Uit het hart van Hannelore: “Misschien is het echt zo simpel: opstaan en zeggen ‘vandaag word ik gelukkig’ “

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Het gaat goed. De laatste tijd gaat het simpelweg goed. Dat is een vaststelling, niets meer dan een simpele doch zeer rustgevende vaststelling. Vroeger had ik er misschien niet zo vaak bij stilgestaan, bij de goeie momenten, nu wel. Vroeger liep alles namelijk vrij goed, dus er viel weinig op. Ik had het misschien niet altijd door, ik besefte het misschien op het moment zelf niet, maar het was wel zo. Ik was vrij van zorgen.

“De laatste tijd gaat het simpelweg goed”

Een vriend vroeg me of dat echt bestaat, volledig zorgeloos zijn. “Ja”, zei ik. Want ik ben het geweest, lange tijd zelfs. Ik heb een zorgeloze jeugd gehad (met grote dank aan mijn ouders) en ben pas na mijn achttiende geconfronteerd geweest met groter verlies dan een jeugdliefde die niks meer voor me voelde. Vroeger waren mijn zorgen klein (als ze überhaupt al zorgen genoemd konden worden). In het licht van wat er later gebeurde, waren de vele verbouwzorgen zelfs verwaarloosbaar, al maakten we ze op het moment zelf wel groots.

Hoe dan ook: ik besef ten volle dat het niet iedereen gegeven is, dus ik ben er dankbaar voor dat ik lange tijd gevrijwaard ben gebleven van grote zorgen. Tot Stijn dus stierf, ik met twee kleine kinderen achterbleef en alles chaos werd. Vroeger, dat is de tijd voor Stijn stierf, nu is hier, het heden. Een voor en een na, twee afzonderlijke verhaallijnen. Twee boeken die niet afzonderlijk te lezen vallen, je zou deel twee niet begrijpen als je deel één niet op z’n minst doorbladerd had, gezien had welke protagonisten het verhaal droegen. En misschien is de toekomst dan het derde boek, al voelt de toekomst nog zo fragiel aan dat ik er niet te veel over wil nadenken. Alles laten komen zoals het komt, zoiets?

Maar dus: nu, hier, vandaag, in het heden, gaat het goed. Ik moet mezelf af en toe in de arm knijpen om te beseffen dat het echt zo is, dat de dalen niet meer zo diep zijn als voorheen, of dat ik er alvast makkelijker weer weet uit te klauteren. Er zijn nog steeds moeilijke momenten en ik ben tot het besef gekomen dat ik Stijn altijd zal blijven missen, maar meer en meer merk ik dat het gemis er vooral is over de vader van mijn kinderen, de papa die ze nooit meer bij zich zullen hebben.

Voor mezelf voel ik dat ik na drieënhalf jaar een weg heb afgelegd die me tot hier heeft geleid, tot vandaag, nu. Ik ben een andere vrouw, dat staat vast. Het meisje dat er voor Stijns overlijden nog was – soms zeer aanwezig, soms sluimerend – is sowieso verdwenen. Ik kan nog geregeld het kind uithangen, daar niet van, maar ik kan er niet omheen dat ik een trauma opgelopen heb dat me gevormd heeft tot wie ik nu ben. En dat zorgeloze, soms wat naïeve meisje dat al eens wat drama kon verkopen als ze daar zin in had (haha), dat is er niet meer, dat is samen met Stijn vertrokken en staat hopelijk ergens dansend aan zijn zijde.

Ik denk veel na. Op emotioneel vlak (en gelukkig enkel daar) ben ik een eeuwige twijfelaar, weet ik het nooit helemaal zeker. Maar graag zien is een emotie waar ik nog nooit twijfels over heb gevoeld. Dat weet ik zonder er al te veel over na te denken. En dat ik Stijn altijd graag zal blijven zien, ook al is hij er niet meer, ook dat is een rustgevende vaststelling.

“Het gaat goed, maar het is bizar hoe je je daar toch wat schuldig over kunt voelen in een situatie zoals die van mij”

Het gaat goed en ik ben er zeker van dat de man die ik altijd graag zal blijven zien, het zo zou willen. Het gaat goed, maar het is bizar hoe je je daar toch wat schuldig over kunt voelen in een situatie zoals die van mij. Alsof je anderen uitleg bent verschuldigd, wat uiteraard helemaal niet zo is. Of misschien heb ik alleen maar de hele tijd het gevoel dat ik me schuldig móét voelen, misschien ben ik zélf degene die het mezelf nog niet toelaat gelukkig te zijn, die het mezelf moeilijk maakt om gelukkig te zijn met wat er is, gelukkig te zijn met ons huidige leven.

Een vriendin zei me dat ik dringend eens een hartig woordje met mezelf moet hebben, dat ík misschien wel degene ben die zichzelf nog wat tegenhoudt om volledig vrolijk door het leven te gaan. Misschien is het zelfs echt zo simpel: opstaan en zeggen: “Vandaag word ik gelukkig.” En daar dan simpelweg naar leven.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Soms durf ik het al hardop tegen mezelf te zeggen: ‘Goe bezig, Bedert’ “
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Planten mogen niet té nat staan’, zeg ik tegen Polly. Maar zij blijft gieten”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik voelde de tranen opkomen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!