Begin vorig jaar verloor Hannelore (36) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Plots alleen
Ben je egoïstisch als je kinderen op de wereld zet? Het is een vraag die het onder vrienden al meermaals tot gespreksonderwerp schopte. De vraag werd nooit gesteld vanuit het oogpunt anderen een schuldgevoel te geven, wel om het onderwerp überhaupt op tafel te mógen leggen. Er werd geopperd dat voortplanting het enige is waar de mens voor op de wereld is. Maar even vaak werd gezegd dat we een bende idioten waren om ons per se voort te willen planten, want de wereld was sowieso al om zeep. Die laatste zin kwam vaak uit de mond van iemand die ofwel geen kinderen wilde, ofwel er al had maar er niet zo gelukkig mee was.
Zelf weet ik nog altijd niet goed welk standpunt ik inneem. Stijn en ik wilden een gezin en kinderen hoorden daarbij, anders waren we gewoon een koppel. Niettemin vroegen we het ons wel vaak af: willen we kinderen op de wereld zetten terwijl er zoveel is waarvan we hopen dat ze het nooit moeten meemaken? Hadden we dus niet beter moeten nadenken vóór we eraan begonnen? Stijn bleef altijd zijn rustige zelve, zei: ‘Als er ooit iets fout loopt, hoe klein of groot ook, dan pakken we dat samen aan.’ Wist ik het antwoord op een vraag niet, dan wist hij het wel, en omgekeerd. En wisten we het allebei niet, dan was ook dat tenminste ‘samen’. In ‘niet weten’ schuilt evenveel schoonheid.
“Hoe bescherm je je kinderen tegen alles wat op hen afkomt? Als je die vraag te vaak herhaalt in je hoofd, word je gek”
Je wilt je kinderen beschermen, maar hen ook weerbaar maken, want het is geen mooie wereldbol waar je hen op hebt gezet, dus is het je plicht ervoor te zorgen dat ze kunnen en mogen genieten van mooie dingen op die voortdraaiende bol. Genieten van vrienden, van familie, van kleine dingen… Omringd worden door liefde. Maar je moet er ook voor zorgen dat ze tegen een stootje kunnen, want er is een realiteit die je af en toe onder ogen moet durven zien. Je wilt hen opvoeden tot warme volwassenen, maar hen ook de vrijheid geven om te vallen en weer te leren opstaan. In theorie klinkt dat allemaal mooi, de praktijk is niet altijd even simpel. Hoe bescherm je je kinderen in godsnaam tegen alles wat op hen afkomt? Als je die vraag te vaak herhaalt in je hoofd, word je gek. Je weet dat je hen ooit los zult moeten laten en je wilt dat ze daar klaar voor zijn, ooit. Hoe? Daar hadden zowel Stijn als ik het raden naar, maar we zouden het met ons tweeën aanpakken, dus dat zou wel lukken.
“Ineens moest ik een dubbele rol spelen. Er werd mij niet gevraagd moeder én vader te zijn. Ik stond er plots alleen voor”
Toen Stijn vorig jaar wegviel, verdween ook het veilige gevoel er niet alleen voor te staan. Ineens moest ik een dubbele rol spelen. Er werd mij niet gevraagd moeder én vader te zijn – dat lukt trouwens niemand – maar ik werd binnen het gezin wel plotsklaps het enige aanspreekpunt voor mijn kinderen, de enige volwassene. Er zijn veel vrienden en familie om ons heen, maar hier in huis stond ik er ineens alleen voor. Je kunt raad vragen aan anderen, maar uiteindelijk moet je over heel veel dingen alleen beslissen. Het begon nog geen maand na het overlijden van Stijn, toen de kindercardioloog mij zei: ‘Jij bent de ouder, jij beslist’, op de vraag of het hartje van Polly extra hulp moest krijgen.
Er zijn heel veel dingen waar je over nadenkt wanneer je ineens alleen instaat voor de opvoeding van je kinderen, een keuze die je zelf nooit zou hebben gemaakt. Hoe leg je hen op een goeie manier uit dat elke mens evenveel waard is? Hoe leg je hen uit dat er mensen zijn die anderen minderwaardig vinden puur omwille van de kleur van hun huid? Hoe leg je hen uit dat er een nieuw virus werd ontdekt, zonder hen de stuipen op het lijf te jagen? Hoe loods je hen op de fiets veilig door het verkeer? Hoe kun je hen beschermen tegen verdriet, tegen angst, tegen… Je kunt de hele tijd denken: wat zou de ander hebben gedaan?, maar dat blijf je niet volhouden. Er komt een punt waarop je knopen in je eentje moet durven doorhakken, waarop je moet leren vertrouwen op wat je zelf beslist.
Natuurlijk weet ik dat ik Hoppe en Polly ooit zal moeten loslaten, dat ik hen niet tegen alles kan beschermen, dat dat ook niet was gelukt als Stijn er wél nog was geweest. Maar één ding staat vast: ze hebben genoeg meegemaakt voor een hele tijd, die twee. Nu hou ik hen nog even heel dicht bij mij.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Als je man sterft, dan doe je de dingen gewoon. Ook een metershoog glazen dak poetsen…”
- Uit het hart van Hannelore: “Koppig en trots als ik ben, wil ik veel zelf doen. Maar soms heb je simpelweg hulp nodig”
- Uit het hart van Hannelore: “Het heeft me maanden gekost, maar sinds kort zie ik het kerkhof weer als een mooie plek”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!