Uit het hart van Hannelore: “Als kinderen wéten dat ze mogen praten of huilen wanneer ze dat willen, dan kunnen ze zich op meer plaatsen dan enkel thuis, veilig voelen”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Een ode aan de school van mijn kinderen

Op de school van de kinderen wordt afscheid genomen van de directrice, die met pensioen gaat. Omwille van corona is het geen afscheidsfeest zoals het zou moeten zijn, maar de dag zomaar laten passeren, wil niemand. Dus kunnen ouders via een livestream volgen wat de kinderen op de speelplaats doen en worden we er – helaas – nog eens goed op gewezen hoe moeilijk eender welk soort afscheid is met een mondmasker op en zonder de vele knuffels. Voor de directrice lijkt het mondmasker deze ene keer zeer welgekomen. Je kunt een pak beter wegsteken hoe je emoties het overnemen achter zo’n lapje stof, ik kan het weten.

Aan de ouders werd gevraagd om na school een erehaag te vormen, dus staan we z’n allen aan de schoolpoort, allemaal met een mondmasker op, flink op anderhalve meter, in de gietende regen. En we applaudisseren, met liefde.

Terwijl de directrice bedeesd en ontroerd door de erehaag loopt, merk ik dat ik het moeilijk krijg, dat ik me sterker moet houden dan ik me eigenlijk voel. Dat ik niet wil gaan huilen, want het is er niet het moment voor. In mezelf vloekend probeer ik de tranen tegen te houden, blij dat het regent. Het lijkt idioot, maar het vertrek van de directrice voelt alsof ik alweer een hoofdstuk moet afsluiten waarin Stijn zo aanwezig was.

Een kleine tien jaar geleden zochten we een school voor Hoppe. In vele steden was het aanmeldsysteem ingevoerd om je kind in een school in te schrijven, dus Hoppe was nog maar uit mijn buik of we waren al scholen aan het bezoeken. Het voelde absurd om een kind dat nog niet eens kon kruipen al in te schrijven in een school, maar er zat niks anders op.

Bij elk bezoek was er wel iets wat niet goed voelde. Tot we op bezoek konden in de school vlak bij ons huis, daar leek alles te kloppen. Zowel de aanpak als de omgeving voelde goed, hoewel de school in een druk stadsdeel ligt, vlak aan het station en aan een compleet absurd verkeersknooppunt.

“Toen Stijn stierf, ontdekte ik pas hoe goed het team van Hoppe’s school daar alles in de hand had. Hoe ze voor de eerste keer met zo’n verlies te maken kregen en hoe ze het aanpakten”

Twee jaar later rolden we samen met Hoppe het leven van een schoolgaand kind in en dachten er niet veel bij na. Zolang de dingen goed lopen, valt er weinig op. Maar toen Stijn stierf, ontdekte ik pas hoe goed het team daar alles in de hand had. Hoe ze voor de eerste keer met zo’n verlies te maken kregen en hoe ze het aanpakten. De warmte was ongelooflijk. Oké, toegegeven, Stijn was een opmerkelijk figuur geweest in de school, de eeuwige vrolijkerd, de chaoot die overal wel ergens kwam helpen, maar vooral: de vriendelijkheid in persoon. Hij werd duidelijk gemist. Maar dat hij zo’n impact had gehad, wist ik niet. Een poetsvrouw gaf me tijdens één van de eerste dagen een knuffel en zei dat Stijn “die papa was die élke keer goeiedag zei.” Het trof me hoeveel dat zei over Stijn.

Ik hoorde en las verhalen van lotgenoten. Over hoe koud ‘de school’ met het kind en het gemis omging, hoe snel het verdriet verwerkt moest worden, hoe vaak er nog gevraagd werd naar handtekening van ‘beide ouders’, hoe snel alles vergeten werd, … Ik hoorde en las de verhalen en besefte meer en meer hoe we het getroffen hadden met onze school. Hoe de kinderen nog steeds mogen praten over hun verdriet, hoe Stijn nog geregeld ter sprake komt, hoe vaak er nog aan mij gevraagd wordt hoe het gaat, zonder daarmee de sensatie op te zoeken, hoe de foto van Stijn nog steeds in de klas van Polly hangt, hoe zijn foto mee verhuisd is van de graadklas waar Hoppe twee jaar geleden zat naar de nieuwe klas, hoe de juffen en meesters overleggen. En hoe het niet vergeten wordt.

Verwerking van verdriet hoeft op school niet non-stop aan bod te komen, maar als kinderen wéten dat ze mogen praten of huilen wanneer ze dat willen, als ze merken dat het verdriet niet doodgezwegen wordt, dan kunnen ze zich op meer plaatsen dan enkel thuis, veilig voelen. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouder die er ineens alleen voor staat, is die veilige haven zo belangrijk, hoe melig dat ook mag klinken.

Laat dit maar een ode zijn aan de school van mijn kinderen, aan de vele mensen daar, aan het veilige, warme nest. Voor de kinderen. En voor mezelf.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Je kunt op het andere kussen een foto van papa leggen en het heel dicht bij jou nemen, zegt Polly. Dan slaapt hij toch een beetje bij jou”
• Uit het hart van Hannelore: “Weg met social media: wie wil weten hoe het met me gaat, moet de vraag maar stellen”
• Uit het hart van Hannelore: “Geef me iets om handen, anders concentreer ik me ongewild te veel op het verdriet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!