliefd waren we. Meteen maakten we wilde plannen. De hoeve zouden we verbouwen (daar hadden we toch al genoeg ervaring mee) en zodra de kinderen oud genoeg waren om het in België alleen aan te kunnen, zouden we verhuizen.
Van de plannen en dromen die Stijn en ik hadden, heb ik ongeveer alles moeten bijsturen
Collega-muzikanten zouden een album opnemen in onze studio, of repeteren in de schuur naast de vakantiewoning. Ik zou er kunnen schrijven en Stijn zou er godganse dagen in de tuin werken en klussen. Bezig zijn, daar hield hij van. En af en toe zouden Hoppe en Polly op bezoek komen, met hun gezin. Genieten van het leven, zonder zorgen. Zoiets. Een droom zoals veel mensen er eentje hebben, een droom die vaak ook gewoon een droom blijft.
Maar of we het nu echt zouden uitvoeren of niet, het was een droom waar we uren over konden praten. Samen. Van de plannen en dromen die Stijn en ik hadden, heb ik ongeveer alles moeten bijsturen. Of het nu grootse dromen waren, of een simpel plan zoals het op maat laten maken van een boekenkast (die er dus nog steeds niet staat), ik heb gaandeweg gemerkt dat ik maar beter nieuwe dromen kan maken. Alleen en met de kinderen. Dat hebben we dan toch ook gemeen, die gescheiden ouders en zij die hun partner verliezen: je moet je leven hertekenen, jezelf heruitvinden. En vooral: opnieuw durven te dromen.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Ooit komt er weer een dag waarop ik uit mijn dak ga op een feest. Alles op z’n tijd”
- Uit het hart van Hannelore: “Als ik de tijd kon terugdraaien, vergat ik nooit een fietsstoeltje en zorgde ik dat Stijn een defibrillator had”
- Uit het hart van Hannelore: “Het geluid waarmee de borden tegen mijn tuinmuur uiteenspatten, geeft troost”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!