Uit het hart van Hannelore: “Hoppe herhaalt hoe flink Polly is. Zij zegt dat hij lief is”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Met twee is alles makkelijker

Na anderhalve week vakantie met mijn zus, trekt zij met de kinderen terug huiswaarts. We staan op dat moment op een kleine familiecamping ergens in Midden-Frankrijk. Zelf blijf ik nog enkele dagen hangen met de kinderen. Even wij met ons drieën, weg van alles, ook daar keek ik naar uit.

We hebben een plaats helemaal achteraan op de camping, ver van de anderen. De plek is voor meerdere redenen een zegen. Het is een camping waar vooral families met (heel) jonge kinderen verblijven, dus ’s ochtends begint het kindergejengel – want ja, dat is het – al in de vroege uren. Op ons afgelegen plekje horen we daar niks van.

We zijn nu bijna vijf weken na het fietswielongeluk en Polly’s wonde heeft nog steeds dagelijks verzorging nodig

Wanneer ik toch eens ’s ochtends vroeg naar het toilet trippel, zie ik ouders met enorme wallen onder de ogen. Ik besef dat ik geluk heb en kruip na de ochtendtrip weer onder de dons bij mijn kinderen in de tent. Dat die zo afgelegen en vlak aan de rand van het bos staat, zorgt er bovendien voor dat we zo goed als elke avond een hertje uit het bos zien komen en dat er ’s nachts dierengeluiden te horen zijn. Het zorgt voor rust in hoofd en lijf.

Maar voor Polly is de afgelegen plek vooral belangrijk voor haar wondverzorging. Hoe minder mensen in de buurt, hoe minder schrik ze heeft dat iemand haar zal horen. We zijn nu bijna vijf weken na het fietswielongeluk en de wonde heeft nog steeds dagelijks verzorging nodig. De dokter heeft vlak voor we vertrokken alles nog eens goed uitgelegd, maar tijdens de eerste week was ik toch blij dat mijn zus erbij was, want net als bij de dokter verandert Polly bij elke verzorging in een klein monstertje.

De verzorging is elke dag opnieuw een strijd, met Polly die tegenargumenten bovenhaalt als een volleerd advocaat

Die verzorging stelt niet zo heel erg veel meer voor en het resultaat ziet er elke dag beter uit, maar het kind wordt elke keer overmand door een panische angst. Dat er nog pijn is, staat vast, maar het gebrul komt vooral voort uit blinde paniek. Ze panikeert zelfs al door erover te praten, zo diep zit de schrik.

Dus verzorgen mijn zus en ik die eerste week samen. Ik haal mijn beste verpleegsterkunsten boven, mijn zus houdt Polly vast, probeert haar te kalmeren en houdt haar beentjes tegen, zodat ik geen voetje in mijn gezicht krijg. Het is elke dag opnieuw een strijd, met Polly die tegenargumenten bovenhaalt als een volleerd advocaat. Maar iedere keer moet de advocaat het onderspit delven. Er zit niks anders op.

Hoewel de verzorging elke dag een tikkeltje makkelijker en sneller gaat en Polly iets rustiger lijkt te worden, krijg ik toch schrik voor de dag waarop mijn zus terug naar huis zal gaan en ik er dus alleen voor sta. Met twee is alles makkelijker, dat weet ik meer dan wie ook. En hoewel ik het liever niet aan Hoppe vraag, doe ik het uiteindelijk toch. Het is niet de taak van een tienjarige jongen om zijn kleine zusje te troosten, maar ik zie geen andere mogelijkheid.

Hoppe verbaast me met zijn rust. Hij buigt zich over zijn zusje en praat rustig op haar in

In haar angst laat Polly geen onbekenden toe en de wonde niet verzorgen, is geen optie. Op de eerste dag na het vertrek van mijn zus beginnen Hoppe en ik aan wat waarschijnlijk onze moeilijkste opdracht van de vakantie zal worden. Maar Hoppe verbaast me met zijn rust. Hij buigt zich over zijn zusje en praat rustig op haar in. Terwijl ik de wonde verzorg, moet ik me inhouden niet emotioneel te worden.

Polly kijkt met grote ogen naar haar broer, maar huilt slechts heel zachtjes terwijl ik bezig ben met haar voetje. Van haar eerdere gebrul is niks te bespeuren, toevallige passanten zouden niet eens merken dat er iets gaande is. Hoppe blijft herhalen hoe flink ze is. Amper een minuutje later zijn we al klaar en liggen de twee vrolijk naast elkaar op het bed te tetteren. Hoppe feliciteert Polly, zij zegt met een zacht stemmetje dat hij lief is. En dat ze ’t vanaf nu niet erg meer zal vinden, die voetverzorging.

Er is iets tussen die twee, ook al zullen ze het niet gauw toegeven (de coole tienerzoon al zeker niet). Maar dat ze elkaar graag zien én altijd voor elkaar zullen zorgen, daar ben ik nu al van overtuigd. En ook dat geeft rust in een soms overvol moederhoofd.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik maak nieuwe dromen met de kinderen”
• Uit het hart van Hannelore: “Ooit komt er weer een dag waarop ik uit mijn dak ga op een feest. Alles op z’n tijd”
• Uit het hart van Hannelore: “Als ik de tijd kon terugdraaien, vergat ik nooit een fietsstoeltje en zorgde ik dat Stijn een defibrillator had”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!