Uit het hart van Hannelore: “Ik weet hoeveel deugd het doet als er aan je wordt gedacht terwijl je uit een put klautert”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Kerst(ge)mis

Kerstmis nr. 3. Ik vermoed dat ik het nog lang zal blijven doen, dat tellen. Jaar 1, jaar 2, jaar 3, feest 1, feest 2, huwelijk 1, housewarming 87, begrafenis zoveel… Er is een ‘voor’ en een ‘na’, dat weet iedereen die iemand verloren is. En sinds Stijn overleden is, tel ik. Dat deed ik vroeger niet. Verjaardagen, ja, die hebben een getal, omdat je er nu eenmaal niet onderuit kunt dat dat elk jaar verandert, maar ik had nog nooit familiebezoekjes geteld, of feesten, huwelijken… Nu kan ik zonder nadenken zeggen voor de hoeveelste keer ik ergens heen ga zonder Stijn. Die gewaarwording blijft raar.

“Je kunt ook iemand missen zonder er een allesverterend verdriet bij te voelen”

En nu komt Kerstmis nr. 3 er dus aan. Ik geloof al lang niet meer in eender welke god, maar het familiegegeven rond Kerstmis blijf ik fijn vinden. Deugddoend. Warm. Al is er nu altijd gemis bij. Kerst(ge)mis, zo je wilt. Gemis dat niet alleen nu passeert natuurlijk, ook op andere dagen, zelfs op de meest vrolijke. Je kunt ook iemand missen zonder er een allesverterend verdriet bij te voelen. Je kunt perfect genieten van een dag of een feest en denken: het was fijn geweest als hij er nu bij kon zijn. Het is niet allemaal kommer en kwel, iemand missen. Soms zorgt het ook voor een warm gevoel, ook al doet het woord ‘missen’ dat niet vermoeden.

Terwijl ik dit schrijf, zitten Hoppe, Polly en ik al een hele tijd in quarantaine. Waar de school lange tijd gevrijwaard bleef van het virus, ging het aantal besmettingen op enkele dagen tijd van een geïsoleerd vijftal naar zo’n zestig besmettingen. Het virus greep ongenadig om zich heen en kreeg ook Hoppe te pakken. Wij dus in quarantaine, waarbij Polly een ellenlange periode moet wegblijven van school. Absurd. Als niet-gevaccineerd huisgenootje van een besmet persoon is vooral een kleuter de dupe.

Toen het nieuws kwam dat de kerstvakantie een week vroeger zou beginnen, zakte de moed me even in de schoenen. ‘Werken’ en ‘kinderen’ is voor koppels al een moeilijke combinatie, maar in het hele verhaal leken alleenstaande ouders te zijn vergeten. Trek je plan. Los het maar op, jij alleenstaande ouder. Ik durfde mijn gevoel, mijn schrik voor wat nog komen moest enkel te delen met een paar mensen dichtbij, want ik weet ondertussen dat je niet overal op begrip moet rekenen.

“Ik ben op veel dagen oprecht gelukkig, maar ik voel me nog steeds niet ‘volledig’, alsof er nog altijd een stuk van mezelf ergens rondzweeft”

Hoppe en Polly zijn twee gemakkelijke, vrolijke topkinders, maar het doet af en toe weleens deugd te mógen ventileren, te mógen zeggen dat het in je eentje allemaal zo simpel niet is én het gevoel te hebben dat dat ventileren je niet kwalijk wordt genomen. Ik kan al van ontzettend veel dingen opnieuw genieten en ik ben op heel veel dagen oprecht gelukkig, maar ik voel me nog steeds niet ‘volledig’, alsof er nog altijd een stuk van mezelf ergens rondzweeft. En nu er opnieuw een kerstfeest in coronastijl zit aan te komen, ga ik Stijn even hard missen als vorig jaar, dat weet ik nu al.

Corona zorgt voor afstand en kilte. Bij het schrijven van deze column weet ik nog niet wat de maatregelen zijn, wat voor bochten onze regering nu alweer genomen heeft, of ze advies opgevolgd heeft of naast zich heeft neergelegd. Ik weet niet of we elkaar kunnen zien met Kerstmis, of we samen zullen kunnen zijn, of buiten kunnen komen.

Dus: gesteld dat het echt niet anders kan, dat de virusstorm ondertussen echt te hevig woedt en dat de regels – terecht of niet terecht, dat is voer voor een andere discussie – nóg strenger geworden zijn, gesteld dat we elkaar allemaal niet kunnen zien, gesteld dat veel mensen alleen zitten: doe dan even moeite. Check eens bij een eenzame buur hoe het gaat, vraag de alleenstaande ouder of je iets kunt doen, passeer eens langs een raam, ga even op de stoep een praatje slaan, neem een thermos koffie mee en ga wandelen met iemand die anders te veel binnen zitten zou…

Ik hoed me voor te veel wollige meligheid, maar toch… ik weet ondertussen uit ervaring hoe belangrijk vrienden en familie zijn. En hoeveel deugd het doet als er aan je wordt gedacht wanneer je probeert uit eender welke put te klauteren.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Hoppe hangt springlevend en symptoomvrij in de zetel”
• Uit het hart van Hannelore: “Sinds kort is Stijn er, in mijn dromen. We praten ’s nachts en hakken knopen door”
• Uit het hart van Hannelore: “Aan de rand van een zwembad mensen kijken, dat is beter dan een film”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!