Uit het hart van Hannelore: “Voor één keer leek het internet geen beerput van haat”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Nadat mijn column over ‘het lief ’ verschenen was, die ene pagina waarin ik voor het eerst over zijn bestaan sprak, werd ik ineens bestookt met vragen. Van lezers, lezeressen en lotgenoten. Mensen die vooral benieuwd waren, die me alle geluk wilden toewensen. Lotgenoten in dezelfde situatie lieten weten dat ze het herkenden, lotgenoten aan het begin van de helse rit stuurden dat ze zich optrekken aan mijn nieuwe geluk, lezeressen stuurden berichten naar de redactie en de oprechte warmte spatte ervan af. Sommige toonde ik aan het lief, omdat ik wist dat het hele ‘we komen ermee naar buiten’ ook voor hem spannend was.

“Ik stond perplex. Waarom zou het feit dat ik een lief heb in godsnaam in de krant moeten staan?”

Mijn fijne gevoel keerde echter toen ik bij de bakker werd aangesproken door een voor mij onbekende vrouw. Ze keek mij langer aan dan je van een onbekende verwacht en zei iets wat ik niet had zien aankomen. “Moh, ik heb u gezien in de krant daarnet!” schetterde ze. “Gij zijt die zangeres en ge hebt een nieuw lief, toch? Allé zeg, wat een toeval dat ik u dan zo zie bij de bakker nu. Proficiat, hé.” Ze produceerde een vette knipoog, klopte me even op mijn arm en draaide zich om om brood te bestellen.

Ik stond perplex. Waarom zou het feit dat ik een lief heb in godsnaam in de krant moeten staan? Waar is de nieuwswaarde? Het angstzweet brak me uit. Ik had hier helemaal geen zin in. Wat in de krant staat, verschijnt ook op internet, wat op het wereldwijde web staat, impliceert bagger. Waar ik dus niet op zat te wachten. Ja, ik had het in mijn column over mijn lief gehad, maar had bewust de term ‘het lief ’ gebruikt, geen naam, geen info, net omdat we het allebei niet nodig vinden om het op te blazen. Ik kon er simpelweg niet onderuit om hem in mijn columns te benoemen, aangezien hij deel uitmaakt van ons leven hier en dat nu eenmaal de boventoon van mijn columns voert. Maar dat dat een nieuwsitem moest worden? Hallo? Nee, die had ik niet zien aankomen.

De uren nadien dacht ik het nieuws te kunnen ontlopen. Bagger lezen op internet doe ik sowieso al jaren niet meer en zure reacties probeer ik zoveel mogelijk te negeren, maar gedurende de dag kon ik er niet omheen. Vrienden stuurden vrolijke berichtjes (“haha, in de krant!”), de mama van Stijn stuurde een foto van een krantenartikel, mijn eigen mama vroeg of ik om kon met de heisa, het lief zei “Shit, ik heb dat precies toch wat onderschat” en ik dacht lekker naïef: och, wat vandaag nieuws is, wordt morgen bedolven onder aardappelschillen.

Maar het spookte door mijn hoofd, want ik weet hoe hard mensen kunnen zijn, hoe idioot en zuur de online nitwits aan de digitale cafétoog kunnen zitten zagen. En met het excuus dat ik me wel wilde verdedigen bij criticasters, overtuigde ik mezelf dat het oké was om tóch eens naar reacties te kijken op internet, nochtans goed wetend dat ik er diep ongelukkig van zou kunnen worden. Maar wat werd ik aangenaam verrast! Voor één keer leek het wereldwijde web géén riool, géén beerput. Los van enkele zageventen die – geheel terecht, trouwens – vroegen wat de nieuwswaarde van het item was, was er alleen maar warmte.

Compleet onbekenden wensten ons geluk toe, wildvreemden schreven oprecht blij voor mij te zijn. En tussen al dat moois was daar ook dat ene zinnetje. Iemand schreef “Ik ga Stijn wel een beetje missen in je columns. Het voelt ook voor ons wat als een afscheid.” Heel stil werd ik van die zin. Omdat ik er misschien te weinig bij stilsta hoe Stijn ook bij lezers een mens van vlees en bloed is geworden, hoe er de afgelopen jaren met ons is meegeleefd. Alsof Stijn een personage was in een wekelijkse soap op televisie en hij nu uit de serie werd geschreven, alsof hij nu plaats moet maken voor een nieuwe acteur.

“Compleet onbekenden wensten ons geluk toe, wildvreemden schreven oprecht blij voor mij te zijn”

Maar laat één ding heel duidelijk wezen: Stijn is niet weg, niet uit een serie geschreven, en al helemaal niet uit ons leven hier. Zijn plaats staat vast en hij zal hier nog heel vaak passeren. Nieuwe liefde betekent niet dat je iemand zomaar ineens vergeet, je geeft het verdriet, het gemis én de ‘oude liefde’ alleen maar een nieuwe plaats in je hoofd.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar wat waren die dagen alleen met het lief een cadeau”
• Uit het hart van Hannelore: “Telkens als ik de fiets van Stijn in het huis van het lief zie staan, lijkt de cirkel rond”
• Uit het hart van Hannelore: “Pas wanneer de kinderen content in bed liggen, is er tijd voor het lief en mij”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!