Uit het hart van Hannelore: “Ik kan filmpjes tonen, en veel over Stijn vertellen. Zo heeft Polly haar papa toch een beetje gekend”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Herinneringen

Nu we aan een nieuw jaar begonnen zijn, besef ik heel goed dat er binnenkort alweer een verjaardag zit aan te komen die ik helemaal niet graag vier, waar we geen feestje rond bouwen. Over een grote maand is het al drie jaar geleden dat die ene, donkere nacht ons hele leven overhoop gooide. Drie jaar wil zeggen dat ik langer in mijn eentje mama zal zijn van Polly dan Stijn ooit papa kon zijn voor haar. Alleen al daarover denken, kan me enkele minuten doen wankelen. Omdat het zo oneerlijk aanvoelt.

Op kerstavond zei de broer van Stijn dat hij vindt dat we het fantastisch doen, wij met ons drie, Hoppe, Polly en ik. En dat is ook zo. Er gaat geen week voorbij of ik ben oprecht fier geweest, op Hoppe, op Polly, op mezelf, op ons. Ik zie onze kinderen opgroeien zoals zovele andere kinderen en ik bedenk me vaak hoe goed ze het doen, ondanks het feit dat hun leven anders is dan dat van vele vriendjes die wel nog beide ouders hebben.

“Dat de kinderen hun papa niet meer hebben, kan soms zo hard snijden”

Na al die tijd durf ik mezelf al eens een schouderklopje te geven. Omdat ik het toch maar weer eens geregeld heb gekregen, omdat ik een warm nest voorzie, omdat de kinderen nog steeds bergen liefde krijgen. Maar dat de kinderen hun papa niet meer hebben, kan soms zo hard snijden.

Op een wintermorgen, aan de ontbijttafel, vraagt Polly ineens: “Mama, ik heb papa nooit echt gekend, hé?” De vraag wordt zachtjes gesteld, lief, aandoenlijk, maar slaat bij mij in als een bom. Ik ben na al die tijd wel al wat gewend van Polly, het is een pienter kind dat geen blad voor de mond neemt en de vragen stelt zoals ze in haar opkomen. Zoals het moet, zoals iedereen zou moeten doen, want nieuwsgierigheid moet je niet bedwingen. Maar de vraag die ze nu stelt, omvat zoveel, toont zo hard aan dat ze − ondanks haar ontzettend jonge leeftijd − anders denkt dan sommigen van haar leeftijdgenootjes.

Ik knik, kijk even naar Hoppe, zie hoe hij ook twijfelt over de manier waarop we een antwoord kunnen formuleren. Maar we beseffen allebei dat Polly heel goed weet wat ze zegt. Toen Hoppe even geleden een moeilijk moment had en het gemis om zijn papa zwaar voelde wegen, had Polly – uitgerekend op datzelfde moment – een ongelooflijke pretavond. Het vrolijke gieren en lachen van de kleinste stond in schril contrast met het verdriet van de oudste en ik zag dat het Hoppe pijn deed, dat hij leek te denken dat Polly het veel makkelijker heeft dan hij.

“Polly is haar papa verloren, terwijl ze hem amper heeft mogen kennen. Ook dat is verdriet”

Nadat we lang hadden zitten babbelen, Hoppe en ik, en zijn verdriet wat zachter leek te worden, zei ik dat we alle drie hetzelfde verdriet meedragen, hoewel dat niet zo lijkt. Ik zei hem dat ik mijn man verloren ben, mijn allerbeste vriend, en dat hij zijn papa niet meer heeft, de papa aan wie hij zulke warme herinneringen heeft, en dat dat een evenwaardig verdriet is, dat we allebei weten dat we Stijn nooit meer zullen zien, en dat dat heel veel pijn doet. “En Polly dan?” vroeg hij. “Polly is ook haar papa kwijt”, zei ik. “Maar ze heeft ook geen herinneringen. Dat maakt het dus even hard. Zij is haar papa verloren, terwijl ze hem amper heeft mogen kennen. Ook dat is verdriet.”

Als Polly dus ineens zegt dat ze haar papa nooit echt heeft gekend, sta ik met mijn mond vol tanden. Omdat ik het soms vergeet. Omdat ik soms honderduit over Stijn praat en Hoppe dan lachend beaamt hoe gek die of die situatie wel niet was met zijn vader, maar hoe ik dan vergeet dat elk verhaal nieuw is voor Polly. Hoe er nooit iets is wat ze herkent, hoe het beeld van haar papa niet alleen wat vaagjes zou kunnen zijn, maar misschien gewoon helemaal niet bestaat.

Polly was net drie geworden, toen Stijn stierf. Amper twee weken eerder hielden we haar verjaardagsfeestje, hier in huis, en het filmpje dat we die dag maakten, bekijkt ze af en toe nog. Hoe we allemaal rond de tafel staan waar zij drie kaarsjes op de taart uitblaast. Ik kan alleen maar mijn uiterste best doen om het beeld van haar papa levendig te houden, door foto’s en filmpjes te tonen, door ontzettend veel over hem te vertellen. Hopelijk kan ze dan later, wanneer ze groot is, zeggen dat ze hem toch een heel klein beetje heeft gekend.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik wens jullie vriendelijkheid toe. Met hopen”
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Ik vind dat je te dun aan het worden bent’, zegt Polly. ‘Je moet wel knuffelbaar blijven’ “
• Uit het hart van Hannelore: “Ik weet hoeveel deugd het doet als er aan je wordt gedacht terwijl je uit een put klautert”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!