Uit het hart van Hannelore: “Het doet deugd als mensen die dicht bij ons staan quasi terloops zeggen hoe goed we het doen”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Belangrijke schouderklopjes

Het zit hem soms in kleine dingen. Wanneer je een hele tijd tegen de grond hing, wanneer je uit een dal gekropen bent, verdriet hebt verwerkt, wanneer je ontredderd was, wanhopig, compleet van de kaart, wanneer je het even echt niet meer wist en uiteindelijk tóch omhoog wist te klauteren en je overeind wist te houden in de stormwind boven op die gigantische berg, wanneer het even heel donker leek te zijn en je terug in die ene lichtbundel kon gaan staan (hoe fijn de bundel ook is), wanneer alles uitzichtloos leek en je er toch maar weer wat sprankels hoop in wist te blazen… soms zit het hem dan in de allerkleinste dingen om een dag goed te maken.

“Een klein, warm gebaar kan de dag weer kleur geven”

Een vriendelijk woord aan de schoolpoort, de glimlach van de kassierster, een brief in de bus, een onverwacht lief bericht, de chauffeur die stopt om je over te laten op het zebrapad, de vrolijke treinconductrice, een straal zon na een stortbui, het gelach van de kinderen… Het hoeft echt niet veel te zijn. Een moeilijk moment kan mijn humeur de dieperik in laten tuimelen, maar een klein, warm gebaar kan de dag net zo goed weer kleur geven.

Ik heb altijd een soort volhardendheid gehad, een koppigheid, die me uiteindelijk altijd overal wist door te slepen, maar sinds Stijn is overleden, heeft die volhardendheid een knauw gekregen. Sindsdien merk ik meer en meer dat ik af en toe nood heb aan bevestiging. Een zachte schouderklop, iemand die zegt: “Je doet het goed.” Niet de wildvreemde die een bericht stuurt via sociale media, niet de vrouw bij de bakker die mijn columns leest, niet de nieuwe buren die Stijn nooit hebben gekend… Al die mensen zijn fantastisch, al die berichten doen deugd, elk woord neem ik binnen en zorgt voor warmte.

Maar het is pas wanneer iemand die mij al kende vóór Stijn stierf, het is pas als díé mensen iets zeggen, dat ik er dagen van kan leven, op kan teren. Pas dan wordt een slechte dag écht beter. Alsof dat extra duwtje wordt gegeven waar ik onbewust nood aan had. De mensen die gezien hebben hoe het gezin liep toen we nog met z’n tweetjes waren en die nu zien hoe ik het in mijn eentje ook weet te klaren, die zien dat ik de kinderen ook in mijn eentje alle liefde en warmte geef. En dat ik mijn best doe. Met de nodige struikelblokken, maar toch: mijn stin-ken-de best.

Het is die bevestiging die ik – als mens, als (jonge, alleenstaande) moeder – soms nodig heb, hoe lastig ik het er in al mijn fierheid soms ook mee heb. Ik wilde het allemaal zo graag kunnen zónder die schouderklop en stond er lange tijd te weinig bij stil dat je dat als koppel wél doet: elkaar complimenten geven over de opvoeding. Die ene persoon die mij dagelijks had kunnen zeggen of ik het al dan niet goed doe, met wie ik het allemaal samen had kunnen doen (met vallen en opstaan), die is er simpelweg niet meer.

Het valt me op dat ik geen bevestiging meer zoek op andere vlakken, ik zoek geen podium meer op (letterlijk en figuurlijk). Dat is vreemd voor iemand die zo’n vijftien jaar op het podium heeft gestaan, waar je door het applaus alleen al bevestiging met hopen krijgt. Ik weet ondertussen waar mijn talenten – wel en niet – liggen en ik weet wat mijn ‘waarde’ is, naar mezelf en naar anderen toe. Ik heb geen bevestiging meer nodig op dat vlak. Ik wil de beste niet zijn, ik hoef niet bovenaan eender welk lijstje te staan, het is allemaal goed zoals het is. Ik doe waar ik gelukkig van word en ik besef dat niet iedereen dat kan zeggen.

“Het doet deugd als mensen naar de kinderen kijken en zeggen dat ze er gelukkig uitzien”

Maar op dat ene – nogal cruciale – vlak heb ik dus wél bevestiging nodig. Het gezin, de kinderen, de opvoeding, het leven. Het doet deugd als mensen die dicht bij ons staan quasi terloops zeggen hoe goed we het doen, hoe stevig we overeind staan. Het doet deugd als mensen naar de kinderen kijken en zeggen: “Ze zien er gelukkig uit.” Vaak is het niet meer dan dat. Het zit hem echt in heel kleine dingen. In alledaagse, zachte complimenten, hoe minuscuul ook. Gewoon: iemand die het ziet.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Het echte weten wat je aan iemand hebt, start soms te laat, wanneer die iemand er niet meer is”
• Uit het hart van Hannelore: “Als we eens wat minder serieus met de dood zouden omgaan, zou het verdriet misschien minder scherp zijn”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik haal diep adem en trek mijn trouwjurk aan. Ik laat het gevoel toe”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!