Uit het hart van Hannelore: “Loslaten en je door de stroom laten meedrijven is niet iedereen gegeven”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Het is maar wat het is

Enkele jaren geleden schreef ik het lied ‘Ademruimte’, waarin ik zong: “Als ge dicht genoeg komt, als ge heel goed kijkt, dan kunt ge de barsten zien. Van boven tot beneden, van mijn schouders, tot mijn tenen. Het is maar wat het is.” Dat laatste zinnetje omschreef grotendeels hoe ik in het leven stond toen, op dat moment, op die leeftijd. Of misschien nog meer: hoe ik erin wílde staan.

“Stijn was een van de mensen die mij leerde los te laten”

Want heel makkelijk vond ik het niet, dat redeneren én aanvaarden dat alles dan maar is zoals het is, dat je de dingen niet in de hand hebt, dat het leven soms heel onverwachte wendingen kan nemen en dat je daar weinig aan kunt doen. Ik vocht vaak tegen het feit dat ik er geen controle over had hoe situaties liepen, dat ik soms gewoon te volgen had, moest zwijgen en ondergaan. Dat je soms ook verrast kunt worden door het leven als je alles op je af laat komen, vergat ik al te vaak. Maar door het elke week enkele keren voor een publiek te zingen, leek ik er zelf ook in te geloven: het was maar wat het was.

Stijn was een van de mensen die mij leerde los te laten – een van de vele mensen die ik daar dankbaar om ben – al kan ik het nog steeds niet helemaal. Loslaten en je zomaar door de stroom laten meevoeren, het is niet iedereen gegeven. Een controlefreak ben ik niet, maar af en toe kruipt er toch zo’n beestje in mijn hoofd, eentje dat mij dwingt mij aan een tak vast te houden, zodat de stroom mij niet met zich mee kan trekken.

Mijn koppigheid staat dat ‘laten meevoeren’ vaak in de weg en af en toe zwem ik ook al eens graag tégen die stroom in, twee zaken die ervoor zorgen dat je niet meer ziet dat die stroom soms ook aangenaam is om op mee te drijven. Ik weet dat ik het moeilijker maak dan het is. Eenvoud is sowieso makkelijker. Wie van eenvoud houdt, wie niet alles wil, is vaak het gelukkigst. Wie niet te veel nadenkt, ook. Maar daar wringt het schoentje vaak.

“Gaandeweg werd het moeilijker. Het dééd pijn, dus het kon niet zomaar ‘zijn wat het was’, het had geen zin het te minimaliseren”

Toen Stijn stierf, merkte ik dat ik het zinnetje “Het is maar wat het is” geregeld bij mezelf herhaalde, als een mantra, alsof de enige manier om de pijn draaglijker te maken, de situatie minimaliseren was. Er waren nog altijd mensen met grotere problemen, gezinnen waar zowel een ouder als een kind overleden was, er waren mensen die in eenzaamheid stierven, er kwamen mensen met onwaarschijnlijk veel pijn aan hun einde, op te veel plaatsen in de wereld waren mensen op de vlucht, leefden onschuldigen in oorlog. Er was altijd wel iets om tegen mezelf te kunnen zeggen: “Het is maar wat het is.”

Maar als je dat tegen jezelf blíjft zeggen, dan duw je je eigen verdriet naar de achtergrond. Alsof het niets waard is. En alsof het dus ook geen zin heeft om ermee aan de slag te gaan. Gaandeweg begon ik het moeilijker te vinden. Het dééd pijn, dus het kon niet zomaar “zijn wat het was”, het had helemaal geen zin de dingen te minimaliseren. Mijn man was op veel te jonge leeftijd gestorven en mijn kinderen waren hun papa kwijt. Ik stond er alleen voor en het was oké om af en toe mijn hoofd te laten hangen en om hulp te vragen. Natuurlijk waren er mensen die nóg ergere dingen meemaakten, maar ik durfde alsmaar meer tegen mezelf te zeggen dat het best wel heftig was wat ons overkwam.

En vooral: dat we dit niet verdiend hadden. Door dat gevoel toe te laten, door enkele keren heel diep te gaan, kon ik op een gegeven moment ook opnieuw de mooie dingen zien, me niet meer alleen blindstaren op dat onmetelijke verdriet. Gaandeweg kon ik oprecht zeggen: “Het is maar wat het is”, zonder dat het als een leugen klonk. De zin wordt geregeld in mijn buurt uitgesproken door mensen die ouder zijn dan ik, die al langer door het leven ploeteren, die door de tegenslagen nog altijd het geluk kunnen zien.

Ik ben blij dat ze het blijven herhalen, hoe vaak ik ook kwaad kan worden als ik de zin hoor. Het helpt mij te relativeren, zeker wanneer de ene na de andere tegenslag mij tegen de grond probeert te slaan. Door te blijven herhalen “Het is maar wat het is” voelt alles draaglijker. Dat welgekende zinnetje “What doesn’t kill you, makes you stronger”, misschien is het niet voor niks een cliché.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Afspreken met een wildvreemde, dat doe ik zelden. Maar zijn bericht had me geraakt”
• Uit het hart van Hannelore: “Wat is het toch met kwetsbaarheid dat mensen er zo’n schrik van hebben?”
• Uit het hart van Hannelore: “‘Een voetbal? Papa zit toch niet in een voetbal?’ giechelt Polly”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!