Uit het hart van Hannelore: “Wat heb ik het gemist, iemand die zegt: ‘Hou op, je bent aan het zagen’ “

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Na een vriendenweekend in de Ardennen voelt het lief zich belabberd en wanneer er ook stevige keelpijn opkomt, halen we de zelftesten boven. Mijn test toont zich propertjes negatief voor het virus, die van het lief vertoont helaas twee streepjes.

“Rationeel gezien weet ik dat het de verstandigste beslissing is, maar het idee dat we elkaar zeven dagen niet mogen zien, stemt me instant triest”

Even weten we niet wat we nu precies moeten doen – weet iemand dat eigenlijk nog? – maar we beseffen wel dat we moeten handelen. Hij is al enkele dagen bij ons in huis, maar aangezien ikzelf geen enkel symptoom vertoon, lijkt het enige juiste plan een snelle verhuis richting zijn eigen woning. Zonder mezelf en de kinderen uiteraard. Het lief in volledige isolatie, in eigen huis.

Rationeel gezien weet ik dat het de verstandigste beslissing is, maar het idee dat we elkaar zeven dagen niet mogen zien of aanraken, dat we verplicht worden afstand te houden, stemt me instant triest. Het zijn niet mijn beste weken en ik heb hem in mijn buurt nodig, merk ik. Bovendien wil ik er ook voor hem zijn, als hij zieker zou worden, en zo’n isolatie lijkt me dus maar niks.

We discussiëren en zoeken regels op, maar de regels zijn al zo vaak veranderd dat we niet meer kunnen volgen. Het zekere voor het onzekere nemen dus, er zit niks anders op. Het lief houdt meteen afstand, pakt z ’n boeltje bijeen en vertrekt. We kunnen zelfs niet knuffelen bij het afscheid en dat voelt al helemaal idioot.

De daaropvolgende dagen wordt het lief zieker en voel ik me machtelozer. En vooral: ik wil op een normale manier kunnen praten, ik ben een van de weinige mensen die echt niet graag aan de telefoon hangt. Zonder het goed en wel te beseffen, verander ik in een vervelende trut die maar blijft zagen over het feit dat we afstand moeten houden. Ik zeg herhaaldelijk – in berichtjes – dat ik het niet leuk vind, terwijl het lief er net zo weinig aan kan doen als ik.

En hoewel ik weet dat ik aan het zagen ben, lijkt het sterker dan mezelf. Ik blijf zagen en draai in idiote cirkeltjes. Als er bovendien één ding is wat het lief en ik al hebben gemerkt, is het dat het heel goed loopt als we samen zijn, maar dat onze communicatie niet ideaal is als we elkaar even niet zien. Ik bel niet graag, hij typt niet graag. Ik ben er eentje van veel (te veel) woorden, hij houdt het liever kort en bondig. Of ‘praktisch’, zoals hij het graag omschrijft.

Bovendien heeft hij een punt wanneer hij zegt dat we er niks aan kunnen veranderen, dat hij nu eenmaal ziek is en mij en de kinderen niet wil besmetten. Dat hij zich dus aan de regels, de isolatie en de afstand wil houden. En dat we elkaar gewoon terug zullen zien wanneer het veilig is.

Is het omdat ik lange tijd alleen was dat ik afstand niet fijn vind? Of moet ik me gewoon neerleggen bij het soort relatie waar ik nog niet aan gewend ben? Al vanaf het begin moest ik wennen aan het feit dat het lief en ik elkaar een week intensief kunnen zien en daarna een week amper, omwille van kinderwissels. Zo’n relatie kende ik nog niet.

“Na een week isolatie zegt het lief duidelijk waar het op staat, via de telefoon. Hetgeen hij zegt, is terecht en ik incasseer”

Tijdens een week waarin we elkaar amper zien, begint mijn hoofd te malen. En vooral: ik zaag er blijkbaar op los en zeg dingen waar ook het lief helemaal niets aan kan doen. Na een week isolatie zegt het lief dan ook duidelijk waar het op staat, via de telefoon. Ik ben niet eens verbouwereerd, voel me niet op het matje geroepen, al is het misschien wel zo. Hij kan er in de verste verte niet aan doen dat hij ziek is, dat hij in isolatie moet en ik ben er maar op los aan het zagen.

Hetgeen hij zegt, is terecht en ik incasseer. Soms is het goed dat iemand je even tot de orde roept. In de meeste gevallen is dat een ouder, wanneer je nog kind bent, of je lief, wanneer je in een relatie zit. Ik merk dat ik de voorbije jaren zowel een klankbord heb gemist als iemand die me zo nu en dan eens terechtwijst. Of die me gewoon zegt: “Hou even op, je bent aan het zagen.” Dat ik dat pik van iemand die ik graag zie, wist ik al langer, en dat er nu eindelijk weer iemand is die dat gewoon vlakaf durft te zeggen, daar ben ik simpelweg blij mee.

Af en toe eens een spiegel voorgehouden worden, we kunnen er allemaal maar baat bij hebben.

Lees meer van Hannelore Bedert:

• Uit het hart van Hannelore: “Stilaan verdwijnt Stijn naar de achtergrond”
• Uit het hart van Hannelore: “Soms wil ik gewoon een meisje zijn dat wegkruipt in iemands armen”
• Uit het hart van Hannelore: “Plots sta ik met kousen in mijn handen. In een maat die ik al heel lang niet meer gewoon ben”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!