Begin dit jaar verloor Hannelore (35) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Onze columniste in het kort: Hannelore Bedert (35) is bij het grote publiek bekend als singer-songwriter, en auteur van ‘Lam’, waarmee ze enkele weken geleden nog de Bronzen Uil publieksprijs 2019 won.
Sneeuwwitje
Polly en ik liggen op bed, Polly diep onder haar donsdeken, ik erop, met het boek in mijn handen. “Sneevitje”, glundert ze. “Ja”, bevestig ik, zonder te corrigeren. “Zo wit als sneeuw.” “Welke sneeuw?”, fluistert Polly, terwijl ze met grote ogen kijkt naar het plafond, alsof de sneeuw daar ineens met bakken uit zal vallen. “Die van Sneeuww… laat maar”, glimlach ik. “Zullen we beginnen?” Ze knikt enthousiast. Vroeger was het vooral Stijn die boekjes voorlas, vaak had ik er het geduld niet voor. Nog vaker wás ik er gewoon niet, stond ik ergens in het land op een podium. Nu ben ik er, elke avond, zo vaak als ik kan en – tot mijn eigen verbazing – met oeverloos geduld.
Ik lees het verhaal voor de zoveelste keer deze week voor. Wanneer we bijna aan het eind zijn en Sneeuwwitje ligt te slapen in haar glazen kist, vraagt Polly ineens: “Is Sneevitje dood zoals papa?” “Nee,” zeg ik, “Sneeuwwitje slaapt. Op de volgende pagina komt de prins langs, hé.” “Ja!” glundert mijn dochter, meteen gerustgesteld. “En dan gaan ze kussen.”
Ik wil iets zeggen over de liefde die alles overwint, maar besef meteen hoe idioot dat moet klinken, zelfs voor een kleuter. Liefde overwint trouwens niet alles. Ongeduldig draait Polly de bladzijde om, wijst naar de prins en kruipt onder het donsdeken uit. “Mama, waarom mag het geen konijn zijn?” Ik lach en kijk haar niet-begrijpend aan. Maar Polly wijst naar de prins en vraagt resoluut: “Waarom mag het konijn Sneevitje niet wakker kussen?” Nog voor ik kan antwoorden, ratelt ze verder: “Of één van de dwergjes? Mag die ook de prins zijn? Of een meisje?”
Wat overdonderd door haar vragen weet ik niet wat te antwoorden. Nog voor ik aan een veel te volwassen uitleg over gendergelijkheid wil beginnen, gaat Polly weer liggen, staart naar het plafond en zegt: “Mama, ik wil graag een fop-pony van Sinterklaas.” “O,” zeg ik gretig, blij dat ze zelf van onderwerp is veranderd, “wat is een fop-pony?” Met rollende ogen begint mijn dochter dramatisch te zuchten. “Ma-aaa-ma, een fop-pony is een eenhoorn, maar eigenlijk een pony.” Ik ben blij dat Polly mijn gezicht niet ziet, want ik begrijp er niks meer van. “Dus een fop-pony is een eenhoorn verkleed als pony?” Mijn dochter schatert. “Nee-hee, zotte mama!” “Weet Sinterklaas wat een fop-pony is?” vraag ik. Nu we toch bezig zijn, kan ik beter doorvragen. Want Sinterklaas moet uiteraard tijdig op de hoogte zijn. “Natuurlijk weet Sinterklaas dat,” antwoordt ze vrolijk, “Sinterklaas weet alles.”
“Mama, heb jij papa ook gekust? vraagt Polly. Natuurlijk hebben papa en ik veel gekust, vertel ik haar. “Maar heb je hem ook proberen wakker te kussen?”
Ik knik, vraag of ik verder mag lezen, zeg dat Sneeuwwitje nog steeds niet wakker is. Polly knikt, maar draait de bladzijden meteen door naar het einde en klapt het boek toe. “Dat was snel”, zeg ik. “En ze leefden nog lang…” “En gelukkig!” vult Polly vrolijk aan, terwijl ze haar knuffel neemt en zich onder het deken tot een bolletje rolt. Terwijl ik opsta van het bed, hoop ik dat ze morgen niet meer aan fop-pony’s denkt.
Vlak voor ik de deur dichttrek, hoor ik nog een stil stemmetje: “Mama? Heb jij papa ook gekust?” “Natuurlijk,” zeg ik, “ik heb heel veel gekust met papa.” “Maar heb je hem proberen wakker te kussen?” Ik verstijf in de deuropening, voel hoe mijn handen beginnen te trillen. Ik heb die nacht heel veel geprobeerd, maar nooit gedacht dat wakker kussen ook tot de opties behoorde.
“Wat bedoel je, Polly?” Het blijft even stil. “Papa was gewoon aan het slapen”, zegt ze dan ineens. “Jij moest de prins zijn.” In het donker loop ik de kamer terug in, ga naast haar op het bed zitten, aai over haar hoofdje. “Dat gebeurt alleen in verhaaltjes, Polly. Mama kon papa niet wakker kussen. Papa was niet in slaap gevallen…” Terwijl ik haar iets strakker instop, hoop ik dat mijn antwoord volstaat. Ze draait zich op haar zij, met haar rug naar mij toe en mompelt dan: “Ik ga later ook verhaaltjes schrijven. Over Sneevitje en de fop-pony. En dan mogen meisjes ook de prins zijn.”
Tekst: Hannelore Bedert – Foto: Ann De Wulf
Lees meer over Hannelore Bedert:
• Uit het hart van Hannelore: “Mijn dochter draait zich naar me om, met bloemetjes in haar hand. ‘Zal papa deze mooi vinden? vraagt ze”
• Uit het hart van Hannelore: “‘Wel snel, hé’, hoor ik de man zeggen. ‘Wel snel dat ze zo terug vrolijk is’”
• Uit het hart van Hannelore: “‘Je steekt alle traantjes in een pot en doet die pot dan op slot’, zegt mijn dochter”