Uit het hart van Hannelore: “Telkens als ik de fiets van Stijn in het huis van het lief zie staan, lijkt de cirkel rond”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Een vriendin wordt veertig en geeft een verjaardagsfeestje in de tuin. Zon, wafels, spelende kinderen en aperitief. Een perfect plan. De vriendin is een van de mensen via wie ik het lief leerde kennen. Ze zijn allebei deel van een vriendengroep waar Stijn ook al eens in belandde.

“Het feestje is spannend voor ons allebei, nu we daar voor het eerst als koppel onder vrienden zullen komen”

Het lief en Stijn fietsten weleens naast elkaar, of zagen elkaar bij concerten. Bovendien kocht het lief de koersfiets van Stijn over, kort na zijn overlijden, toen ik dat ding in de berging niet meer kon zien zonder in huilen uit te barsten. En al ben ik heel voorzichtig in wat ik denk, nu ik die fiets bij het lief in huis zie staan, lijkt de cirkel op een mooie manier rond.

Het feestje is spannend voor ons allebei, nu we daar voor het eerst als koppel onder vrienden zullen komen, maar de onrust is duidelijk meer aanwezig bij mij dan bij hem. Hij is sowieso socialer en trekt zich minder aan van wat anderen denken. Dagen op voorhand voel ik de stress al in mijn lijf, al probeer ik die te onderdrukken, het meest nog door tegen het lief te zeggen dat ik he-le-maal geen stress voel. “Nee hoor, kan ik al-le-maal aan”, zeg ik, terwijl ik alleen maar paniek voel opkomen.

De dag zelf pikken twee vrienden me op, zodat ik niet alleen hoef te arriveren. Dat doen veel vrienden al sinds Stijn er niet meer is en ik ben hen daar dankbaar voor. Het lief is al op het feestje, zelf moet ik de kinderen nog naar verschillende locaties brengen. Maar als we al fietsend bij het huis van de vriendin aankomen en via de zijkant van het huis de tuin in wandelen, zakt de moed me volledig in de schoenen.

Het terras en de tuin staat vol mensen, het lief staat ergens helemaal achteraan te babbelen, en het enige wat door mijn hoofd schiet, is: weg hier. Zo snel mogelijk. Mijn keel lijkt te worden dichtgesnoerd en ik glip het huis binnen, in de hoop dat niemand mij gezien heeft. Binnen tref ik de jarige aan, in de keuken. Ik lijk te hyperventileren, iets wat ik nooit eerder heb gevoeld. Terwijl ik de tranen voel opkomen en ik de vriendin ongerust naar mij zie kijken, hoor ik mezelf zeggen: “Ik besef ineens dat ik voor die mensen niet meer ‘Hannelore van Stijn’ ben.”

Terwijl ik het luidop zeg, zijn de tranen daar, alsof er ineens een enorme last van mijn schouders valt. De vriendin kijkt mij verbaasd aan, glimlacht, zegt dat ik moet ademhalen, dat het oké is, dat niemand daarmee bezig is, dat iedereen alleen maar blij is voor mij én voor het lief, voor ons. Dat niemand denkt: o jee, die Hannelore, dat is eigenlijk de weduwe van Stijn en nu heeft die een nieuwe relatie, shame on her, niemand.

“Ik hoor mezelf zeggen dat ik ineens besef dat ik voor die mensen niet meer ‘Hannelore van Stijn’ ben”

Pas na enkele minuten verdwijnt de waas wat voor mijn ogen en als ik na enige tijd weer buiten sta en me door de mensen naar achter in de tuin wurm, richting het lief, kan ik weer een beetje nadenken. Het lief ziet de onrust in mijn ogen, vraagt of ik oké ben. Ik knik alleen maar, zeg dat ik het later wel zal vertellen. Ik meng me onder wat vrienden, maar het voelt alsof mijn hoofd en lijf volledig geblokkeerd zijn. Alsof ik niet meer kan functioneren. Ik sta er wat ongemakkelijk bij, praat amper, weet me geen houding te geven. Ik voel me ongelooflijk hard op mijn ongemak, maar niemand lijkt het op te merken. Gelukkig maar.

Pas wanneer de avond valt en we nog met slechts een tiental mensen overblijven, durf ik tegen het lief te zeggen wat door mijn hoofd ging, hoeveel verdriet ik voelde, hoe hard het besef was aangekomen. Maar het lief is een en al begrip, zegt dat het helemaal niet zo raar is, dat hij het niet als kwetsend ervaart, dat het alweer een horde is die ik moest nemen, een horde in een extreem survivalparcours waarin ik mezelf al enkele jaren bevind.

Ik ben niet meer ‘de vrouw van Stijn.’ Ik ben nu samen met iemand anders. Dat is de realiteit. En dat besef viel even rauw en hard op mijn bord. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer gelukkig kan of mag zijn. Ook dat besef kwam aan. Stijn zou het niet anders hebben gewild, hij zou blij zijn dat ik gelukkig ben. Of aan het worden ben. Tijd dus voor nieuwe hoofdstukken, tijd nu voor mezelf.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Pas wanneer de kinderen content in bed liggen, is er tijd voor het lief en mij”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik ga één regel proberen toe te passen op alles in mijn leven: chillen is ook een kunst”
• Uit het hart van Hannelore: “Als je er niet op wacht, is het er ineens. Is híj er ineens”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!