Uit het hart van Hannelore: “Toen Stijns hart faalde, had ik alleen mezelf om op terug te vallen”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Kun jij reanimeren?

Ergens op een veld ging iemand tegen de vlakte, zei een hart: “Ik hou er even mee op.” Het was een belangrijk veld, bij een spel waar (te) veel belang aan wordt gehecht en de iemand die tegen de vlakte ging, was niet alleen belangrijk voor vrienden en familie, maar ook voor een land, een vlag, een werelddeel. De val gebeurde voor het oog van de camera en in menig huiskamer werd naar adem gehapt.

De voetbalspeler wiens hart het begaf, werd meteen omringd door collega’s en in geen tijd stond een medisch team rond de man. Hij werd gereanimeerd en overleefde. Hij had geluk. De snelheid waarmee het medische team vanaf de zijlijn naar hem toe rende en zich over hem heen boog, straalde – ondanks de sereniteit waarmee de spelers hun ploegmakker afschermden voor het publiek – spektakel uit.

Aangezien ik de voetbalgekte niet zo volg, zag ik de beelden pas daags nadien, toen de man al gemonitord werd in het ziekenhuis. Ik herkende veel, maar wist ook dat de kans dat je in het dagelijkse leven omringd wordt door hulpverleners, eerder klein te noemen is.

Gelukkig kon ik “ja” antwoorden op de vraag “Weet je hoe je moet reanimeren?”

Toen Stijns hart faalde, was er geen medisch team dat mij te hulp schoot. Ik had alleen mezelf om op terug te vallen, mijn eigen kennis, mijn eigen alertheid. Ik belde de noodcentrale, vroeg om een ambulance en begon met wat ik dacht dat nodig was.
Hem op zijn rug draaien, zijn hoofd kantelen om de luchtwegen vrij te maken, mijn oor dicht bij zijn neus houden om de luchtstroom te horen… Gelukkig hebben mensen van de noodcentrale oeverloos geduld, gelukkig had ik iemand aan de lijn die me kalmeerde.

Maar vooral: gelukkig kon ik “ja” antwoorden op de vraag “Weet je hoe je moet reanimeren?” Ik had er geen idee meer van hoelang het geleden was dat ik de laatste keer alles had opgefrist, maar in alle jaren voorheen had ik zo nu en dan een cursus eerste hulp gevolgd. En zoals met alles: wat je regelmatig herhaalt, blijft hangen. Dat je door de kracht waarmee je pompt op een borstkas, ribben kunt breken, heb ik die nacht pas ondervonden, en die krakende klank zal me de rest van mijn leven bijblijven.

Nog steeds ben ik – ondanks al het verdriet – trots op mezelf, omdat ik niet hulpeloos heb staan toekijken

De man van de noodcentrale zei dat ik vooral moest blijven doorgaan met wat ik deed. En hoewel ik er soms op vloek, die af en toe terugkerende klank van die brekende ribben herinnert er mij nog vaak aan dat ik alles op alles heb gezet om Stijn te redden, ook al mocht het uiteindelijk niet baten. Toen de hulpdiensten arriveerden, was Stijn meer dan waarschijnlijk al vertrokken. Maar nog steeds ben ik – ondanks al het verdriet – trots op mezelf, omdat ik niet hulpeloos heb staan toekijken toen hij stierf. En hoewel niemand schuld heeft in ons verhaal, weet ik niet of ik mezelf die hulpeloosheid had kunnen vergeven.

Sinds Stijn overleden is, roep ik regelmatig op om te leren reanimeren. Cursussen EHBO zouden ondertussen opgenomen zijn in de leerdoelstellingen van het onderwijs, maar er zijn nog te weinig scholen die het daadwerkelijk toepassen. Ik frons soms mijn wenkbrauwen bij bepaalde leerstof in het onderwijs, terwijl ik heel graag zou hebben dat mijn kinderen ooit afstuderen met meer dan enkel theoretische kennis.

We leven met zoveel mensen op deze aardbol en vergeten soms hoe hard we van elkaar afhankelijk zijn. We verspillen tijd en energie aan banale dingen, maar vergeten heel vaak hoe klein en nietig we maar zijn. Hoe snel het voorbij kan zijn. En hoeveel verdriet dat veroorzaakt bij wie achterblijft. Een cursus eerste hulp is niet heilig, soms komt hulp gewoon te laat. Als de natuur beslist dat het voorbij is, dan is dat zo.

Maar als je door zo’n cursus zelfzekerder bent wanneer je ooit – zeg nooit ‘nooit’ – een mens met een hartaanval kunt helpen, als je weet hoe je een brandwonde moet verzorgen, als je weet hoe je een stukje voedsel uit de keel van een stikkende tafelgenoot kunt krijgen… waarom zou je zo’n cursus dan in godsnaam niet volgen? Je verliest een klein beetje tijd, maar je wint op zoveel vlakken. Blijf niet aan de zijlijn staan wanneer iemand onderuitgaat. Wees zelf het medische team.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Bij elke reclame voor Vaderdag schreeuwen de woorden je toe: ‘Jij kunt niet vieren!’”
• Uit het hart van Hannelore: “Laat iedereen z’n geluk toch zoeken. Als je bij die zoektocht maar niemand kwetst”
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Hoe schoon jij je verdriet draagt,’ zegt de vriend, ‘meer mensen zouden dat moeten durven’ “

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!