Uit het hart van Hannelore: “Ooit komt er weer een dag waarop ik uit mijn dak ga op een feest”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Het eerste feest

Door corona werden veel huwelijken elke keer opnieuw uitgesteld, waardoor er een heuse inhaalbeweging plaatsvindt. Of het in de strijd tegen het virus verstandig is om weer met meer mensen samen te komen, is een discussie op zich. Maar weinigen zullen ontkennen dat het plezant aanvoelt om weer met vrienden samen te komen. Voor een grote mensenmassa pas ik voorlopig nog, maar een kleine groep doet deugd.

Alleen: het hoeft voor mij misschien niet groter te worden dan dit. Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wat niet altijd even simpel is, dan vond ik het stiekem fijn dat ik nergens naartoe móést het afgelopen jaar, dat er ineens zoveel rust was, dat alles een heel gezapig tempo had.

Hypersociaal ben ik niet, al dacht ik dat vroeger wel, en ook hoogsensitiviteit kun je me niet aanmeten, hoewel ik al eens twijfelde. Ik schipper ergens tussenin. Ik besefte de afgelopen jaren dat ik minder wil rondhossen dan ik aanvankelijk dacht. Dat ik een een-op-eengesprek fijner vind dan een gesprek met velen dat nergens over gaat. Een feestje zo nu en dan, eens op restaurant met vrienden en liever ‘hangend’ met wat mensen in een tuin dan in een overvol café.

Sinds Stijn is overleden, is dit het eerste koppel vrienden dat een feest geeft

Is dat saai? Misschien? Word ik ouder? Haha, sowieso. Heeft Stijns dood een invloed gehad? Waarschijnlijk. Maar meer nog: ik heb mezelf leren kennen. Ik ben er nog niet, in heel dat aanvaardingsproces, maar hey, een lange weg is ook een weg.

Een bevriend koppel gaat trouwen. Wanneer de uitnodiging arriveert, ben ik in een vrolijke week – ja, hoor, die héb ik – en ik juich de beslissing toe, zeker omdat ik weet dat er naast liefde ook een praktisch luik is waarmee je elkaar beschermt.

Sinds Stijn is overleden, is dit het eerste koppel vrienden dat een feest geeft. Gedanst mag er nog niet, maar in een tuin komen we toch met meer mensen samen dan ik het afgelopen jaar samen heb gezien. Een huwelijk is het type feest waar vrienden elkaar om de hals vliegen, waar gedanst wordt, waar geluk overheerst, waar geheimen worden verklapt in lange speeches.

Zodra ik de bruid zie, zodra er omhelsd wordt, begin ik te huilen

Maar het is ook het type feest waar je niet graag in je eentje arriveert. En helaas zit er niks anders op, ik ben de enige die vanuit Gent vertrekt en bovendien kan ik er pas later zijn dan de anderen. Vooraf, op ‘goeie dagen’, lijkt dat geen probleem, maar de dag zelf ligt het vooruitzicht van alleen te arriveren als een blok op mijn maag. Even twijfel ik of ik mijn kat zal sturen, niemand zal het me kwalijk nemen, maar ik krijg het niet over mijn hart.

Ik arriveer vrij laat, rij eerst nog een halfuur in de buurt rond, mezelf moed inpratend, om dan eindelijk te parkeren en de laan naar de feesttuin af te lopen. Zodra ik de bruid zie, zodra er omhelsd wordt, begin ik te huilen, hoe hard ik het ook wil tegenhouden. Het lijkt alsof ik een hele dag van opgekropt verdriet uit mijn hoofd moet zien te krijgen.

De rest van de avond voel ik aan iedereen dat ze hun best doen, maar ik kan mezelf niet van het gevoel ontdoen dat het een opgave is om met mij te praten. We hebben elkaar allemaal al een hele tijd niet gezien, dus iedereen stelt de goedbedoelde vraag: “Hoe gaat het met je?” Ik ben oprecht blij dat mensen die vraag stellen, maar eerlijk antwoorden houdt in dat ik zowel de vrolijke als de donkere dagen moet aanhalen.

Ik rij naar huis, kruip in mijn bed en denk: goed naar mezelf geluisterd

Iedereen is in feeststemming, ik wil niet degene zijn die de sfeer onderuithaalt. “Vandaag is een mindere dag, maar ik heb er zoveel goeie achter de rug!” Dat wil ik zeggen, maar hoe dan ook klinkt die zin beladen. En ik moet eerlijk zijn: het doet zeer hier zonder Stijn te zijn.

Ik vertrek naar huis op een uur waar ik vroeger om gelachen zou hebben. Maar de kleine portie energie die ik had, is opgebruikt. Ik snak naar mijn bed. En ik wil anderen laten feesten, zonder de pretbederver te zijn. Ik rij naar huis, kruip in mijn bed en denk: goed naar mezelf geluisterd. Ooit komt er wel weer een dag waarop ik zonder nadenken compleet uit mijn dak ga op een feest. Alles op z’n tijd.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Als ik de tijd kon terugdraaien, vergat ik nooit een fietsstoeltje en zorgde ik dat Stijn een defibrillator had”
• Uit het hart van Hannelore: “Het geluid waarmee de borden tegen mijn tuinmuur uiteenspatten, geeft troost”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik voel me zo schuldig. Het ongeluk zou niet gebeurd zijn als ik het fietsstoeltje niet vergeten was”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!