Uit het hart van Hannelore: “Aan de rand van een zwembad mensen kijken, dat is beter dan een film”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Mensen kijken

Hoppe is elf geworden. Omdat hij vorig jaar tien werd in volle lockdownperiode en een feestje toen niet mocht, beloofde ik hem dat we zijn elfde verjaardag dubbel en dik zouden vieren. Na veel getwijfel koos Hoppe voor een uitstap naar een subtropisch zwemparadijs. Dat zo’n uitstap iets anders is dan een logeerpartijtje, besefte hij maar al te goed, dus werd het aantal genodigden gereduceerd en koos hij voor z’n drie beste vrienden: twee jongens en een meisje, het viertal dat al sinds de eerste kleuterklas aan elkaar kleeft. Als ik zie hoe sterk mijn eigen vriendinnen uit de kleuterklas nog aan elkaar hangen, kan ik Hoppe hetzelfde soort vriendschap alleen maar voluit toewensen.

“Ik nam me voor om ergens een koffie te gaan drinken, maar de zwembadregels zijn duidelijk: ik moet en zal als volwassene mee het bad in”

Hoewel mijn idee van een gezellige uitstap niet meteen een zwemparadijs omhelst, begeef ik me op een zondag met vier vrolijke tieners op weg. Mét een plan. Uiteraard. Ik ben voorzien van badkledij, maar omdat de kinderen wel wat verantwoordelijkheidsgevoel hebben, neem ik me voor hen af te zetten en ergens een koffie te drinken. Mijn plan mag echter al meteen terug de kast in, want de zwembadregels zijn duidelijk: ik moet en zal als volwassene mee het bad in. Zucht. Meteen ben ik iets minder vrolijk, maar omdat de jarige zoon niks aan een zagende moeder heeft, herpak ik me en sluit me in een kleedhokje op.

De gruwelijke akoestiek bezorgt me rillingen, maar ik probeer er niets van te laten blijken. Mijn nieuwe plan om dan maar wat baantjes te trekken terwijl de tieners door de glijbanen razen, moet ik echter ook al meteen opbergen. Het vijfentwintigmeterbad dat bedoeld is voor wie gewoon wil zwemmen, wordt ingenomen door krijsende peuters en wanhopige ouders. Na enkele lengtes slalommen, hijs ik me ietwat ontgoocheld op de kant, sjok naar de lockers, haal een boek uit mijn rugzak, plof in een van de zetels aan de waterkant en probeer me van het lawaai af te sluiten. Het mag duidelijk wezen dat dat niet lukt in een zwembad. Het lawaai is oorverdovend.

Af en toe passeert Hoppe met z’n vrienden, roepen ze iets, wordt er gesmeekt of ik niet toch even die glijbaan in wil, wordt er smalend gedaan over mijn lichte claustrofobie en na amper enkele bladzijden berg ik mijn boek maar weer op. Om mij heen is alleen maar geroep, gelach, gekrijs en gehuil te horen. En daar doorheen brult om de zoveel minuten een stem dat er een storm boven het zwembad zal losbreken. Alsof die storm al niet de hele tijd bezig is. Ik probeer het op alle mogelijke manieren tegen te houden, maar merk dat ergernis de bovenhand neemt.

“Zagen heeft zo ontzettend weinig zin. Verstand op nul dan maar en een beetje rondkijken”

Vroeger zette ik het dan op een gemoedelijk zagen, vooral tegen Stijn, die dat gezaag met gevatte antwoorden kon onderuithalen en mij meermaals op mijn plaats wist te zetten. Sinds Stijn er niet meer is, zaag ik een pak minder, heb ik al gemerkt. Zagen heeft zo ontzettend weinig zin. Verstand op nul dan maar en een beetje rondkijken. Zien wat er rondom mij gebeurt. ‘Mensen kijken’, zo je wilt. Of ik nu aan de rand van een zwembad zit, of ergens in een park, of door een straat wandel… door uitgebreid te observeren zijn de meest bizarre, hilarische en mooie beelden te zien.

Terwijl ik het zwembadlawaai alsmaar makkelijker lijk te verwerken, zie ik roepende kinderen, schreeuwende badmeesters, onappetijtelijke bilspleten boven afzakkende zwembroeken, lichamen in alle mogelijke vormen, kussende koppels, ruziënde koppels, woest kijkende moeders, uitgeputte vaders met kleuters op de schouders… ik kijk mijn ogen uit. Het geheel vormt een bizar, maar ongelooflijk vermakelijk tafereel. En hoewel ik er ook deel van uitmaak, zit ik na een tweetal uur uitgebreid te gniffelen. Dit is beter dan een boek, beter dan een film. De mens an sich, de grappigste acteur in de grootste komedie.

Tegen de tijd dat Hoppe en z’n vrienden het voor bekeken houden in het zwembad, ben ik weer helemaal vrolijk en klaar om het viertal te entertainen. Gek wat een beetje ‘mensen kijken’ kan doen, of hoe je vrolijker kunt worden van kijken naar ‘het leven’. Ik moet dat dringend weer wat meer doen.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “‘Ik wil twee vriendjes’, zegt Polly. ‘Als er dan eentje doodgaat, heb ik er tenminste nog eentje over'”
• Uit het hart van Hannelore: “Soms mis ik het wel, dat niet nadenken en gewoon dóén”
• Uit het hart van Hannelore: “Soms is hulp vragen simpelweg het beste wat je kunt doen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!