Uit het hart van Hannelore: “Wat is het toch met kwetsbaarheid dat mensen er zo’n schrik van hebben?”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Pleidooi voor mildheid

Heel af en toe krijg ik de vraag of ik het op deze pagina niet te persoonlijk maak, of ik niet te veel van mijn leven te grabbel gooi. Ik moet er elke keer om lachen. Nee, ik gooi mijn leven – én dat van mijn kinderen – niet te grabbel, ik vertel enkel wat ik wil vertellen. Er is niemand die me dwingt iets te schrijven wat ik liever niet vertel, niemand die mij vraagt mijn diepste zielenroerselen prijs te geven. Ik ben baas over wat ik wil vertellen. Dat is het mooie aan kwetsbaar durven zijn, je kunt zelf de grenzen bepalen.

“Onlangs vroeg iemand aan mijn moeder of het allemaal niet wat te persoonlijk is, wat ik schrijf. Waarom vinden zoveel mensen eerlijkheid beangstigend?”

Bovendien luister ik naar mijn kinderen. Hoppe wordt ouder en zegt al eens: “Mama, schrijf dat niet in een column, hé”. Het zou maar wat grof zijn om dat te negeren. Er is ontzettend veel uit mijn en hun leven dat ik nooit zal delen met mensen die ons niet kennen, dat niet buiten de vier muren van ons huis gaat.

Onlangs nog vroeg iemand aan mijn moeder of het niet allemaal wat te persoonlijk is, wat ik schrijf. Het was niet de eerste keer dat ze die vraag voorgeschoteld kreeg (dat krijg je natuurlijk met zo’n dochter die haar hart vaak op tafel legt – sorry mama!). Maar waarom wordt zo’n vraag in godsnaam gesteld? Waarom vinden zoveel mensen eerlijkheid beangstigend? Ik schrijf over wat me raakt, wat me bezighoudt, wat ik de moeite waard vind om met mensen te delen.

Dat de afgelopen tweeënhalf jaar overheerst werden door verdriet, maar ook door de veerkracht en vrolijkheid van mijn kinderen, door de zoektocht naar wie ik wil zijn nu ik geen ‘vrouw van’ meer ben, is niet meer dan normaal. Het ís nu eenmaal niet anders, wanneer je op jonge leeftijd weduwe of weduwnaar wordt, overschaduwt dat je leven. Hoelang dat duurt, hangt af van wie je bent of wilt zijn, hoe je omringd bent, hoe je in het leven staat.

“Er is weinig positief aan een overlijden, maar nadien leef je als achterblijver sowieso bewuster”

Zijn er mensen in mijn omgeving die door al mijn eerlijkheid afstand hebben genomen? Zeker. Verdriet is een raar beestje, het besluipt je op de meest onverwachte momenten en het maakt je meer dan waarschijnlijk niet altijd het meest vrolijke gezelschap. De mensen die je vaker opzoeken, met wie je veel contact hebt, zien gelukkig ook de gelukkige momenten die in schril contrast staan met dat grote verdriet. Het zijn díe mensen, de mensen bij wie je het kwetsbaarst durft te zijn, aan wie je het meeste hebt, na een verlies als wat hier plaatsgevonden heeft.

Ooit schreef ik het al eens: na iets wat je leven helemaal overhoop heeft gegooid, worden vriendschappen en relaties heel helder. Ze worden op scherp gesteld en je leert wie er is en wie er misschien nooit was. Die lessen zijn hard, maar maken vriendschappen ook waardevoller. Er is weinig positief aan een overlijden, maar nadien leef je als achterblijver sowieso bewuster.

“Kwetsbaar en open zijn hoeft niet te betekenen dat je nooit gelukkig bent”

Wat is het toch met kwetsbaarheid dat mensen er zo’n schrik van hebben? Is het uit schrik voor wat anderen zullen denken als ze zichzelf kwetsbaar opstellen? Of gruwelen ze van de kwetsbaarheid bij anderen? Ik heb me de eerste dagen na het overlijden zo kwetsbaar gevoeld als een pasgeboren baby, volledig overgeleverd aan de situatie, aan familie en vrienden, en ik heb het overleefd. Zo erg kan kwetsbaarheid dan toch niet zijn?

Kwetsbaar en open zijn hoeft bovendien niet te betekenen dat je nooit gelukkig bent. Ik kan na tweeënhalf jaar, met de hand op het hart, zeggen dat de vrolijke dagen in aantal de donkere overstijgen. Gelukkig maar. En stilaan sluipt daar ook wat meer van in mijn schrijven, want het intense verdriet bundelt zich meer en hangt niet meer elke dag aan mijn schouders.

Gun iedereen toch z’n kwetsbaarheid. Wil de ene dat zijn binnen de veilige muren van zijn huis en wil de ander dat liever van de daken schreeuwen, in de hoop te worden gehoord, erkenning te vinden? Laat dat dan toch gewoon gebeuren. Laat iedereen in zijn waarde. Leef en laat leven. Ik heb het al zo vaak gezegd, maar wees wat milder voor elkaar. Dat die oproep door sommigen wordt aanzien als een melige, zweverige hulpkreet, zegt meer over hen dan over al wie milder wil zijn.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “‘Een voetbal? Papa zit toch niet in een voetbal?’ giechelt Polly”
• Uit het hart van Hannelore: “Hoppe herhaalt hoe flink Polly is. Zij zegt dat hij lief is”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik maak nieuwe dromen met de kinderen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!