Begin vorig jaar verloor Hannelore (36) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Een zakje wijsheid
Hoppe vertrekt op scoutskamp. De eerste keer – hij was toen amper zeven – was dat met tegenzin, vijf dagen zonder ouders leek eindeloos. Vorig jaar was ík het die hem met een klein hartje liet vertrekken, maar hoewel hij enkele maanden daarvoor zijn papa was kwijtgeraakt, vertrok hij enthousiast, met een foto van Stijn veilig weggestoken in zijn rugzak. Dit jaar stelt het vertrek al helemaal niks meer voor. Hoppe laadt zijn veel te grote rugzak op zijn rug, valt bijna om van het gewicht, lacht en geeft mij een knuffel. Nog voor ik kan zeggen dat ik al uitkijk naar zijn thuiskomst, zegt hij: “Ik hoop dat jij mij niet te hard gaat missen deze week. Want ik kom terug, hé.” Hij knipoogt even en ik besef dat ook híj weet dat het oplucht grapjes te maken. Niet iedereen die vertrekt, komt terug, dat weten we hier maar al te goed. Maar altijd serieus doen, we hebben allebei door dat we daar niet gelukkig van worden.
Voor Polly enkele dagen bij de grootouders gaat logeren, heb ik haar een ‘meisjesdag’ beloofd. Wij met z’n tweetjes en zij mag kiezen wat we doen. Als ik haar in bed steek, glundert ze al bij het vooruitzicht. Ze wil ijsjes, dansen, naar een speeltuin, frietjes eten, leren fietsen zonder hulp, bij papa passeren, … Maar sowieso: naar de film. (En blinkende eenhoorns zien vliegen, ook dat.)
Wanneer ze slaapt ga ik na welke kinderfilms er momenteel in de zalen draaien. Ik ben niet zo’n bioscoopganger – awoe knisperende chipszakken en smakkende popcorneters – dus ben niet zo mee met het huidige aanbod. Slechts twee kinderfilms zijn er. Eentje voor kleuters, waar ik bij het zien van de trailer al de kriebels krijg, wetende dat dit voor een pientere kleuter als Polly zeer flauwe kost zal worden. (En voor mij al helemaal.) Voor de andere film moet ze iets ouder zijn, maar ik check toch even waarover hij gaat. Bij het zien van de trailer hap ik naar adem. De animatiefilm draait rond twee broers die een magische staf erven van hun overleden vader. Een staf waarmee ze hun vader voor één dag terug naar de aarde kunnen brengen. Shit. Kiezen dus. Tussen drammerige kleuterstemmetjes of confrontatie. Ik kies voor het laatste, soms moet je confrontaties niet uit de weg gaan.
“Op het einde van de film zit ik huilend naar het scherm te staren. Naast mij zegt Polly: ‘Ween maar, mama, traantjes zijn goed.'”
In een zo goed als lege zaal zit Polly met open mond naar het grote scherm te kijken. Omdat de magische toverstaf nog niet naar behoren werkt, hebben de broers voorlopig enkel de voeten en de benen van hun vader tot leven kunnen wekken. Ik betrap mezelf erop dat ik even hard lach als Polly. Om de toverstaf beter te laten werken, moeten de broers samen op zoek naar de magische steen die bij de staf hoort. De broers ontdekken dat ze hun vader wel verloren zijn, maar dat ze heel veel aan elkaar hebben. En aan hun moeder. En dat hun vader het belangrijk zou gevonden hebben dat ze samenwerken om hem die ene dag terug te kunnen brengen. Wie de film nog niet zag: mijn excuses, maar het is een familiefilm en familiefilms eindigen quasi altijd goed. Dus zit ik aan het einde huilend naar het scherm te staren, terwijl één van de broers zijn vader knuffelt. Naast mij zegt Polly: “Ween maar, mama, traantjes zijn goed.”
“Toch mooi, hé”, zeg ik, wanneer we de zaal uitlopen. “Hoe goed die broers voor elkaar zorgen? Een beetje zoals jij en Hoppe.”
Polly knikt. Aan de frons tussen haar wenkbrauwen kan ik zien dat er veel door haar hoofdje gaat. Terwijl ik haar op het fietsstoeltje hef, zet ik me schrap voor het spervuur aan vragen, maar het blijft stil. Pas als we tien minuten later in de speeltuin zitten, ik me op een bankje installeer en Polly haar sandaaltjes uittrekt om in de zandbak te spelen, draait ze zich naar mij om.
“Het waren twee heel coole broers… maar er was ook een heel sterke mama. Zoals jij.”
Zonder omkijken duwt ze haar blote voetjes in het zand.
Ergens onderweg hebben mijn beide kinderen een zakje wijsheid gekregen. Het kan niet anders dan dat Stijn hen dat stiekem heeft toegestopt.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Ik loop nog steeds verloren in het gemis. Ik kan me niet inbeelden dat ik ooit weer verliefd word”
- Uit het hart van Hannelore: “Een overbeschermende moederkloek ben ik niet, maar ik wil en kan niet nog iemand verliezen”
- Uit het hart van Hannelore: “Het perfecte plaatje mis je dikwijls pas wanneer het uiteen is gespat”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!