Uit het hart van Hannelore: “Soms is hulp vragen simpelweg het beste wat je kunt doen”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Hulp vragen

Polly houdt niet van tomatensaus. Ik eet zeer graag groenten, maar gruwel van aubergines en artisjokken. En Hoppe heeft een hartgrondige hekel aan Frans. Hoe vaak ik hem ook uitleg dat het één van onze landstalen is, dat het belangrijk én fijn is om een taal onder de knie te hebben, hij ziet er het nut niet van in. Op een donderdagavond vraagt hij of ik een toets wil ondertekenen. De manier waarop hij het vraagt, zegt al genoeg.

“Stijn stond 10 jaar in het onderwijs en had engelengeduld”

Als ik hem vraag wanneer de volgende toets is, zucht hij. Morgen al. En of hij de leerstof al kent? Hij schudt zijn hoofd. Nu is het mijn beurt om te zuchten. Ik sta in een ontplofte keuken, vlak na het avondeten. Waar er normaal gezien ’s avonds, na het eten, rust ontstaat, moet er nu ineens leerstof worden ingehaald. Want dat er nog geen woord geleerd is van wat daags nadien tijdens de toets Frans overhoord zal worden, is al snel duidelijk.

Stijn stond tien jaar lang in het lager onderwijs en had engelengeduld. Bovendien kon hij ontzettend goed met kinderen om én wist hij alles op een heldere manier uit te leggen. Of het nu om wiskunde, wetenschappen of taal ging, hij wist het altijd op zo’n manier aan te brengen dat een kind het én begreep én het gevoel had echt iets te kunnen. Na zijn dood ontving ik brieven van twintigers die ooit les van hem kregen. Ze wilden dat ik wist hoeveel invloed die ene leraar op hen had gehad, hoe hij hen was bijgebleven. Een ongelooflijk mooi cadeau voor Hoppe en Polly later, als ze groot genoeg zijn om te begrijpen wat een schoonheid hun vader ook op andere kinderen overbracht.

Maar Stijn is er niet meer, dus moet het op mijn manier. Ik heb misschien minder geduld en mijn onderwijs-skills houden ergens een feestje aan de andere kant van de wereld, maar ik ben intelligent genoeg en ik weet hoe je Franse werkwoorden moet vervoegen. Dus beginnen we eraan op mijn manier, met kaartjes in een doosje, met een overzichtelijk tabelletje met de persoonlijke voornaamwoorden en de uitgangen van de regelmatige werkwoorden, met kleurtjes en voorbeelden.

“Hoppe vraagt of het echt zo simpel is. ‘Tuurlijk, en het zal elke keer makkelijker worden’, zeg ik”

En na een uur zuchten, kreunen en hier en daar een opstandig onderuitzakken op zijn stoel, zie ik Hoppes gezicht opklaren. Er gaat een lichtje branden, en zomaar ineens ziet hij het helder. Nu ja, niet zomaar ineens natuurlijk, maar hij ziet het wel en zegt: “Is het zo simpel dan?” Ik grinnik, haal opgelucht adem en zeg: “Tuurlijk, zolang je de basis kent en elke keer rustig nadenkt, kun je al die werkwoorden vervoegen. Maar je moet tijd nemen, zodat je geen nonchalante fouten maakt. En het zal elke keer makkelijker worden.”

Hij grijnst. Ik haal aan dat het geen zin heeft enkel te studeren wanneer er een toets aankomt, maar weet dat het voor Frans altijd een opgave voor hem zal blijven. Al geeft de belofte dat we ’t samen zullen onderhouden, hem duidelijk wat courage. Terwijl hij aan de keukentafel nog wat verder oefent, begin ik de keuken op te ruimen en bedenk me dat de geschiedenis zich nog maar eens herhaalt.

Mijn mama stond in het middelbaar onderwijs en gaf biologie, chemie en fysica. Drie vakken die mij helaas gestolen konden worden. Ik vond sommige lessen wel interessant, maar het kon me geen bal schelen hoe stoffen in mekaar zaten of wat de kracht is waarmee een voorwerp de grond raakt als je het laat vallen. Herhaaldelijk zat ik met mijn moeder aan de keukentafel om leerstof te begrijpen, daags voor een examen, omdat ik nooit de moeite had genomen vroeger aan de alarmbel te trekken. Wat een engelengeduld moet mijn moeder gehad hebben.

Op vrijdag haalt Hoppe zijn Franse toets uit zijn rugzak en toont me glunderend de omcirkelde ‘zeer goed’. Hij geeft me een knuffel en een vuistje. Meer is er niet nodig. Het is zoals met wel meer dingen in het leven. Soms is het goed niet te weten wat er op je afkomt, soms ben je maar beter voorbereid om ervoor te zorgen dat je niet onderuitgaat. En soms is hulp vragen simpelweg het beste wat je kunt doen.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Het is tijd dat ik zélf gelukkig word. In mijn eentje of met iemand anders”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik kijk met verbazing naar chauffeurs in hun auto, kwaad op iedereen”
• Uit het hart van Hannelore: “De drie volwassenen maken hevig ruzie. Hun kinderen weten niet waar kruipen van schaamte”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!