Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn.
Al meteen na het overlijden van Stijn hoorde ik van lotgenoten dat ik de vader van mijn kinderen het meest zou missen op cruciale momenten. Dat het gemis vooral voelbaar zou zijn op de momenten die je wilt delen met die ene persoon die de kinderen net zo graag ziet als jij. Dat je zware beslissingen gaandeweg alleen leert te nemen, gewoon, omdat het moet, omdat er geen andere optie is. Dat je leert vertrouwen op je instinct. Maar dat het het moeilijkst zou worden bij de overgangsmomenten van de kinderen, de grootste dingen des levens. Afstuderen, trouwen, kinderen krijgen… allemaal zaken waar Stijn niet meer bij zou zijn.
“Lotgenoten vertelden me dat ik de vader van mijn kinderen het meest zou missen op cruciale momenten”
Ik kon er mij toen niks bij voorstellen, maar ik leerde al vrij snel dat advies van lotgenoten bruikbaar is, dus ik wist dat ik me maar beter kon wapenen. Al probeerde ik mezelf gerust te stellen: ik had nog even tijd. Toen Stijn stierf, was Polly net drie geworden, het zou nog wel even duren voor ze de grote stap naar het eerste leerjaar zou zetten. Hoppe zat in het midden van de lagereschoolrit en de enige overgang die er zat aan te komen, was de verandering van Scoutstak. Die kon ik wel in mijn eentje aan.
En voor de rest had ik tijd om me mentaal voor te bereiden, vond ik, om sterk genoeg te staan. Omdat mijn zus en broer elk een zoon hebben die even oud is als Hoppe, beslisten we een hele tijd terug om een feest te houden voor de drie jongens samen. Een lentefeest, groeifeest, of hoe het ook genoemd wordt tegenwoordig. Een feest voor drie jongens die op het punt staan twaalf jaar te worden, klaar voor ‘de grote(re) wereld’.
We kwamen de afgelopen maanden geregeld samen om het feest voor te bereiden en heel vaak was ik blij dat ik het niet alleen moest doen, dat we dit samen konden aanpakken. Ik organiseer graag, neem veel initiatief, heb vaak volk over de vloer en draai mijn hand niet om voor veel werk, maar een feest organiseren voor twee families, dat ook nog eens iets speciaals moet zijn, iets memorabels voor de feestvarkens zelf, ik zag er even geen beginnen aan.
Het feest werd een grote verrassing voor de jongens, die na een escaperoom buitenkwamen en zagen dat hen daar een hele bende volk stond op te wachten. Terwijl de jongens naast elkaar op een podiumpje zaten en medailles rond hun nek kregen, zag ik Hoppe glunderen, en trof het me ineens ontzettend hard: shit, Stijn moet hier zijn. Nu.
Tot dat moment had ik amper aan hem gedacht, er was zoveel geweest om mee bezig te zijn, de voorbereidingen hadden mijn gedachten verzet, er was amper ruimte geweest om
Stijn te missen. Maar nu het feest echt begonnen was, zag ik ineens de grote afwezige. En de pijn leek bijna tastbaar. Ik ga niet veralgemenen, iedereen zal anders op dit soort situaties reageren, maar voor mezelf weet ik nu: ik kan me niet voorbereiden. Ik moet de golf over me heen laten komen.
“Het gemis passeerde als een tornado”
Terwijl ik naar Hoppe keek, trof het gemis me als een gigantische bowlingbal. Het was een stomp in mijn maag, een regelrechte aanslag op mijn hart. En het deed even heel veel pijn. Maar… als bij wonder duurde het helemaal niet lang. Het gemis passeerde als een tornado, verwoestte zonder mededogen alles op zijn baan en was daarna simpelweg verdwenen. Weg. In rook opgegaan. Alsof het gewoon even z’n bestaansrecht wilde opeisen.
Ik voelde de tranen opkomen, trok me terug in de keuken, liet me omhelzen door mijn broer, huilde vijf minuten de ogen uit mijn hoofd en kon er daarna als bij wonder weer tegenaan. Alsof ik de verwoesting van de tornado in enkele seconden weer recht wist te zetten.
Binnenkort heeft Hoppe proclamatie en sta ik daar als enige ouder trots te wezen, over enkele maanden gaat hij naar het eerste middelbaar. Tegelijkertijd zwaait Polly de kleuterschool vaarwel en wandelt ze de lagere school binnen, zo klaar als ze er nu al voor is. Ik weet niet wat het met me zal doen, maar ik ga me niet onnodig sterk houden, ik bereid me er niet op voor. Laat de mokerslagen maar aanwezig zijn, laat het maar binnenkomen. Op die manier is Stijn er toch ook wat bij.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Er zijn ook vrienden die elke dag aan Stijn denken en hem keihard missen”
- Uit het hart van Hannelore: “Vaak denk ik: waar klaagde ik vroeger in godsnaam over?”
- Uit het hart van Hannelore: “Als we uit het ziekenhuis ontslagen worden, gaat Hoppe tegen de vlakte”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!