Uit het hart van Hannelore: “Als je er niet op wacht, is het er ineens. Is híj er ineens”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Al vanaf de eerste maand na het overlijden van Stijn besefte ik heel hard dat ik niet gemaakt ben om de rest van mijn leven alleen te blijven. Ik kon me alleen niet voorstellen dat ik me ooit op dezelfde manier zou kunnen openstellen voor iemand zoals ik dat bij Stijn had gekund. We waren bijna vijftien jaar elkaars beste vrienden geweest, we wisten hoe en wat de ander dacht, we vertrouwden elkaar, kenden elkaars kleinste kantjes. Ik kende hem door en door, en hij mij.

Vooral dat laatste leek me onmogelijk terug te vinden bij iemand anders. Iemand die me volledig zou aanvaarden zoals ik ben, met al mijn mooie, maar ook al mijn donkere kantjes, mijn complexen, mijn nooit stilstaande hoofd. Mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, zeiden dat het een kwestie van tijd was, er werd zelfs gezegd dat de duur van rouwen in jaren wordt berekend: de tijd die je met je overleden partner samen bent geweest, gedeeld door twee.

“Hoewel ik een klankbord miste, een soulmate, een vriend… noem het hoe je wilt, ik kon niet anders dan vooral Stijn missen”

Dus rekende ik uit en telde ik af. Idioot natuurlijk, want zoiets heb je niet in de hand. Een mens klampt zich aan alles vast wanneer de dagen uitzichtloos lijken. Ik wist dat ik – als ik niet de rest van mijn leven alleen wilde blijven – ooit weer ‘de markt op moest’, zoals een vriendin het zo plastisch omschreef. “Je zult ooit moeten tonen dat je weer beschikbaar bent.” Zo zei ze het.

“Beschikbaar zijn”, ik wist helemaal niet meer hoe dat moest. Het verdriet om Stijn nam bovendien zoveel ruimte in, dat het leek alsof ik enkel nog tijd had om voor de kinderen te zorgen en mezelf zo nu en dan eens van de grond te schrapen. Beschikbaar zijn, daar was ik niet mee bezig. Ik had vrienden, ik was helemaal niet alleen. En hoewel ik een klankbord miste, een soulmate, een vriend… noem het hoe je wilt, ik kon niet anders dan vooral Stijn missen, omdat ik die dingen allemaal met hem had gehad en heel goed wist dat hij nooit meer terug zou komen.

Het laatste jaar besefte ik dat ik vooral eerst zelf gelukkig moest worden. Alleen en met mijn kinderen, mijn gezin dat uiteengescheurd en nu in herstelmodus was beland. Ik was ervan overtuigd geraakt dat ik maar bij één iemand alles had kunnen voelen, helemaal mezelf had kunnen zijn en dat die persoon drie en een half jaar geleden gestorven was. Ik had mij er zelfs bij neergelegd en vond het oké.

Maar het cliché klopt. Wanneer je er niet op wacht, is het er ineens. Zomaar, uit het niets. Het is er ineens, of beter nog: híj is er ineens. De vriend van vrienden, iemand met wie ik al langer koffie ging drinken, zonder meer. Tot het wél meer werd. Tot ik eraan toe was. Tot ik gelukkig genoeg was met mezelf en met de situatie waarin ik was beland. Tot het vizier weer openstond, zoiets.

“Ineens voelt er zoveel veilig, hoe dubbel het gevoel soms ook is”

Verliefdheid, graag zien, maakt de dagen zoveel mooier, leuker, interessanter. Er dus niet over schrijven, hier op deze bladzijde, over deze gigantische wending in mijn leven, zou niet kloppen. Maar ik geef hem hier geen naam, ik noem hem gewoon ‘het lief ’. Hij heeft er niet om gevraagd verliefd te worden op een columniste die zo openlijk over haar leven schrijft. Het moet ook voor hem veilig aanvoelen. En dat woord omschrijft veel. Veilig.

Ineens voelt er zoveel veilig, hoe dubbel het gevoel soms ook is. Er is ruimte voor Stijn, wat ik onzettend belangrijk vind, want Stijn is en blijft de vader van Hoppe en Polly, is en blijft de man die ik graag zal blijven zien. Maar er is vooral veel ruimte ook voor ‘ons’, voor het lief, voor mij. Ik had schrik dat ik zou vergelijken. Dat ik altijd zou denken: hij is Stijn niet. En zeker, ik heb al gedacht: hij is Stijn niet, simpelweg omdat hij dat gewoon niet is. Het lief is wie hij is en ik heb nog geen moment de behoefte gevoeld te vergelijken.

Het is allemaal een pak ingewikkelder dan hoe ik mijn leven voor ogen had vroeger, absoluut, en ik heb geen glazen bol, ik weet niet wat de toekomst brengt. Maar op dit moment gaan de dagen als vanzelf, is er oeverloos geduld en blaast de warmte mij omver. Wat een heerlijk gevoel is het om na zoveel verdriet weer open te staan voor iets nieuws.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Bij elk verzinsel dat Polly mij op de mouw wil spelden, lijk ik naar mezelf als klein meisje te kijken”
• Uit het hart van Hannelore: “Een vrouw die mijn columns leest, vond ze toch wat triestig. Ik werd er wat opstandig van”
• Uit het hart van Hannelore: “Als wildvreemden mij zeggen dat ik een goeie mama ben, denk ik: huh?”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!